Ο κ. Ανθιμος εξανέστη στο τακτικό κήρυγμά του της Κυριακής, από του άμβωνος της ΕΤ3, διότι το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που στήθηκε στα Σκόπια είναι ίσο με οκταώροφη πολυκατοικία και ζήτησε να απαντήσουμε, να φτιάξουμε προφανώς μια δεκαώροφη στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης - γιατί στην ανατολική έχουμε. Στην Αθήνα, ακόμα και βουλευτές πιέζουν το δήμαρχο να τοποθετήσει έναν έτοιμο Αλέξανδρο που βρίσκεται στις αποθήκες στην Πλατεία Κοτζιά. Πιστεύουν ότι στην εθνικιστική αφέλεια, κυρίαρχη στην ακατονόμαστη γειτονική χώρα που την αποκαλούμε με κάτι ακατάληπτα αρχικά, πΓΔΜ, μπορούμε να απαντήσουμε με την ίδια αφέλεια. Οκταώροφα αγάλματα αυτοί; Δεκαώροφα εμείς. Σάρισες αυτοί; Μεγαλύτερες σάρισες εμείς.

Τις τελευταίες δεκαετίες παρασυρθήκαμε συχνά από σύμβολα που καταπίνουν την ουσία. Συχνά διατυμπανίσαμε μια υποτιθέμενη ελληνική ιδιαιτερότητα, τον ένδοξό μας αναδελφισμό. Στο Μακεδονικό, παρά τα όσα ήλπιζε ο Μητσοτάκης, το όνομα μάς έμεινε αμανάτι, θα το κληρονομήσουμε στα παιδιά μας μαζί με το χρέος. Στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καταφέραμε να λατρέψουμε τους πιο ακατάλληλους, εκείνους που σήμερα δικάζονται (ή έχουν καταδικαστεί) για εγκλήματα πολέμου - και ακόμα και στην ίδια τη Σερβία ελάχιστοι έμειναν να τους λατρεύουν. Στο έμπα του νέου αιώνα, κάναμε σημαία μας ένα ανύπαρκτο λάβαρο πίσω από το οποίο στρατεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες με αίτημα το δικαίωμα στους εκπροσώπους του Θεού να καθορίζουν την ταυτότητα της δημοκρατίας...

Προσγειωμένοι άτσαλα από τις συνέπειες της κρίσης, θα περίμενε κανείς ότι, τουλάχιστον, μάθαμε πως η ισχύς δεν είναι στα σύμβολα, αλλά στο πεδίο της πραγματικότητας. Αλλά στην πραγματικότητα δεν φτάνει να κομπάζεις για το μεγαλείο, πρέπει και να το αποδεικνύεις.