Ξένοι στο σπίτι

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι ακόμα ζουν στο ίδιο σπίτι είναι ξένοι. Το ΚΚΕ στέλνει συλλυπητήριο μήνυμα στον βαρυπενθούντα και λιμοκτονούντα λαό του σκοτεινού βασιλείου της Βόρειας Κορέας. Μαζί και αντιϊμπεριαλιστικό χαιρετισμό λες και ο ιμπεριαλισμός χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο από όσα έχει κάνει το παρανοϊκό καθεστώς για να προετοιμάσει την αυριανή του κατάρρευση. Η Δημοκρατική Αριστερά σε ανακοίνωση της χαρακτηρίζει το καθεστώς της Πιόν Γιάγκ «μια χώρα με κλειστά σύνορα, διαρκή απειλή για την σταθερότητα στην περιοχή» και ζητάει από τους διαδόχους του Κιμ Γιονγ Ιλ «να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την δημοκρατία και την επανένωση στην κορεατική χερσόνησο». Επίσης σε ανακοίνωσή της για τον θάνατο του Βάτσβαλ Χάβελ τον χαρακτηρίζει «αγωνιστή για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που με την Χάρτα 77 προετοίμασε την Βελούδινη Επανάσταση». Όλα αυτά, δηλαδή, που το ΚΚΕ θεωρεί ιμπεριαλιστική συνωμοσία.

Είναι προφανές ότι ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ δεν μοιράζονται το ίδιο σπίτι και δεν μπορούν να συγκατοικήσουν γιατί δεν έχουν το ίδιο σύστημα αξιών για την αποτίμηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ερώτημα είναι σε ποιο σπίτι θέλει να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Όσο και αν έψαξα στο διαδίκτυο δεν μπόρεσα να βρω ανακοίνωση του κόμματος για τα δυο αυτά θέματα. Παράλειψη; Δεν νομίζω. Μάλλον απορία αριστερού ψάλτου. Ο βήχας άρχισε κάπου ανάμεσα στον Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη (βλέπεις Δημήτρη μου χειρότερο από το να αλλάζεις κόμμα όταν δεν συμφωνείς είναι να μένεις σε ένα κόμμα σαν χρήσιμο άλλοθι, αυτολογοκρινόμενος και περιμένοντας τις εκλογές). Αντιθέτως βρήκα σωρεία ανακοινώσεων και δηλώσεων για την «ενότητα της Αριστεράς και για κοινή εκλογική κάθοδο ώστε να βγει η Αριστερά πρώτο κόμμα και να μην χάσει το bonus των 50 εδρών». Σε ποια προγραμματική βάση θα γίνει αυτό το μικρό θαύμα δεν φαίνεται να απασχολεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί προφανώς το «αντιμνημονιακό μέτωπο» δεν φτάνει. Γενικώς το αντί δεν φτάνει χρειάζονται και θέσεις. Για ένα κόμμα της Αριστεράς οι θέσεις για την Ευρώπη, το ευρώ, την κατάσταση στον κόσμο, στην Μέση Ανατολή, για τις σχέσεις δημοκρατίας και σοσιαλισμού, για την ίδια την Ιστορία του κινήματος πρέπει να έχουν δεσπόζουσα θέση. Γιατί αυτά τα θέματα θα κυριαρχούν και μετά το μνημόνιο. Ακόμα περισσότερο θα προσδιορίζουν και τον τύπο της κοινωνίας που θέλεις ως αριστερά να δημιουργήσεις. Το ΚΚΕ μας το εξηγεί με απειλητική σαφήνεια. Εκτός ΕΕ, επιστροφή στην δραχμή, η δημοκρατία είναι αστικό κόλπο, ζήτω ο Στάλιν, ζήτω ο Ζαχαριάδης. Όλα αυτά κυριολεκτικά και μεταφορικά καταλήγουν στο μήνυμα αλληλεγγύης στο καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Η Δημοκρατική Αριστερά σε όλα αυτά τα θέματα έχει επίσης θέσεις στον αντίποδα όμως αυτών του ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι θέσεις έχει; Μία μόνο. Να ενωθούν όλοι σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο. Για να κάνουν τι; Αυτό θα το βρουν μετά, αφού μοιράσουν το bonus των 50 εδρών.

Η έκκληση για ενότητα της Αριστεράς είναι βολικό καταφύγιο και ησυχαστήριο συνειδήσεων για όσους – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- στα μεγάλα δεν τολμούν να πάρουν θέση ώστε και να διατηρήσουν δια της σιωπής την εύθραυστη εσωτερική τους ενότητα και να μην δυσαρεστήσουν τον βολιδοσκοπούμενο «σύμμαχο». Μόνο που αυτή την φορά ο «σύμμαχος» εκτός από τον παροιμιώδη σεχταρισμό του έχει και δίκιο. «Αφήστε τα κόλπα» τους είπε η Αλέκα. Θα το πω αλλιώς: η Αριστερά δεν είναι μία και δεν είναι μόνο η κομμουνιστογενής. Σε αυτήν ανήκει και η σοσιαλδημοκρατική, εν προκειμένω το ιδιόμορφο και χειμαζόμενο σήμερα ΠΑΣΟΚ. Η κομμουνιστογενής δεν μπορεί – και δεν πρέπει- να ενωθεί γιατί το ένα της κομμάτι επέστρεψε στον σταλινισμό, το άλλο κινείται στις ράγες της ανανεωτικής Αριστεράς και ένα τρίτο δεν ξέρει τι θέλει και παρακαλεί χωρίς θέσεις και χωρίς ανταπόκριση το πρώτο. Αυτή η αριστερά αν ενωθεί θα διαλυθεί την επομένη των εκλογών στο πρώτο μείζονος σημασίας θέμα που θα προκύψει. Η στρατηγική της διαμόρφωσης μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την έξοδο από την κρίση δεν περνάει από την ενότητα της παραδοσιακής Αριστεράς αλλά από την συγκρότηση της σύγχρονης κεντροαριστεράς.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών