Ο "πυρήνας" του ελληνικού προβλήματος είναι και παραμένει το μεγάλο χρέος, που συνεχώς αυξάνεται, παράλληλα με την αμφισβήτηση της βιωσιμότητάς του.

Ο συνεχής δανεισμός από την τρόικα, σε συνδυασμό με μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή, "ταχύτερη" απ’ ό,τι μπορεί να αντέξει η πραγματική οικονομία, ανατροφοδοτεί την ύφεση και καθιστά ανίκανη την οικονομία μας να "αντιδράσει" θετικά, ακόμα και σε σωστά μέτρα.

Ο Ομπάμα ανησυχεί σφόδρα, ο Σόιμπλε είναι αγχωμένος, οι Μπαρόζο, Γιουνκέρ και Ρεν δεν κρύβουν την αμηχανία και την απογοήτευσή τους, ο Φιγιόν προτρέπει για συναίνεση, αλλά τελικά όλα ίσως κριθούν από τις διαθέσεις της Τόνιας Αντωνίου, του Μίμη Ανδρουλάκη, της Χρύσας Αράπογλου και άλλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Εάν λοιπόν η Πολιτική έλεγε στους Έλληνες Πολίτες την αλήθεια, η οποία θα ήταν το προϊόν της αντικειμενικής ανάλυσης των σημερινών, εθνικών και διεθνών συνθηκών με τη βοήθεια της απλής λογικής, «χαράσσοντας» μία συγκεκριμένη πορεία, η χώρα μας θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα της τα προβλήματα με απόλυτη επιτυχία – αφού σε αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες θα αποκτούσαν ένα πλαίσιο προσανατολισμού, το οποίο σήμερα δεν διαθέτουν.
Εάν όμως η Πολιτική μας συνεχίσει να υποκρίνεται, να διασπείρει ελπίδες να κινδυνολογεί, να αναφέρεται διαρκώς σε επώδυνα μέτρα και να ενδιαφέρεται μόνο για την «επιβίωση» της, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, τους εκβιασμούς καλύτερα, η Ελλάδα θα καταστραφεί - χωρίς να υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος, αφού είναι αναμφίβολα μία πάμπλουτη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία όμως δεν έχει κατανοήσει ότι οφείλει να προστατεύει συνεχώς τα «υπάρχοντα» της.

Η εποχή της πλαστής ευδαιµονίας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μας µένει να διαχειριστούµε τις οδυνηρές συνέπειές της. Μπροστά µας δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά αυτή των µεταρρυθµίσεων. Είναι καιρός να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι ζωντανές δυνάµεις της χώρας, όσοι αντιλαµβάνονται πως η ατοµική πρόοδος ταυτίζεται µε τον συλλογικό αγώνα για το δηµόσιο συµφέρον και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Τριάντα δύο σημαντικά ονόματα του δημόσιου βίου της χώρας υπέγραψαν πρόσφατα ένα κείμενο με τον τίτλο «Τολμήστε!». Σ’ αυτό εκφράζεται αγωνία ότι απειλούνται η ισότιμη ένταξη της χώρας στην Ευρώπη καθώς και σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις «που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της», ενώ καταγγέλλονται οι «φωνές του λαϊκισμού».

Άρθρο γνώμης του επικεφαλής οικονομικού αναλυτή Τόμας Φρίκε δημοσιεύεται στους Financial Times Deutschland με τίτλο «Τι βοηθά πραγματικά εμάς τους Έλληνες» και υπότιτλο «Ενάντια στον πανικό του χρέους δεν ωφελούν ούτε απειλητικές χειρονομίες ούτε νέες δραματικές περικοπές ούτε ‘κουρέματα’ χρέους.

Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά.

Αναμφίβολα, μπροστά μας έχουμε μια ιδιότυπη «δικτατορία δανειστών». Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, μετά την μεταπολίτευση «συνομολογούσαν» αλόγιστα δάνεια και επιδίδονταν στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, με αποτέλεσμα σήμερα ο έλληνας πολίτης να υποχρεούται να «πληρώσει το μάρμαρο».
Η σημερινή κυβέρνηση ακολούθησε λάθος οικονομική πορεία. Στηρίχτηκε σε εισπρακτικά μέτρα για να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα, με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν οι ασθενέστερες οικονομικές τάξεις, να δημιουργηθεί ανεργία, αλλά κυρίως χωρίς να γίνουν επενδύσεις που θα επέφεραν οικονομικό πλεόνασμα, με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση.

...Οι πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού για την επίτευξη της όποιας συναίνεσης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, στην πορεία προς το δεύτερο χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, εκτιμώνται και σχολιάζονται ποικιλοτρόπως. Το πραγματικό γεγονός όμως είναι ότι η καταβολή της πέμπτης δόσης του Μαΐου των 12 δις είναι ακόμη υπό συζήτηση και η αξιολόγηση των δράσεων ως τις 31Μαρτίου 2011 διεξάγεται παράλληλα με εντονότατες πιέσεις για λήψη μέτρων. Η επόμενη διαδικασία αξιολόγησης, για την έκτη δόση των 8 δις τον προσεχή Αύγουστο, αναμένεται εφιαλτική, μιας και προβάλει ως δαμόκλειος σπάθη η αποπληρωμή του Ομολόγου, αξίας 6,6 δις, λήξης 20 Αυγούστου 2011. Διαμορφώνει συνθήκες των ισχυρότερων δυνατών πιέσεων στην ελληνική κυβέρνηση, τέτοιων που οι μέχρι τώρα να χαρακτηρίζονται ως…χάδι.

Στην ουρά προς το ταμείο, περιμένοντας να πληρώσω. Διάλογοι: Άσε, ρε, που θα μας βγάλουν από την Ευρώπη. Αφού θέλουν να τους χρωστάμε, οι καλύτεροι πελάτες τους είμαστε.

Φταίνε οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι; Την ίδια μέρα σε μεγάλη εφημερίδα διαβάζω την καταπληκτική φράση: Ο αμερικανικός παράγων πιέζει για χορήγηση δανείου, ώστε να διατηρηθεί η επιτήρηση της χώρας. Κατάλαβες; Πρέπει να μας ζητάνε και συγγνώμη που μας δάνεισαν τόσα λεφτά.

Η εξασφάλιση άμεσων ξένων επενδύσεων και η ανταγωνιστικότητα των λιμένων επιτυγχάνονται μέσω πετυχημένων παραχωρήσεων τερματικών σταθμών λιμένων σε ιδιώτες παρόχους λιμενικών υπηρεσιών. Την άποψη αυτή καταθέτει μιλώντας στη «Ν» ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυτιλιακών Οικονομολόγων Ελλάδος, Θάνος Πάλλης.
Θάνος Πάλλης: «Aν πολιτική ηγεσία και όλοι οι εμπλεκόμενοι συνυπογράψουν την «κοινή λιμενική λογική» επιταχύνοντας τις διαδικασίες, τότε τα θετικά για τη χώρα μας θα είναι εμφανή σύντομα».
Οπως επισημαίνει, αυτό επιτυγχάνεται με ισχυρές αυτόνομες δημόσιες λιμενικές αρχές που λειτουργούν ως ρυθμιστές για τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος και την προώθηση του κοινού συμφέροντος όλων των εμπλεκομένων

<<Ο Όμιλος Μυτιληναίου, που κατέχει το 43% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας(ΕΛΒΟ) και έχει εκχωρήσει εδώ και μερικούς μήνες το μάνατζμεντ κατέστησε σαφές στο υπουργείο Οικονομικών ότι επιθυμεί να επιστρέψει και μάλιστα δωρεάν (με ένα ευρώ) στο δημόσιο τις μετοχές του.
Αν και το υπουργείο Οικονομικών δεν έχει δώσει ακόμα την απάντησή του η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική. Για μεν τον Όμιλο Μυτιληναίου αποτελεί μια στρατηγική κίνηση επιλογών για δε το δημόσιο η αποδοχή της πρότασης το θέτει ενώπιον της ανάγκης να βρει επενδυτή ο οποίος θα πάρει είτε το μειοψηφικό ποσοστό και το μάνατζμεντ είτε ακόμα και την πλειοψηφία.>>