... Κατ’ αρχάς ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε ότι κομίζει κάτι απόλυτα διαφορετικό. Αν όμως το καλοσκεφτούμε, το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά» αναφέρεται σε μια μοναδικότητα τουλάχιστον συζητήσιμη, γιατί παραλείπει (ή αποκρύπτει;) τη φράση «στην Ελλαδα». Παράλειψη διόλου τυχαία. Η Αριστερά μέχρι το 1989 κυβερνούσε τη μισή Ευρώπη και όλοι ξέρουμε πώς τελείωσε αυτό το όνειρο. Εστιάζοντας όμως την προσοχή αποκλειστικά στη χώρα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να σαγηνεύσει δύο διαφορετικά ακροατήρια.

Ο κ. Τσίπρας από την ΔΕΘ ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι θα μιλήσει για το μέλλον και όχι για το παρελθόν, αλλά τελικά έκανε ακριβώς το αντίθετο, μια ομιλία πιο παλιά από το παλιό. Παρουσίασε ξανά ένα τεχνητό success story και ονομάτισε κοινωνική δικαιοσύνη την επιδοματική πολιτική ανακύκλωσης της φτώχειας. Η ανεργία όμως δεν καταπολεμείται με παλαιοκομματικές μεθόδους αλλά με σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης που δεν παρουσιάσθηκε. Ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε έξοδο από την κρίση σε ένα χρόνο, ενώ έχει δεσμεύσει την χώρα για πολλά έτη σε διαρκή λιτότητα, επιβεβαιώνοντας ότι ο λαϊκισμός της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης επανέρχεται δριμύτερος.

Το Σεπτέμβριο του 2014 στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας εξήγγειλε το περίφημο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Οι υποσχέσεις αυτές υπήρξαν καθοριστικές ώστε να γίνει Πρωθυπουργός μετά από λίγους μήνες. Το διαβόητο αυτό πρόγραμμα μπήκε πολύ σύντομα βέβαια στα αζήτητα.

Αν παρακολουθήσει κανείς με τη βοήθεια του διαδικτύου τις περιόδους των πυρκαγιών, θα διαπιστώσει την ίδια εικόνα. Οι πυροσβέστες και οι εθελοντές να δίνουν μια άνιση μάχη με τις φλόγες, οι κυβερνήσεις να καλύπτουν την ανεπάρκειά τους πίσω από θεωρίες συνομωσίας και η αντιπολίτευση να καταγγέλλει την ανεπάρκεια της κάθε κυβέρνησης.

Ο φετινός Αύγουστος ήταν από εκείνους που επιβεβαιώνουν τη ρήση του Ουμπέρτο Εκο «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Ησυχία και χαλαρότητα, τουλάχιστον στα εγχώρια. Ακόμα και η τετραήμερη δοκιμασία της βορειοανατολικής Αττικής από τις πυρκαγιές δεν έφτασε στην άλλη Ελλάδα. Η δε κοκορομαχία κυβέρνησης – ΝΔ για το ποιος νοιάστηκε πρώτος για τα καμένα μόνο μειδιάματα (μέσα στην αδιαφορία) προκάλεσε.

Αν κανείς ανατρέξει προσεκτικά στην στάση της σημερινής κυβέρνησης απέναντι στους θεσμούς του Κράτους Δικαίου, θα διαπιστώσει χωρίς μεγάλο κόπο ότι η εν εξελίξει κρίση στις σχέσεις της με την Δικαιοσύνη δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία.

Έχουν προηγηθεί, εδώ και πολύ καιρό, θέσεις και πρακτικές που δείχνουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί συχνά να παρουσιάσει τους θεσμούς αυτούς σαν «εμπόδιο» σε μια δήθεν αριστερή πολιτική, αναζητώντας απεγνωσμένα άλλοθι για να δικαιολογήσει όχι μόνον την πανικόβλητη υποχώρηση και την εγκατάλειψη όλων των «κόκκινων γραμμών» της αλλά την τόσο έντονη διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει στους πολίτες.

Παρακολουθώντας αυτές τις ημέρες τον δημόσιο διάλογο που κυριαρχείται από το ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, αντιλαμβανόμαστε για άλλη μια φορά πόσο δύσκολο είναι το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία μας να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο της σκιαμαχίας επί των συμβολισμών και να ενσκύψουν επί της ουσίας των πραγμάτων. Η συγκυρία αυτή με αναγκάζει να επανέλθω στο ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. [1] Και εξηγούμαι.

Δεν γνωρίζουμε το «σκανδαλόμετρο» που χρησιμοποιεί ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Γαβρόγλου, αλλά δεν θα χαρακτηρίζαμε καν «σκανδαλάκι» το γεγονός ότι εκμεταλλεύθηκε ένα νομοθετικό παραθυράκι της Χούντας για να μην υπηρετήσει στον στρατό. Το ίδιο θα έκαναν όλοι και είναι παράλογο να τον ψέγουν για ό,τι έπραξε πριν από 46 χρόνια.

Φυσικά δεν ισχύει και το αντίστροφο, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι, ότι δηλαδή ο κ. Γαβρόγλου έκανε αντίσταση στη Χούντα επειδή δεν στρατεύτηκε. Απλώς βολεύτηκε, όπως χιλιάδες άλλοι…

Έχει επισημανθεί πολλάκις ότι το ύψος των εσόδων που εισπράττει το κράτος από τον ΕΝΦΙΑ είναι ίσο με το ύψος της επιχορήγησης που δίνει στους δήμους. Συνεπώς, ο φόρος ακινήτων είναι κάτι σαν έμμεσο ανταποδοτικό τέλος· το κράτος εισπράττει με το ένα χέρι και τα δίνει στους δήμους με το άλλο. Θα ήταν λοιπόν δημοσιονομικά ουδέτερο, δεν θα κόστιζε τίποτε στο κράτος, αν ο φόρος περνούσε απευθείας στους ΟΤΑ και διακοπτόταν η κρατική τους χρηματοδότηση.

Μπορούμε άραγε να γίνουμε μια κανονική χώρα; Στα χαρτιά αυτό μοιάζει εφικτό. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το 2019. Το Grexit έχει μπει προσώρας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μας θέλουν στο ραντάρ τους και βιάζονται να μας προβιβάσουν, έστω και αν δεν είμαστε εντελώς εντάξει στις υποχρεώσεις μας.

... Το να ζητάει ο Παπαδημούλης να «κατέβουν οι τόνοι του φανατισμού» είναι σαν να απευθύνει έκκληση για σεμνότητα ο Γιάνης Βαρουφάκης. Παρκαρισμένος από το κόμμα του σε ένα ρόλο αδιάφορο για τα εγχώρια πράγματα, ο ευρωβουλευτής δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί, εκτός από το Twitter. Δεν έχει άλλο μέσο για να διεκδικήσει την ανέλκυσή του στον συριζαϊκό κουβά.

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση των νέων δεδομένων, ως προς την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, ανοίγει επιτέλους ο δρόμος για να επαναληφθεί η πολλαπλώς ατυχήσασα σχετική διαγωνιστική διαδικασία και να ρυθμισθεί οριστικά το τηλεοπτικό τοπίο.

Η σημερινή σύνθεση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης αποτελεί, νομίζω, την καλύτερη εγγύηση ότι αυτή τη φορά όλα θα γίνουν σύμφωνα με το Σύνταγμα και χωρίς την παρείσφρηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ωστόσο, ο συνταγματικός ρόλος του ΕΣΡ δεν εξαντλείται στην προκήρυξη του διαγωνισμού.