Δυο μεγάλα θέματα μονοπωλούν τη δημοσιότητα. Το Μακεδονικό και το σκάνδαλο Novartis. O χειρισμός και στα δύο αναπαράγει τη γνώριμη ελληνική κακοδαιμονία. Εθνική εσωστρέφεια, αυτοαναφορικότητα, διχαστικός λόγος, παρελθοντολογία. Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό μάς γυρίζουν ολοταχώς στο κλίμα του 1992 και ο τρόπος με τον οποίο άνοιξε το σκάνδαλο Novartis μάς γυρίζει στο 1989!

Τα στρατόπεδα διαμορφώνονται με αντίστοιχα στερεότυπα συγκρούσεων. Από τη μια θα είναι οι «προδότες» για τα εθνικά αδιέξοδα και από την άλλη θα είναι οι «κλέφτες» για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Μπαίνουμε δηλαδή σε έναν προεκλογικό ορίζοντα με πόλεμο ανάμεσα σε όσους αναζητούν τους προδότες και σε όσους καταγγέλλουν τους κλέφτες. Τραγωδία!

Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται όμως αλλού. Αυτή η διχαστική αντιπαράθεση δεν γίνεται «εν ου παικτοίς». Οι σκηνοθέτες κάνουν μέγα λάθος! Οσοι παίζουν με τα εθνικιστικά αντανακλαστικά για τη λύση της διαφοράς μας με τα Σκόπια αλλά και όσοι επενδύουν στα λαϊκά δικαστήρια για το σκάνδαλο της φαρμακευτικής δαπάνης δεν παίζουν μόνοι τους. Καιροφυλακτεί ο ισχυρός λαϊκισμός. Αυτός που αποτελεί πια σοβαρό μέγεθος σε όλη την Ευρώπη. Που είναι ανερχομένη δύναμη. Στη χώρα μας με μια ισχυρή ακροδεξιά καταγραφή. Με έναν ευρύτερο πόλο που ένα μόνο κομμάτι του θα είναι η Χρυσή Αυγή. Με σοβαρή πίεση και προς τη ΝΔ. Ταυτόχρονα με μια μειοψηφική διαιώνιση της ακροαριστερής τρομοκρατικής δράσης. Με απλά λόγια, την ενίσχυση των άκρων! Ο κίνδυνος ενός μεγάλου εθνικιστικού, θρησκόληπτου, αυταρχικού ακροδεξιού κοινωνικού ρεύματος δεν είναι μόνο για θεωρητικές συζητήσεις. Είναι υπαρκτό ζήτημα που μπορεί να διαμορφώσει καινούργια δεδομένα. Να βάλει τη χώρα σε περιπέτειες.

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ακολουθούν ένα μοντέλο αντιπαράθεσης που έχει άρωμα εμφύλιας διαμάχης. Καταστρέφουν όλα τα πεδία πολιτικών συναινέσεων και σπρώχνουν σε οριακές διλημματικές καταστάσεις. Κυριαρχεί ο κομματικός μεγαλοϊδεατισμός και η σκληρή μάχη για την πολιτική εξουσία. Κάνουν λάθος λοιπόν. Τα εθνικά ζητήματα δεν λύνονται με συλλαλητήρια φανατισμού ούτε τα οικονομικά σκάνδαλα λύνονται με όρους αρένας και συλλογικής ενοχοποίησης των πολιτικών αντιπάλων. Απαιτούν σοβαρότητα, μετριοπάθεια, συνεργασίες, θεσμικές λύσεις. Απαιτούν χαμηλούς τόνους και συναίσθηση ευθύνης για το μέλλον.

Ολα τα άλλα είναι για τα πανηγύρια!