Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.

Tο street work, μια διεπιστημονική ομάδα με κοινωνικούς λειτουγούς, νοσηλευτές, ψυχολόγους και ψυχίατρο του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, βγαίνει καθημερινά πρωί και απόγευμα, και τα Σαββατοκύριακα, για κάθε βοήθεια προς τους αστέγους. Τους ακολουθήσαμε.

1.Η σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων θα συνεχιστεί για πολύ καιρό. Μόνο αν ο Νετανιάχου χάσει τις επόμενες εκλογές θα ήταν δυνατόν να βρεθεί μια λογική και ανθρώπινη λύση. Με την παρέμβαση, δηλαδή, των ΗΠΑ να ξεκινήσουν συνομιλίες για τη δημιουργία δύο κρατών. Για τη στιγμή, η αμερικανική στρατηγική δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Αφού ο πρόεδρος Μπάιντεν πήρε αρχικά θέση υπέρ του Ισραήλ με το επιχείρημα πως οι Ισραηλινοί έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Αργότερα αντιλήφθηκε τον μονομερή χαρακτήρα της στάσης του και άλλαξε την αρχική δήλωσή του.

Ενα κύμα εθνικού ναρκισσισμού σαρώνει τη χώρα μας μετά το επεισόδιο Δένδια - Τσαβούσογλου. Δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι και κόμματα επικροτούν: επιτέλους, κάποιος «τους τα είπε χύμα», οι τουρκικές προκλήσεις δεν έμειναν αναπάντητες. Ας παραδειγματιστούν και οι Ευρωπαίοι εταίροι που τόσον καιρό χαϊδεύουν τον Ερντογάν. Η Ελλάδα έδειξε τον δρόμο. Μπράβο, Νίκο.

«Χρειάζεται να δομήσουμε μια μορφωμένη κοινωνία που θα αποδέχεται και θα κατανοεί τη διαφορετικότητα γιατί η ανθρωπότητα είναι η διαφορετικότητα» τονίζει η Ολίβια Γκαζαλέ.

Είναι καθηγήτρια Φιλοσοφίας και τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή. Εγινε διεθνώς γνωστή όταν το τελευταίο της βιβλίο «Le Mythe de la virilité: un piège pour les deux sexes» (Robert Laffont, 2017) - «Ο Μύθος της Αρρενωπότητας: Μια παγίδα και για τα δύο φύλα» έτυχε να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2017, την ίδια δηλαδή ακριβώς χρονική στιγμή που η υπόθεση Γουαϊνστάιν στις ΗΠΑ έγινε παγκόσμιο θέμα.

Ζούμε άραγε μια στιγμή από εκείνες που προοιωνίζονται, αν δεν αναγγέλλουν, ανατροπές; Κι αν ναι, θα αφήσουμε να την καταπιεί το σκάνδαλο Λιγνάδη; Θα δοκιμάσω να είμαι αισιόδοξη. Καθώς όλο και περισσότερες ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης βρίσκουν τον δρόμο για τη δημοσιότητα, η έμφυλη βία μοιάζει να αποκτά επιτέλους χαρακτηριστικά κοινωνικού ζητήματος. Ό,τι κι αν ακολουθήσει, οι φωνές των θυμάτων δεν γίνεται πια να αγνοηθούν. Κι αν αφηγούνται επώδυνα προσωπικά βιώματα, με την ίδια ανάσα μιλούν για αντρικά προνόμια, εξουσιαστικές πρακτικές, έμφυλες ιεραρχίες. Μετρώντας ατομικές πληγές φωτίζουν τις εμπειρίες ενός συλλογικού σώματος.

Υπάρχει άραγε πολιτικός σεξισμός; Η απάντηση είναι προφανής. Αρκεί να προβληματιστεί κανείς για την έμφυλη σύσταση των κέντρων λήψης των πολιτικών αποφάσεων. Να μην τη θεωρήσει τυχαία. Η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η επιτομή του πολιτικού σεξισμού. Δύο μόνο γυναίκες κρίθηκαν από τον Πρωθυπουργό άξιες για να είναι υπουργοί της κυβέρνησης του και 6 ως υφυπουργοί σε σύνολο 56 υπουργών και υφυπουργών. Το γεγονός σόκαρε και διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η κίνηση της Σοφίας Μπεκατώρου αποτελεί μία γενναία πράξη, μία νίκη πολιτισμού. Δείχνει το δρόμο για μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται την σεξουαλική κακοποίηση και την έμφυλη βία.

Γιʼ αυτό είμαστε δίπλα στη Σοφία και σε κάθε Σοφία,  που δημόσια καταγγέλλει τον βιαστή της, όποτε κι αν βρει το κουράγιο, χωρίς υποκριτικά ναι μεν αλλά.

Η διεύρυνση των ανισοτήτων, που τα τελευταία χρόνια οξύνεται, περιθωριοποιεί και φτωχοποιεί, όλο και περισσότερο, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Πρόκειται για μια γενική διαπίστωση, όχι μόνο αριστερής προέλευσης. Η κρίση του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού αναγνωρίζεται ακόμα και από σοβαρούς συντηρητικούς και φιλελεύθερους.

Oι παγκόσμιες κρίσεις όπως η πανδημία δεν γνωρίζουν γεωγραφικά ή πολιτικά σύνορα. Απέναντί τους είμαστε τόσο δυνατοί όσο ο πιο αδύνατος από εμάς.

Αν επιχειρήσουμε έναν απολογισμό του κινήματος Black Lives Matter που εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα σε ολόκληρο τον κόσμο μετά τη δολοφονία του Φλόιντ, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν και ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από τρεις εβδομάδες περίπου. Το υπογράφουν 150 άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης με διαφορετικές καταβολές και ποικίλες πεποιθήσεις: μαύροι και λευκοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες, αριστεροί και ακτιβιστές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και η Μάργκαρετ Ατγουντ.

Αντί να σπάσει τον κουμπαρά των 35 δισ. και να ρίξει άπλετο χρήμα στην αγορά, όπως έκαναν ακόμα και φιλελεύθερες ηγεσίες στην Ευρώπη και την Αμερική, η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκέπτεται με όρους συγκράτησης δαπανών. Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις καταστρέφονται ολοκληρωτικά

Ο πρωθυπουργός, σε επαναλαμβανόμενα διαγγέλματά του τις τελευταίες ημέρες, μας κάλεσε να επιδείξουμε εθνική ενότητα και ομοψυχία μπροστά στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζει η χώρα λόγω του κορωνοϊού. Όλοι μαζί, λοιπόν, αλλά οι εργαζόμενοι... χώρια.