...Παντού στην Ευρώπη δύο είναι τα αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα. Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά. Με αυτή την έννοια στρατηγικός ιδεολογικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ είναι η ΝΔ. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή κανονικότητα. Και εφόσον οι πολίτες ενισχύσουν το ΚΙΝΑΛ ώστε να πάρει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα απευθυνθούμε προς τις πολιτικές δυνάμεις με συγκεκριμένες θέσεις και γνώμονα την εθνική συνεννόηση. Για να υπάρχει περιθώριο όμως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι επείγει να ηττηθεί το κομματικό και πελατειακό κράτος γιατί αν συνεχισθεί η εναλλαγή του δεν θα έχει μέλλον η χώρα.

Τα λαϊκά στρώματα στη Δύση προδόθηκαν δύο φορές. Πρώτα από την Αριστερά, που τους υποσχέθηκε ότι θα τους λυτρώσει από την εργασία και τους άφησε απροστάτευτους στις επιθέσεις των αγορών. Υστερα από τη Δεξιά, που τους υποσχέθηκε ότι θα τους σώσει με την εργασία και δημιούργησε τις κοινωνίες του 1%.

...Υπάρχει και ένα αξίωμα το οποίο διαπερνά εγκάρσια ολόκληρη την πολιτική διαδρομή της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή μισεί το μίσος. Γιʼ αυτή δεν υπάρχουν «ελαττωματικές ιδέες», δεξιές ή αριστερές, δεν υπάρχουν εμείς ή αυτοί, σε σχέση με αυτούς που κινούνται στο πλαίσιο σεβασμού της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των κανόνων της.

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία θα αναπτυχθεί μόνο αν υπερβεί κάθε μορφή μυθολογίας και μίσους. Αυτή η υπέρβαση δεν έχει μόνο θεωρητική σημασία. Γιατί μόνο τότε θα είμαστε σίγουροι πως habemus ισχυρή σοσιαλδημοκρατία.

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης πίεσης από ευρωπαϊκούς θεσμικούς παράγοντες της οικογένειας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για την ανάγκη συμπόρευσης της Κεντροαριστεράς με τη Ριζοσπαστική Αριστερά. Παλιότερα με τον Πιτέλα, πρόσφατα με τον Ούντο Μπούλμαν. Eπίσης υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το τέλος της πρωθυπουργικής «αυταπάτης». Τα αυτονόητα, δυστυχώς για τη δική μας χώρα, είναι ζητούμενα. Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς την ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα.

Η πρόταση διατυπώνεται κάπως έτσι: εμείς κατά βάθος είμαστε αριστεροί, μην κοιτάτε που συμμαχήσαμε με τους ανελίτες, από ανάγκη το κάναμε, για να σώσουμε τη χώρα, αλλά αυτό μετά τις εκλογές θα τελειώσει, για να μην επιστρέψει λοιπόν η Δεξιά ελάτε να τα βρούμε και να κυβερνήσουμε μαζί, να ασκήσουμε μια προοδευτική και αυτόνομη οικονομική πολιτική, όπως ασκούμε ήδη μια προοδευτική κοινωνική πολιτική και έχουμε εκθέσει τους συντηρητικούς που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.

Είναι επίκαιρη σήμερα μια συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής; Στο ερώτημα αυτό, που τελευταία έχει τεθεί με έμφαση -αλλά και με πολλές άκριτες δαιμονοποιήσεις... - στον δημόσιο διάλογο, η άποψή μου, όπως την εξέφρασα και σε πρόσφατη πολιτική εκδήλωση, συνοψίζεται στα εξής:

Α. Γενικά πιστεύω - και το έχω αναλύσει στο βιβλίο μου «Ποια Αριστερά;» (εκδόσεις Πόλις) - ότι στην Ευρώπη μόνο μια νέα πλουραλιστική και ρηξικέλευθη Αριστερά, που θα ενώσει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, μπορεί να σταθεί απέναντι στον φονταμενταλισμό των αγορών. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει άκριτη και μηχανιστική εφαρμογή ενός γενικού προτύπου, πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα με τόσο έντονες ιδιαιτερότητες

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί τροχοπέδη για την ανάκαμψη της χώρας. Διευρύνει τις παθογένειες σε όλους τους τομείς. Υπέγραψε τερατώδη πλεονάσματα με αβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις που στραγγίζουν την οικονομία. Μειώσεις συντάξεων και επισφαλής υποαμοιβόμενη εργασία οδηγούν σε απόγνωση. Διόγκωση της γραφειοκρατίας και ανυπαρξία ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Ερασιτεχνισμοί στην εξωτερική πολιτική. O ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε επεδίωξε πραγματικά την εθνική συνεννόηση. Προφανώς χρειάζεται άλλη κυβέρνηση και πρωτίστως άλλη πολιτική, προοδευτική και όχι συντηρητική.

Ακούμε συνήθως δύο κατηγορίες επιχειρημάτων όταν κάποιος συζητά για τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά.

Το πρώτο επιχείρημα- με βάση την δυσφορία για την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική -καλεί σε «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και το δεύτερο επικαλείται την «ρεαλιστική στροφή» του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ως «καλοδεχούμενη εξέλιξη» για ένα πεδίο προνομιακής συνεργασίας. Και τα δύο έχουν στον πυρήνα τους ορισμένους λαθεμένους συλλογισμούς. Οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση, δυσκολεύουν την αυτόνομη δράση της κεντροαριστεράς για την αλλαγή των συσχετισμών και για την διαμόρφωση μιας ισχυρής σοσιαλδημοκρατικής βάσης στην διέξοδο από την κρίση.

Σωστά ο Νίκος Μαραντζίδης στο πρόσφατο άρθρο του στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" αναλύει ότι η λογική του "αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου" δεν ειναι μία ορθή επιλογή. Κατά την γνώμη μου συσκοτίζει τις διάφορες των αντίθετων δυνάμεων,καλλιεργεί ακραία πόλωση- που ειναι σε κάθε περίπτωση επιζήμια για την χώρα - και ακυρώνει την ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κεντροαριστερά και την συντηρητική παράταξη.

Όμως η περιγραφή της "ρεαλιστικής στροφής" του ΣΥΡΙΖΑ απο τον Μαραντζίδη ως μιας καλοδεχούμενης εξέλιξης για την πορεία της χώρας και την αποδυνάμωση των λεγόμενων αντί-συστημικών τάσεων έχει ένα μεγάλο κενό.

Μπροστά μου έχω ένα κείμενο του 2007 που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στο οποίο αναλύω πώς σκέφτομαι τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη.

Στο κείμενο αυτό, αφού πρώτα κάνω ορισμένες διαπιστώσεις, ότι για παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ριζοσπαστικό και όταν ασκεί εξουσία ρέπει σιγά σιγά προς τον φιλελευθερισμό, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό και ανατρεπτικό ΠΑΣΟΚ με τις ρηξικέλευθες απόψεις και θέσεις χρειάζεται μια αριστερή καρδιά.