Με την πλειονότητα της κοινής γνώμης να βρίσκεται σε άλλο μήκος κύματος, το crash-test των πολιτικών αρχηγών στα εγκαίνια της ΔΕΘ προϊδέασε για μια αγνώστου διάρκειας προεκλογική περίοδο.

Με το σύνθημα «η Ελλάδα αλλάζει, πάει μπροστά, κοιτάει ψηλά», ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κεφαλαιοποιεί τη διάχυτη αισιοδοξία για την πορεία της οικονομίας με τονωτικές ενέσεις εθνικής αυτοπεποίθησης για τις προοπτικές της χώρας, συντηρώντας το ευνοϊκό για τον ίδιο κλίμα.

Με το σύνθημα «Νέα αρχή με την κοινωνία στην πρώτη γραμμή» ο Αλέξης Τσίπρας θα τον αποδομεί από την πλευρά του, επενδύοντας στην ανασφάλεια που προκαλεί η αβεβαιότητα της μεταπανδημικής (και κατά σύμπτωση μεταμερκελικής) εποχής, για να προβάλει την ανάγκη αλλαγής διακυβέρνησης για περισσότερη ασφάλεια, κοινωνική συνοχή και προγραμματική τόλμη.

Διά αμφότερους ωστόσο η κρισιμότερη αναμέτρηση είναι αυτή με τον πολιτικό χρόνο.

Αντίπαλος του πρώτου είναι η φθορά που μοιραία επιφέρει η άσκηση της εξουσίας. Πολύ δε περισσότερο όταν πάντα μπορεί να υπάρξουν απρόοπτα με αρνητικές επιπτώσεις και δυσμενείς εξελίξεις, όπως καλή ώρα η ακρίβεια που ενέσκηψε συννεφιάζοντας τον ορίζοντα.

Σύμμαχος του δεύτερου είναι η λήθη. Κάποια στιγμή θα επέλθει αδυνατίζοντας τη συλλογική μνήμη για τα πεπραγμένα της «πρώτη φορά Αριστεράς». Πολύ δε περισσότερο που το λογισμικό που υποστηρίζει τους Ελληνες στη διαμόρφωση των κομματικών τους προτιμήσεων δεν φημίζεται για τις υπολογιστικές του δυνατότητες. Ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιείται από τους νεότερους που μετρούν μεν και αυτοί την τσέπη τους, αλλά, κατά κανόνα, σκέφτονται βιωματικά, αντιδρούν συναισθηματικά και επιλέγουν διαισθητικά. Συμπαθούν ή αντιπαθούν και αναλόγως κρίνουν ανακλαστικά.

Για τον Μητσοτάκη αυτό θα είναι ένα πρόβλημα. Θα χρειαστεί χρόνο για να αποδείξει ότι πράγματι κάτι αλλάζει υπό την ηγεσία του.

Για τον Τσίπρα το πρόβλημα είναι αλλού. Το έχει καταλάβει, αλλά δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να το λύσει.

Το δοκίμασε στη Θεσσαλονίκη κάνοντας μαζί με την αυτοκριτική του μια φιλότιμη προσπάθεια επανασυμφιλίωσης με τη μεσαία τάξη. Απέφυγε, όμως, και πάλι να μετρήσει το κόστος, και όχι μόνο το δημοσιονομικό, των προγραμματικών προτάσεών του. Ετσι, όμως, δεν θα βγάλει εύκολα από το μυαλό των μεσοστρωμάτων αυτό που η εμπειρία τους τούς δίδαξε. Οτι, δηλαδή, η Αριστερά είναι καλύτερη για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, είναι, όμως, χειρότερη για την παραγωγή του. Ισως μάλιστα να ήταν αυτός και ο λόγος για τον οποίο στη Θεσσαλονίκη δεν εκστόμισε αυτή τη φορά καν το όνομά της.

Μένει να φανεί η συνέχεια που θα δώσει και η απήχηση που θα έχει το ευρηματικό, είναι αλήθεια, στρατήγημα του διαχωρισμού της μεσαίας τάξης σε «αυτοδημιούργητη» και «πορφυρογέννητη». Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται ότι μόνο υπέρ της τελευταίας κυβερνά ο Πρωθυπουργός. Ετσι όμως το πρόβλημά του παραμένει. Γιατί η λύση του δεν εξαρτάται από τον ίδιο. Εξαρτάται από τον Μητσοτάκη. Σε αυτόν αναλογεί η ευθύνη της διανομής του μερίσματος της ανάπτυξης. Σε αυτόν, άρα, εναπόκειται η επιβεβαίωση ή διάψευση των ισχυρισμών Τσίπρα. Ο ίδιος εξάλλου θα επιλέξει τον χρόνο προκήρυξης των εκλογών.