Τα πρόσφατα γεγονότα έχουν συσσωρεύσει μια σειρά από ερωτήματα. Αναφέρω ενδεικτικά: Τι συμβαίνει με τους νέους και γιατί μερικοί καταφεύγουν στην τυφλή βία; Πώς πρέπει να μεταφραστεί αυτή η οργή για να μπει στην κοίτη της πολιτικής; Μήπως δεν ωφελούν οι συζητήσεις όταν γίνονται με αφηρημένους όρους, π.χ. «αντίσταση», χωρίς να συγκεκριμενοποιούνται πολιτικά; Είναι η νεολαία μια ομοιογενής κατηγορία που δεν επιδέχεται κοινωνικές διαφοροποιήσεις και έχει εξ ορισμού δίκιο, όπως υπαινίσσεται ο Λαζόπουλος; Πού μπορεί να οδηγήσει η γενικευμένη ανασφάλεια σε συνδυασμό με την ισοπεδωτική καταδίκη όλων των κομμάτων; Τι θα αλλάξει πραγματικά μετά από την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός παιδιού στα Εξάρχεια; Για όλα αυτά όμως χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται να καταλαγιάσει η πρώτη αγανάκτηση. Αλλά υπάρχει κι ένα πρόβλημα, όχι καινούργιο, που τις τελευταίες ημέρες τίθεται επιτακτικά: Τι θα κάνουμε με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας;

Ας αρχίσουμε βάζοντας κατά μέρος και προς στιγμήν την πολιτική ιδεολογία που προδιαγράφει τις αντιδράσεις της κι ας αποτιμήσουμε την ικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που η ζωή φέρνει στον δρόμο της. Είναι κι αυτό ένα κριτήριο. Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ηλίθιους και ανίκανους ομοϊδεάτες ή ευφυέστατους και αποτελεσματικούς αντιπάλους. Μέσα από μια τέτοια «ουδέτερη» οπτική γωνία, δύσκολα θα αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι η ανεπάρκεια της σημερινής κυβέρνησης είναι για το βιβλίο Γκίνες. Εχουν υπάρξει άλλες πολύ κακές, πολύ πιο σκληρά δεξιές με την ιδεολογική έννοια του όρου. Δεν θυμάμαι όμως καμία τόσο ανίκανη να διεκπεραιώσει τις δικές της πολιτικές επιλογές. Για να το πω με άλλα λόγια, αν ανήκα στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας θα ανησυχούσα, και πολύ μάλιστα. Οχι επειδή ο Καραμανλής και οι συν αυτώ ακολουθούν μια γραμμή που δεν με βρίσκει σύμφωνο, αλλά γιατί δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Η πάνδημη εντύπωση είναι ότι πρόκειται για τη χειρότερη κυβέρνηση που είχαμε ποτέ.

Και η εντύπωση αυτή επιτείνεται από το γεγονός ότι επί χρόνια η εξόφθαλμη ανικανότητά της είχε αποκρυβεί. Σίγουρα βοήθησαν το βεβαρημένο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και τα γενικότερα χάλια του, που κορυφώθηκαν με τον εμφύλιο Παπανδρέου - Βενιζέλου. Ισως επίσης να ήταν η παρουσία του Θ. Ρουσόπουλου που την κρατούσε όρθια, σε συνδυασμό με την ικανότητα του πρωθυπουργού να απαγγέλλει κοινοτοπίες με άψογη άρθρωση, πιστεύοντας μάλλον και ο ίδιος ότι αν πει κάτι με ωραία λόγια είναι σαν να το έκανε. Οταν όμως πήρε τον κατήφορο, η κατρακύλα ήταν θεαματική και ασταμάτητη. Γκίνια ατελείωτη. Τώρα, μετά το Βατοπέδι και την απραξία μπροστά στην επερχόμενη οικονομική κρίση, μετά τις εξεγέρσεις σε όλη την Ελλάδα, όποιο χαρτί και να τραβήξουν θα καούν, παγιδευμένοι στις δαγκάνες ενός διλήμματος που μόνοι τους δημιούργησαν. Από τη μια, η ακέραιη ευθύνη -θυμάστε τον Πολύδωρα;- για την παρουσία ακραίων στοιχείων σε μια ανεκπαίδευτη Αστυνομία, κι από την άλλη τα ΜΑΤ κρυμμένα στα σοκάκια όταν καιγόταν το κέντρο της Αθήνας, από τον φόβο μήπως η παρέβασή τους οδηγήσει σε νέα αιματοχυσία. Με αποτέλεσμα να τη βρουν κι από τις δύο μπάντες: και επειδή είναι υπόλογοι για τους νταήδες που ρίχνουν στο ψαχνό και επειδή αποδείχθηκαν ανίκανοι να προστατεύσουν την εκλογική τους βάση. Τους μαγαζάτορες και τους νοικοκυραίους. Υστερα από μια ρέντα που κράτησε χρόνια, ο πρωθυπουργός και η ανεκδιήγητη κυβέρνησή του καλούνται τώρα να πληρώσουν τα (κυριολεκτικώς) σπασμένα.