Σύμφωνα με την Θεανώ Φωτίου και την υπόλοιπη κυβέρνηση τα συσσίτια στα σχολεία αποτελούν ένα μέτρο με ιδεολογικό πρόσημο. Ένα μέτρο απέναντι στους πορφυρογέννητους το οποίο μάλιστα δημιουργεί μια άλλη κουλτούρα και νέες αρχές συντροφικότητας, όπως είπε. Αν ισχύει αυτό, τότε η αρχιεπισκοπή Αθηνών, ο Δήμος της Αθήνας και όλοι όσοι οργανώνουν μαζικά συσσίτια, μπορεί να θεωρηθούν ως ακραία κομμουνιστικοί φορείς!

Μετά και το τέταρτο (δεύτερο δικό τους) μνημόνιο έχουν απόλυτη ανάγκη διαφοροποίησης με ιδεολογικές αναφορές η οποία θα τους κάνει διακριτούς από τους υπόλοιπους. Και την ανάγκη αυτή, προσπαθούν να την υπηρετήσουν με ευφυολογήματα που σε μια άλλη περίπτωση θα είχαν τον χαρακτήρα του γελοίου, στην προκειμένη περίπτωση όμως αποκτούν χαρακτηριστικά κυνισμού. Γιατί δεν παίζεις επικοινωνιακά παιχνίδια με την φτωχοποίηση αριθμητικά μεγάλων ομάδων και για την οποία έχεις συμβάλει με την πολιτική σου.

Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πια ένα έντονο πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας. Τι ακριβώς είναι; Ένα αριστερό κόμμα που κόβει μισθούς και συντάξεις, υιοθετεί τις ομαδικές απολύσεις, προχωράει στο μεγαλύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που έγινε ποτέ; Αταίριαστο. Όπως αταίριαστες είναι και οι πολιτικές που ακολουθεί σε άλλα θέματα (εκσυγχρονισμός κοινωνίας και κράτους , διαφάνεια, αξιοκρατία, νεποτισμός κ.ο.κ.) οι οποίες παραπέμπουν σ’ ένα παραδοσιακά συντηρητικό κόμμα. Έτσι, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει τεχνάσματα και μάλιστα με λαϊκίστικο χαρακτήρα.

Τα συσσίτια, προφανώς και τα έχουν ανάγκη ολοένα και μεγαλύτερες αριθμητικά ομάδες. Αλλά αυτό δεν αποτελεί γεγονός που σου επιτρέπει να επαίρεσαι και να του δίνεις και ιδεολογικό πρόσημο, το αντίθετο. Είναι προϊόν και της δικής σου πολιτικής. Προσπαθώντας να επικοινωνήσεις την λογική των συσσιτίων ως μέτρο αριστεροσύνης μετατρέπεις αυτή την λογική ως μια πολιτικά ορθή διαχείριση ενός μεγάλου προβλήματος. Δεν αποτελεί προτεραιότητα μια άλλη πολιτική που θα αποτρέπει την μεγέθυνση της φτωχοποίησης, αλλά μια πολιτική που θα την ανακουφίζει με κάποιο τρόπο. Έστω και λίγο.

Υιοθετείς και προωθείς μια λογική πως θεωρεί δεν είναι απαραίτητο και επείγον ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα φέρει δουλειές και αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά ένα σχέδιο επέκτασης των συσσιτίων για τους άνεργους ή τους κακά αμειβόμενους που θα πολλαπλασιάζονται. Ας μην έχουν δουλειά ολοένα και περισσότεροι ή ας αμείβονται με μισθούς πείνας όσοι έχουν ακόμα απασχόληση. Αρκεί να κοιμούνται το βράδυ με γεμάτο στομάχι. Αυτό αρκεί…