Το διακριτό στίγμα και αλλά παραμύθια

Την περασμένη Τρίτη αργά το βράδυ, φεύγοντας από τη μαραθώνια συνεδρίαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μαζί με το μουδιασμένο μειδίαμα που συνόδευε την «καληνύχτα» μας, νοιώθαμε κι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Ναι, ήταν φανερό από ολόκληρη τη διαδικασία. Σχεδόν από όλους όσους μίλησαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και από το σύνολο των συζητήσεων στα πηγαδάκια των αμετανόητων καπνιστών εκτός του κτηρίου, η αίσθηση ήταν κοινή: Η Ανανεωτική Αριστερά ασφυκτιά. Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Το ιστορικό αυτό ρεύμα ιδεών, ζητάει έκφραση. Και την έκφραση αυτή δεν μπορεί να την προσφέρει το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το δε κόμμα του Συνασπισμού, διαχυμένο πια εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως πιστοιήθηκε και από τις πρόσφατες εξελίξεις, αυτοακυρωμένο από τις ίδιες τις αποφάσεις της –συντριπτικής όπως και να το κάνουμε- πλειοψηφίας του, μοιάζει να έχει υποστεί τέτοια ανήκεστον βλάβη, ώστε η κατάσταση να είναι μάλλον μη αναστρέψιμη, μια και η «συριζοποίηση» τόσο της βάσης όσο και μεγάλου μέρους της κορυφής έχουν υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποτε ενδιαφέροντος αυτού εγχειρήματος.

Η απόφαση για κάθοδο της Ανανεωτικής Πτέρυγας στις εκλογές, έχω την αίσθηση ότι πρόκυψε περισσότερο ως επιθυμία των βασικών κεντρικών της στελεχών παρά ως «κοινός τόπος» της σύσκεψης. Η πρόταση αυτή υποστηρίχτηκε βεβαίως από πολλούς ομιλητές, όπως και η πρόταση της μη συμμετοχής από ισόποσους τουλάχιστον. Ωστόσο ο κοινός τόπος των δύο αυτών προσεγγίσεων ήταν η ανάγκη παρουσίας και συνέχειας αυτού του πολιτικού ρεύματος.

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται άλλωστε η ανακοίνωση που εκδόθηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα από την Α.Π. και η οποία αναφέρει ότι «η Α.Π. συμμετέχει στις εκλογές διατυπώνοντας και μέσα από τα ψηφοδέλτια ανοιχτά, μαχητικά και διακριτά τις απόψεις της. Θα επιδιώξει με την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση να είναι παρούσα στις μετεκλογικές εξελίξεις».

Αλήθεια, πώς ακριβώς υπηρετείται το πνεύμα αυτό της ανακοίνωσης, όταν προβεβλημένος υποψήφιος της πτέρυγας σε συνέντευξή του δηλώνει: «Προσωπικά, για πολιτικούς και προγραμματικούς λόγους, δεν συμφωνώ με σκέψεις για ψήφο ανοχής ή στήριξης σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτονόητο ότι θα σεβαστώ και θα στηρίξω τις συλλογικές μας αποφάσεις. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα πράξουν και όλοι ανεξαίρετα οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας».

Η δήλωσή αυτή, βρίσκεται απολύτως σύμφωνη με το πνεύμα της ανακοίνωσης που η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να εκδώσει μετά την συνέντευξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, για να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας κάθε υποψία σκέψης περί ψήφου ανοχής ή άλλης παρόμοιας τυχόν ειδεχθούς πράξεως από μελλοντικούς βουλευτές που τολμούν έστω να το σκεφτούν.

Και βεβαίως, καθένας έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει τις όποιες προσεγγίσεις, όχι όμως διεκδικώντας για τον εαυτό του τον τίτλο του ανανεωτικού υποψηφίου, εκείνου δηλαδή του τμήματος της αριστεράς που αισθάνεται πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με τη σοσιαλδημοκρατία, που η κουλτούρα των συνεργασιών διαπνέει την πολιτική του στάση και που προφανώς δεν θέλει να δει μέσα από την απειλή της ακυβερνησίας την αριστερά να εξοβελίζεται από το πολιτικό σκηνικό, αλλά αντίθετα τη θέλει πρωταγωνιστή και κοινωνό των πολιτικών εξελίξεων.

Τα δημοσκοπικά ευρήματα άλλωστε, δείχνουν ότι το δίλημμα για αναποφάσιστους του χώρου μας είναι κατά τεκμήριο ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (και όχι στο ΚΚΕ ή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για παράδειγμα), ενώ πάνω από 60% αυτών που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ικανοποιημένοι από την παρουσία Παπανδρέου στη ΔΕΘ. Δεν ξέρω πόσο αυτός ο κόσμος ικανοποιείται με τέτοιες στάσεις. Εκτός αν κάνουμε κι εμείς πως δεν βλέπουμε αυτό το κοινό, τακτική που επανειλημμένως εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ και η πλειοψηφία του ΣΥΝ.

Στο μικρό μέχρι τις εκλογές διάστημα που μας απομένει, ας σκεφτούμε όλοι περισσότερο την ανάγκη σεβασμού και στήριξης, όχι μόνο στα λόγια αλλά με τη στάση μας, των αξιών και των προκριμάτων της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Το οφείλουμε τουλάχιστον σ’ όλους αυτούς που –ακόμα– το βασανίζουν, μας παρακολουθούν και ελπίζουν…

Κατερίνα Επιτροπάκη