Για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό η κυπριακή κυβέρνηση -καλώς ή κακώς, είναι μια άλλη συζήτηση- βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η τουρκική διπλωματία ελίσσεται, κάνει το μαύρο-άσπρο και κυρίως δίνει την εντύπωση ότι εμφανίζεται πρόθυμη να συζητήσει μια κάποια λύση του Κυπριακού. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι η κυπριακή πλευρά αποφεύγει να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της και να πει συγκεκριμένα τι είδους λύση θέλει, ποιες προϋποθέσεις βάζει στο τραπέζι, και καταφεύγει μονίμως σε αοριστολογίες. Το δεύτερο πρόβλημα, που συνδέεται βέβαια με το πρώτο, είναι η διπλωματική ακινησία και της Ελλάδας και της Κύπρου.

*** Αντί να έχουμε μια ενεργητική εξωτερική πολιτική -άλλωστε πρωτίστως την ελληνοκυπριακή πλευρά ενδιαφέρει μια λύση, για να μην καταλήξουμε στη διαιώνιση της κατοχής- έχουμε μια παθητική στάση που απλώς παρακολουθεί και συνήθως τρέχει πίσω από τις εξελίξεις... Κάποιοι φαίνεται και στην Ελλάδα δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος δυστυχώς δεν λειτουργεί υπέρ ημών αλλά υπέρ των Τούρκων... Καλώς ή κακώς, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν χρεώθηκε εξ ολοκλήρου στην ελληνοκυπριακή πλευρά που όφειλε, για να αναστρέψει αυτό το κλίμα, να αποδείξει συγκεκριμένα ότι ενδιαφέρεται για λύση.

*** Κοντεύουν δύο χρόνια από το δημοψήφισμα και ουδείς έχει καταλάβει τι επιδιώκει ο κ. Παπαδόπουλος. Ομως και η ελληνική πλευρά παρακολουθεί αμήχανη τις εξελίξεις, αφήνοντας το πρόβλημα να «σαπίζει» και περιμένοντας κάποιον από μηχανής θεό να δώσει λύση... (Το ίδιο βέβαια κάνει και σε μια σειρά άλλων θεμάτων, όπως το Σκοπιανό...). Πολιτική όμως δεν γίνεται με το «βλέποντας και κάνοντας». Η λύση τού θεατή μπορεί να βολεύει συγκυριακά και καιροσκοπικά, αλλά μακροπρόθεσμα σε φέρνει μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα και πολύ πιο επώδυνες αποφάσεις. Οσο δεν το αντιλαμβάνονται αυτό και η ελληνική και η κυπριακή πλευρά τόσο θα βρισκόμαστε αναγκασμένοι να συζητάμε από δυσμενέστερη αφετηρία...