Ο διεθνής χώρος μέσα στον οποίο εκτυλίσσεται η ελληνική εξωτερική πολιτική μεταβάλλεται ραγδαία: νέοι ή ανανεούμενοι πρωταγωνιστές - υποψήφιοι πόλοι- αναδύονται (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, ορισμένες λατινοαμερικανικές χώρες), νέες συναινετικές και συνεταιριστικές αντιλήψεις αρχίζουν να αναδεικνύονται στην άλλη όχθη του Βόρειου Ατλαντικού, ενώ η διευρυμένη Ευρώπη πασχίζει να ξεπεράσει την κρίση της διεύρυνσης.

Ας υπενθυμίσουμε, σε μονότονη επανάληψη και με μια παράφραση γνωστής ρήσης, ότι η εξωτερική πολιτική είναι η συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής, με άλλα μέσα. Σε πιο αναλυτικό ύφος, οι διεθνείς σχέσεις μιας χώρας έχουν, ή πρέπει να έχουν, ως γνώμονες την εξυπηρέτηση πραγματικών συμφερόντων ή δεδηλωμένων προσδοκιών της ανθρώπινης κοινωνίας, για χάρη της οποίας η πολιτική διαμορφώνεται.