Μήπως είναι ένα είδος πολιτικού κάρμα; Εκεί που ανθίζει ένας Μητσοτάκης, φυτρώνει κι ένας Σαμαράς. Αρκετοί, πάντως, μόλις ξεπέρασαν το ξάφνιασμα από την απάντηση του Νίκου Δένδια στην Τουρκία μέσα στο «Λευκό Παλάτι» ένιωσαν ένα μικρό deja-vu.

Βέβαια, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Πολύ περισσότερο όταν η συγκυρία είναι εντελώς διαφορετική. Η Τουρκία δεν είναι Σκόπια. Η διεθνής κατάσταση απέχει πολύ από το μακρινό 1989, όταν στη γειτονιά μας κατέρρευσαν μαζί ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η ενιαία Γιουγκοσλαβία.

Ούτε όμως και τα πρόσωπα είναι ίδια. Ο Δένδιας δεν είναι Σαμαράς. Αλλωστε, απ’ ό,τι γνωρίζω, έχουν να μιλήσουν από το 2015, όταν ο νυν υπουργός Εξωτερικών είχε πρωτοστατήσει στην απομάκρυνση του Σαμαρά από την ηγεσία της Ν.Δ., αμέσως μετά την ήττα στις εκλογές του Ιανουαρίου.

Ομως, παρ’ όλες τις διαφορές, είναι βέβαιο ότι από την πρωτοβουλία Δένδια μια ανησυχία ξεκίνησε στο μητσοτακικό στρατόπεδο: «Λες να το ξαναζήσουμε, από πατέρα σε γιο, με έναν υπουργό Εξωτερικών και ένα εθνικό θέμα...».

Πάντως, για πρώτη φορά στα χρόνια κυριαρχίας του Κ. Μητσοτάκη στη Ν.Δ. δημιουργείται ένας δεύτερος πόλος, ένα διακριτό σημείο αναφοράς. Με ισχυρό αφήγημα, γιατί, όπως είναι γνωστό, το χαρτί του πατριωτισμού και της «ανένδοτης» στάσης απέναντι στην Τουρκία αγγίζει ευαίσθητες πλευρές στο εθνικό ακροατήριο. Κοινώς, πάντα πουλάει - και την περίοδο 1990-93 και σήμερα.

Μια πρόσθετη παράμετρος ανησυχίας προκύπτει από τη φύση και τη φυσιογνωμία της Ν.Δ. Τα τελευταία 30 χρόνια η Ν.Δ. συγκροτείται από πτέρυγες. Υπάρχουν η καραμανλική Ν.Δ., η Ν.Δ. του Σαμαρά, η λαϊκή και παραδοσιακή Δεξιά, δίπλα στην κεντροδεξιά Ν.Δ. της «σχολής Μητσοτάκη». Αν είναι βέβαιο ότι η κυριαρχία του Κυριάκου έχει αποδυναμώσει αυτές τις ιστορικές διαιρέσεις, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι δεν τις έχει εξαφανίσει. Παραμένουν στο συλλογικό υποσυνείδητο της παράταξης και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να εκδηλωθούν και στο προσκήνιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες πριν από την πρωτοβουλία Δένδια βγήκε από τη ναφθαλίνη ο Κ. Καραμανλής. Για να απαντήσει στον Κ. Σημίτη και τη στρατηγική του Ελσίνκι, σε ένα θέμα δηλαδή που ο πρώην πρωθυπουργός έχει αναφερθεί δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια. Και με τα ίδια περίπου λόγια. Λέτε να είναι τυχαίο;

Μέχρι στιγμής, πάντως, ο Κ. Μητσοτάκης διαθέτει στο πλευρό του έναν πανίσχυρο «σύμμαχο», την πανδημία. Γιατί είναι σύμμαχος, έστω και σε εισαγωγικά; Γιατί αντικειμενικά μικραίνει τον χώρο της πολιτικής διαμάχης. Αν λοιπόν η πανδημία δυσχεραίνει ασφυκτικά τη δυνατότητα της αντιπολίτευσης, τότε σχεδόν αφανίζει τη δουλειά μιας εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

Ομως κάποια στιγμή η πανδημία τελειώνει. Είναι πλέον εύκολη η πρόβλεψη ότι την επόμενη μέρα μια ευάριθμη κατηγορία στελεχών της Ν.Δ., από τα «ορφανά» του Καραμανλή, του Σαμαρά και της λαϊκής Δεξιάς μέχρι τους κάθε είδους δυσαρεστημένους από τη διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά, θα έχει αποκτήσει ένα σημείο αναφοράς στο πρόσωπο του Ν. Δένδια.

ΥΓ.: Η πρώτη αντίδραση του Μαξίμου ήταν μια επιχείρηση οικειοποίησης του Δένδια. Τον «αγκάλιασαν» τόσο πολύ που κόντεψαν να τον πνίξουν. Στην πρώτη διαρροή από «κυβερνητικές πηγές» αναφέρθηκε ότι με «ρητή εντολή» του πρωθυπουργού είπε αυτά που είπε. Καλά που δεν μας ενημέρωσαν ότι του τα είχε γράψει κιόλας γιατί ο ΥΠΕΞ είναι ξεχασιάρης. Ηταν μια υπερβολική αντίδραση που προδίδει, τουλάχιστον, αιφνιδιασμό. Τα υπόλοιπα στο εγγύς μέλλον...