Το πολιτικό προσωπικό ως επί το πλείστον έχει αναδειχθεί με κριτήρια παλαιοκομματικά. Με προδιαγραφές για διαχείριση ενός πελατειακού κράτους. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις. Κι επειδή δεν μπορεί, γι’ αυτό θα αλλάξει. Ισως αυτό γίνει βασανιστικά, μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές. Εναλλακτική είναι να αρχίσει τώρα η αλλαγή του προς το καλύτερο, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Με ποιον τρόπο;

Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει την ιστορική ευκαιρία να προσκαλέσει στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων τους αρίστους από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και να ηγηθεί μιας μεγάλης εθνικής σύμπραξης για την επανεκκίνηση και σωτηρία της χώρας, με τεχνοκράτες που κατανοούν τη λειτουργία της πολιτικής και με πολιτικούς που διαθέτουν σύγχρονες προδιαγραφές.

Ο πρωθυπουργός έχει την ευκαιρία και τη δημοκρατική νομιμοποίηση να εισαγάγει ένα νέο υπόδειγμα λειτουργών της δημόσιας ζωής, αξιοποιώντας πολλούς ικανούς και καταξιωμένους ανθρώπους. Ουδείς πλέον πιστεύει το παραμύθι ότι όποιος εκλέγεται βουλευτής αποκτά αυτοδικαίως και την ικανότητα να διευθύνει χιλιάδες ανθρώπους σε υπουργεία ή άλλους δημόσιους φορείς. Δεν ταυτίζεται η καταλληλότητα να αντιπροσωπεύεις τα συμφέροντα των ψηφοφόρων σου με την ικανότητα να διευθύνεις το κράτος. Συχνά, μάλιστα, αυτή η αυθαίρετη ταύτιση δεν προάγει το δημόσιο συμφέρον.

Επιπλέον, πολλούς άξιους ανθρώπους ευαισθητοποιούν οι έννοιες του εθελοντισμού και της στράτευσης για τη σωτηρία της χώρας. Ανθρώπους που δεν επιθυμούν να κάνουν καριέρα ως πολιτικοί, που ποτέ δεν θα αποφάσιζαν να εμπλακούν στις παραδοσιακές διαδικασίες συλλογής ψήφων, που δεν αντιμετωπίζουν ένα υπουργείο ως έπαθλο μιας πολυδάπανης εκλογικής κούρσας. Που δεν διψούν για εξουσία αλλά «θα έβαζαν πλάτη» για 1-2 δύσκολα χρόνια.

Στα πιο πάνω, κάποιοι αρθρώνουν αντίλογο κατακεραυνώνοντας τεχνοκράτες και εξωκοινοβουλευτικούς ως «αχυρανθρώπους της ολιγαρχίας», η οποία θέλει να αρπάξει τα «πόστα». Αυτά δεν είναι σοβαρά. Η μεν ολιγαρχία, από όσο γνωρίζω, έχει διώξει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό και πολλά μέλη της σκέπτονται να τα ακολουθήσουν ως φυσικά πρόσωπα – κάποιοι είχαν μάθει στον εύκολο πλουτισμό και τα θαλασσοδάνεια και τώρα έχουν «απογοητευτεί» από τις προοπτικές της Ελλάδας. Ασε που, χρόνια τώρα, η ολιγαρχία κάνει αποδοτικά τη δουλειά της, συνεταιρισμένη με παραδοσιακούς, «γνήσιους» πολιτικούς, βουλευτές ή υπουργούς…

Οσον αφορά τους εξωκοινοβουλευτικούς, υπάρχουν και στη σημερινή κυβέρνηση – πέντε, νομίζω. Το θέμα είναι άλλο, αν οι εξωκοινοβουλευτικοί είναι κατάλληλοι να κάνουν τη δουλειά που αναλαμβάνουν. Ολοι γνωρίζουμε τεχνοκράτες που είναι γνήσια πολιτικά πρόσωπα χωρίς να είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ολοι γνωρίζουμε και άλλους, που χρίστηκαν πολιτικοί επειδή συμμετείχαν στη συγγραφή προσχεδίων κομματικών ομιλιών.

Στις κρίσιμες ώρες για την Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου έχει την ευκαιρία μιας μεγάλης ανατροπής. Σχηματίζοντας μια ολιγομελή «κυβέρνηση των αρίστων», σε διαρκή διαβούλευση, με συνεχή έλεγχο και συλλογική δράση, απαλλαγμένη από τις συγχύσεις των συντονιστών και τον κατακερματισμό που συνεπάγονται οι κυβερνητικές επιτροπές. Που θα πει όλη την αλήθεια, θα συμμερίζεται την ίδια πολιτική (άρα, δεν θα πάσχει από έλλειψη συντονισμού) και θα αναλάβει να εφαρμόσει αποτελεσματικά ένα 2ετές πρόγραμμα για τη σωτηρία και την ανόρθωση της πατρίδας μας. Αν η κρίση είναι και ευκαιρία, ας αξιοποιηθεί.