Οντως, κανένα τυπικά λογικό επιχείρημα δεν είναι υπέρ των πρόωρων εκλογών. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός σαφώς και ειλικρινώς πιστεύουμε ότι το έχουν αποκλείσει. Ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε της μείζονος είτε της ελάσσονος, δεν έχουν κανέναν λόγο να τις επιθυμούν ή να τις επιδιώκουν. Κατά των πρόωρων εκλογών, προφανώς, τάσσονται οι δανειστές μας, η τρόικα και οι εταίροι μας, για εύλογους λόγους. Το ίδιο και η ελληνική κοινή γνώμη κατά πλειοψηφία, καθώς το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση της κρίσης και όχι η εκλογολογία και τα συναφή... Στην ίδια κατεύθυνση συνεπικουρεί και η «κοινή λογική». Ολα δείχνουν ότι σε περίπτωση εκλογών, ανεξαρτήτως του ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα έρθει πρώτο, ο δικομματισμός δύσκολα θα υπερβεί αθροιστικά το 65% των ψήφων, θα έχουμε είσοδο στη Βουλή και άλλων κομμάτων, η αποχή θα είναι μεγάλη, το δε πιθανότερο είναι να μην μπορεί να σχηματισθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αρα θα ’χουμε τυπικά ένα πιο αδύναμο πολιτικά σκηνικό.

Γιατί λοιπόν εκλογές; Προφανώς, με μια τέτοια τυπική προσέγγιση δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ισως μάλιστα έτσι χειροτερέψουν και τα πράγματα... Αυτήν τη στιγμή ο κ. Παπανδρέου έχει μπροστά του τις μεγάλες δυσκολίες της εξαγγελίας και υλοποίησης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος των 25 δισ. περίπου. Μια κυβέρνηση με εμφανή στοιχεία «κόπωσης» και δυσλειτουργίας. Την αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα και τους αμφισβητούμενους χειρισμούς του οικονομικού επιτελείου του. Την αποκαρδιωτική λειτουργία των κρατικών μηχανισμών και μια έντονη ?εισαγόμενη? συζήτηση σε υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο περί βιωσιμότητας και αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Το «πακέτο» είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, ένας λογικός πολιτικός «οδικός χάρτης» για την κυβέρνηση είναι πρώτον η διατύπωση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, δεύτερον μια ουσιαστική κυβερνητική διόρθωση (ανασχηματισμός) και τρίτον η εξασφάλιση μιας στοιχειώδους κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης. Ολα αυτά κάτω από το βάρος του αναπάντητου και κρίσιμου ερωτήματος που αφορά τη «βιωσιμότητα του χρέους μας» και επηρεάζει το σύνολο των εξελίξεων. Εάν κάποιο από τα «βήματα» του «οδικού χάρτη» δεν γίνει καλά, ή ο «συντονισμός» τους παρουσιάσει προβλήματα, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα -που δεν είναι μεγάλο σε έκταση- η προσφυγή στη λαϊκή βούληση θα καταστεί αναπόφευκτη. Οχι τόσο για να βγάλει «καλύτερη κυβέρνηση», όσο για να διαμορφώσει άλλη «συνείδηση» αντιμετώπισης της κρίσης, τόσο στις πολιτικές δυνάμεις όσο και στην ελληνική κοινωνία... Εξ ου, ορθώς μεν η κυβέρνηση διαψεύδει κατηγορηματικά τα περί εκλογών, αλλά ορθώς επίσης, με βάση την ανάλυση των δυσκολιών, δεν μπορούν να αποκλειστούν! Και αυτό, πέραν ενός μάλλον απίθανου «κοινοβουλευτικού ατυχήματος»...