... Είναι όμως τα μνημειώδη εγκλήματα του ναζισμού συγχωροχάρτι για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και του σταλινισμού; Αναφέρεται επίσης στη συμβολή της ΕΣΣΔ στη νίκη των συμμάχων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι η συμβολή αυτή συχωροχάρτι για όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εντός και εκτός ΕΣΣΔ πριν και μετά τον πόλεμο;

Οπως ήταν αναμενόμενο, η συνέντευξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην εφημερίδα «Guardian» διαβάστηκε επιλεκτικά, στο πλαίσιο των κομματικών εχθροπραξιών. Για τους μεν επισφραγίζει την έξοδο της Ελλάδας από τα επάρατα μνημόνια, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, είχαν ημερομηνία λήξης, για τους δε συνιστά ομολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως είπε ψέματα.

Σε όλα αυτά δεν έχω τίποτε να προσθέσω. Στη συνέντευξη όμως ειπώθηκε και κάτι που ουδείς σχολίασε, ίσως επειδή θεωρήθηκε γενικά αποδεκτό, άρα εκτός πολιτικής αντιπαράθεσης. Αναφέρομαι στην εξής φράση: «Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης. Πώς θα ήταν η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Θα έχανε ένα σημαντικό μέρος από την ιστορία και την κληρονομιά της».

Οσο η ΕΕ περιοριζόταν στην κοινή αγροτική πολιτική, στο εξωτερικό εμπόριο και στην ενοποίηση των αγορών, η συνύπαρξη χωρών με διαφορετικά επίπεδα και ικανότητες ανάπτυξης δεν αποτελούσε εμπόδιο. Οταν στην ΕΕ εισήχθη το ευρώ, μια πειθαρχία στην οικονομική πολιτική, η αναζήτηση Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και η Ευρώπη διευρύνθηκε σε 28, τα όρια ήταν εκεί. Οταν προέκυψε και η κρίση, τα όρια ξεπεράστηκαν.

Ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων και Ελληνίδων που ωφελήθηκαν ιδιαίτερα από την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ. Η Ευρώπη μάς έδωσε ευκαιρίες για σπουδές, υποτροφίες, σταδιοδρομία. Αρχίσαμε να νιώθουμε την έννοια της πατρίδας διαφορετικά - πιο διευρυμένα. Η ταυτότητά μας άρχισε να γίνεται πιο σύνθετη. Περισσότερο έντονα αισθάνονται οι νεότερες γενιές με αντίστοιχες εμπειρίες. Η Ευρώπη είναι το δεύτερο σπίτι μας.

Εξήντα χρόνια Συνθήκης της Ρώμης. Εξήντα χρόνια από το κατ’ εξοχήν μετανεωτερικό κείμενο. Το Σάββατο 25 Μαρτίου συμπληρώνονται ακριβώς εξήντα χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης στην ιταλική πρωτεύουσα με την οποία δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Είχε προηγηθεί βεβαίως η Συνθήκη των Παρισίων (1952) με την οποία συστήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) ως το πρόπλασμα που οδήγησε στην ΕΟΚ.

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα - και παραγνωρισμένα - στιγμιότυπα της αντιπαράθεσης των ολλανδικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της περασμένης εβδομάδας ήταν η βαθμιαία μετατόπιση του Κόμματος της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς στο (προνομιακό για αυτό, υποτίθεται) ζήτημα του δημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αν αυτά τα ποτά και οι γυναίκες, που έφαγαν - κατά τον πικραμένο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ - τα λεφτά των ανθρώπων του Νότου, ήταν απλώς ένα ζαλισμένο από μια εκλογική πανωλεθρία lapsus linguae, δεν θα είχε και πολλά να συζητήσει κανείς.

Αρθρο - παρέμβαση του αντικαγκελα-ρίου και υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας με αφορμή τα 60 χρόνια από την υπογραφή των Συνθηκών της Ρώμης

Ευρώπη, έχεις γενέθλια! Στις 25 Μαρτίου 1957, πριν από 60 χρόνια, τα ιδρυτικά κράτη υπέγραψαν τις Συνθήκες της Ρώμης. Η ημερομηνία αποτελεί ορόσημο του πιο επιτυχημένου εγχειρήματος για την ελευθερία, την ειρήνη και την ευημερία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.
Αξίζει, λοιπόν, να χαιρόμαστε.

Α​​υτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Οποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται.

«Ο Γερμανός κοινωνιολόγος Κλάους Οφε θεωρεί ότι το σημερινό ευρωπαϊκό σύστημα υπό την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού έχει χρεοκοπήσει και γι’ αυτό απαιτείται μια μείζων θεσμική μεταρρύθμιση, με τη δημιουργία ενός Κοινοβουλίου της ευρωζώνης και τη δυνατότητα από αυτό κατάρτισης προϋπολογισμού. Ασκεί σφοδρή κριτική στην πολιτική της Γερμανίας, η οποία, όπως λέει, έχει κερδίσει πολλαπλά από την κρίση

Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται την περίοδο αυτή μεταξύ της Σκύλλας (της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ) και της Χάρυβδης (της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη). Ποιο είναι το χειρότερο από τα δύο κανένας δεν γνωρίζει με στοιχειώδη βεβαιότητα

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 6 χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Η απουσία του στις σημερινές συνθήκες είναι ιδιαίτερη σημαντική. Λείπει από την αριστερά και την χώρα. Υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ύπαρξης ενός υγιούς παραγωγικού μοντέλου, της αειφόρου ανάπτυξης με οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ισορροπία. Ήταν ένα άνθρωπος χωρίς ιδεοληψίες και μακριά από τις βεβαιότητες του παρελθόντος.