Ο μήνας Σεπτέμβριος, που σήμερα

τελειώνει, στο πολιτικό πεδίο,

σημαδεύτηκε καθοριστικά από την

παρουσία των δύο μονομάχων του μικρού

πλέον δικομματισμού, στη 83 η ΔΕΘ.

Φέτος όμως έχει μια ξεχωριστή αξία

γιατί, όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν

φαίνεται ότι στην … 84 η ΔΕΘ οι εικόνες

θα είναι ίδιες!

Πριν από το πολύ-εκλογικό έτος 2019,

ακούσαμε και τα δύο διαδοχικά

Σαββατοκύριακα τις δύο εκδοχές

διακυβέρνησης. Διαφορετικές, όντως!

Την «Θεσσαλονίκη» του κ. Τσίπρα και

την «Θεσσαλονίκη» του κ. Μητσοτάκη.

Στις προγραμματικές κατευθύνσεις και

των δύο αρχηγών παρουσιάστηκαν με τον

πιο ξεκάθαρο τρόπο: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ με

κεντρική στόχευση την αναδιανομή του

εισοδήματος. Η δε ΝΔ με κεντρική

στόχευση την παραγωγή.

Κάθε μια ξεχωριστή προσέγγιση αποτελεί

μια ΑΝΑΓΚΑΙΑ πλευρά για την πορεία

της χώρας αλλά και των πολιτών της προς

τα μπρος, δηλαδή προς μια κοινωνικά

δίκαιη ανάπτυξη, αλλά όχι και ΙΚΑΝΗ για

να την εγγυηθεί.

Αυτό γιατί σε αυτές τις εξαιρετικές

συνθήκες της κρίσης, των Μνημονίων και

της, τυπικά, μετά το Μνημόνιο εποχής

εκφράζονται: Με τον ΣΥΡΙΖΑ να μιζάρει

στους περισσότερους φόρους, στις

ασφαλιστικές εισφορές, στη συρρίκνωση

των αναγκαίων δημόσιων δαπανών, στην

των υποχρεώσεων προς τους προμηθευτές

του δημοσίου για να μπορεί να πετύχει

όσο το δυνατόν μεγαλύτερο

ΥΠΕΡΠΛΕΟΝΑΣΜΑ, πέραν από το ήδη

δυσβάστακτο πλεόνασμα του 3,5% μέχρι

το 2022, για να το αναδιανείμει όχι στους

πολίτες αλλά σε αυτούς που θεωρεί ως

πελάτες του. Με τη ΝΔ να μιζάρει στη

μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών

εισφορών, ώστε να πάρει επάνω της η

παραγωγή και να τονωθεί η

επιχειρηματικότητα. Και ενώ αναφέρεται

με λεπτομέρεια σε αυτά, η συνακόλουθη

ισοστάθμιση με την μείωση των δαπανών,

να παραμένει εκκωφαντικά

απροσδιόριστη! Χωρίς να ενδιαφέρεται

καν για την αναδιανομή.

Τελικώς, και οι δύο αρχηγοί

αναλώθηκαν σε μια ακατάσχετη

παροχολογία, την ίδια ώρα που και οι δυό

τους δήθεν την ξορκίζουν.

Το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, ως η

δύναμη, που αγωνίζεται για να ανοίξει ο

δρόμος προς μια προοδευτική

διακυβέρνηση της χώρας, για να μην την

παραδώσουμε είτε στους δανειστές είτε

στις αγορές, για να μην επικρατήσει είτε ο

λαϊκισμός είτε ο νεοφιλελευθερισμός, σε

αντίθεση και με τους δύο, λέει: ΝΑΙ στην

παραγωγική ανασυγκρότηση αλλά και

επιμένει στη απαραίτητη δίκαιη

αναδιανομή του εισοδήματος. Τα βασικά

δηλαδή προτάγματα της

σοσιαλδημοκρατίας. Όχι με γενικούς

όρους, αλλά με συγκεκριμένες προτάσεις

και νούμερα και στα δύο σκέλη.