Το μέγα επιχείρημα όσων αισθάνθηκαν υπερήφανοι για το μεγαλοπρεπές «όχι» του «εθνάρχη» Παπαδόπουλου ήταν ότι η Ευρώπη θα επέβαλλε πλέον τη δίκαιη λύση και όχι το «τερατούργημα» του Κόφι Αναν. Μας έλεγαν επίσης ότι το «όχι» δεν προκάλεσε καμιά αρνητική συνέπεια για την Κυπριακή Δημοκρατία, το αντίθετο μάλιστα.

Συστηματικά, από την ημέρα δόξης τού «όχι» τα πράγματα τους διαψεύδουν. Και μέσα στην Κύπρο, με την εδραίωση των «τετελεσμένων» και την ανάπτυξη των Κατεχομένων. Και εκτός Κύπρου, με τη συνεχή αναβάθμιση της οντότητας που αποκαλούμε «ψευδοκράτος». Τα τελευταία γεγονότα (οι δέκα τουρκικές προτάσεις, το ανανεωμένο αμερικανικό ενδιαφέρον, το ενδιαφέρον επίσης του Κόφι Αναν και οι συζητήσεις του βρετανού υπουργού εξωτερικών κ. Στρο με όλους τους ενδιαφερομένους) το επιβεβαιώνουν. Αρνητικά για την «ανένδοτη» παπαδοπουλική Λευκωσία και την αμήχανη καραμανλική Αθήνα.

Και αυτό είναι δυστυχώς λογικό. Θα πρόσθετα: και μοιραίο. Για ορισμένους απλούς λόγους. Πρώτον, οι μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο «όχι» δημιούργησαν την πεποίθηση ότι η παπαδοπουλική Λευκωσία, με τη σιωπηρή συνενοχή της Αθήνας, ενέπαιξε και την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον ΟΗΕ αφού δεν διαπραγματεύτηκε με ειλικρίνεια την προτεινόμενη λύση για να τη βελτιώσει. Απλά, δεν ήθελε λύση. Και, δεύτερον, δεν προτείνει και σήμερα κάτι το συγκεκριμένο: πολιτεύεται εδραιώνοντας την εντύπωση ότι συνεχίζει να μη θέλει τη λύση της ομοσπονδίας που προβλέπεται από το 1975.

Ομοσπονδία σημαίνει συμμετοχή στην εξουσία όλων των εθνοτικών κοινοτήτων μιας χώρας και όχι παράδοση της εξουσίας στην πλειοψηφία αναγνωρίζοντας μόνο ορισμένες εγγυήσεις για τη «μειονότητα». Οι περισσότεροι Ελληνοκύπριοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μοιραστούν έστω και λίγο τη διακυβέρνηση του νησιού τους με τους Τουρκοκύπριους. Δεν λένε όμως ανοιχτά τι θέλουν.

Λύση ειρηνική κοινά αποδεκτή που να μην περιλαμβάνει την αυτοδιοίκηση της κάθε κοινότητας και την ομοσπονδία για τα κοινά συμφέροντα και προβλήματα δεν φαίνεται να υπάρχει. Υπάρχει αντίθετα η λύση της διχοτόμησης.

Θα οδηγούσε στον ενταφιασμό της ενότητας του νησιού αλλά και στη μετατροπή της πράσινης γραμμής, όσο η Τουρκία δεν γίνεται μέλος της ΕΕ, σε σύνορο Ευρώπης - Ασίας. Η «λύση» αυτή θα διαιώνιζε την παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό της μετανάστευσης τούρκων εποίκων στο νησί. Χωρίς ουσιαστικές «επιστροφές» εδαφών και περιουσιών.

Κύπριοι και Ελληνες πρέπει κάποτε να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Οσο δεν το αποφασίζουμε, όλοι οι άλλοι μάς υποψιάζονται για τα χειρότερα.