Ποικιλοτρόπως, σχολιάστηκε από τα εγχώρια ΜΜΕ, η ομιλία – χαιρετισμός του κ. Τσίπρα στο Συνέδριο του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος ( SPD) με αντικείμενο τον προγραμματικό επαναπροσδιορισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η ποικιλία των σχολιασμών δεν αντανακλά μόνο τη διαφορετική ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση των διαφόρων σχολιαστών αλλά σχετίζεται – και αυτό μας αφορά – και με τον εντοπισμό των βαθύτερων αιτιών της σαφούς υποχώρησης έως κατάρρευσης της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς γενικότερα. Εξ άλλου το ερώτημα – αγωνία του Συνεδρίου ήταν εάν και πώς, μέσω της προγραμματικής ανασυγκρότησης και πολιτικής επαναφοράς της Αριστεράς, θα αντιμετωπιστεί ο διογκούμενος εθνικολαϊκισμός και η ξενοφοβία.

Πέρα από την αναπάντητη και σ’ αυτή την ομιλία απορία όλης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τη συμβατότητα της αντιμετώπισης του ευρωπαϊκού εθνικολαϊκισμού από τη μία με την πολιτική και κυβερνητική συμβίωση του με τον εγχώριο εκφραστή της, αξιολογώ ως περισσότερο ενδιαφέρουσες τις αναφορές του κ. Πρωθυπουργού σχετικά με το θυελλώδες και καταστροφικό 1ο εξάμηνο της διακυβέρνησής του.

Ο βασικός πυρήνας της «εξομολόγησης» του κ. Τσιπρα αφορούσε στην άμεση παραδοχή ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος του 2015 ήταν παραπλανητικό έναντι του πραγματικού, «έξοδος ή μη από την Ευρωζώνη και το Ευρώ».

Πάνω στην πιο πάνω παραπλάνηση βασίστηκε η στοχευμένη επικοινωνιακή τακτική, που εδραζόταν μεν σε τεχνητό διαχωρισμό , που ωστόσο επέφερε οδυνηρά αποτελέσματα και προκάλεσε δυσεπούλωτες πληγές στην ελληνική κοινωνία.

Παραδέχθηκε, επίσης αμέσως, ότι το δημοψηφίσμα επιδείνωσε το διαπραγματευτικό και ουσιαστικό περιβάλλον, γεγονός που καθόρισε και το περιεχόμενο της 3ης Προγραμματικής Σύμβασης ( Μνημόνια) του Ιουλίου 2015.

Όμως, όλα όσα παραδέχθηκε, φαινομενικά ειλικρινώς ο κ. Πρωθυπουργός τα απέδωσε στη σύγχυση (θολωμένο μυαλό το αποκάλεσε) που επικρατούσε τόσο στον ίδιο όσο και στο επιτελείο του.

Οι πιο πάνω παραδοχές, θα μπορούσαν να αξιολογηθούν τουλάχιστον με συγκατάβαση εάν δεν διαφαίνονταν πίσω απ’ αυτές μια έκδηλη υστεροβουλία και υποκρισία. Γιατί, ενώ εμφανίστηκε ενώπιον των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών βαθύτατα εξομολογητικός και έντονα συνεργατικός, ταυτόχρονα συντηρεί στο εσωτερικό της χώρας ακέραια τη διχαστική ρητορική που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος του 2015. Τόσο με τη συντήρηση του τεχνητού διαχωρισμού των οπαδών του ΝΑΙ και του ΟΧΙ. Ετσι τους μεν πρώτους τους αποκαλεί «μενουμευρωπαίους», εξακολουθεί δε να δηλώνει μέχρι και πρόσφατα ότι νοιώθει υπερήφανος για το δημοψήφισμα και τη συμβολή του στις διαπραγματεύσεις.

Έτσι με την ομιλία του, ενώπιον των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών , ο κ. Τσίπρας προκάλεσε βάναυσα και πολλαπλώς. Από τη μία όσους διατηρούσαν αδιάλειπτα τη «διαύγεια πνεύματος», είχαν διαγνώσει εγκαίρως το πραγματικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος κι επέλεξαν το ΝΑΙ και από την άλλη όσους «προδομένους» είχαν εμπιστευτεί την ειλικρίνεια και το «επαναστατικό» αφήγημα του κ. Πρωθυπουργού και επέλεξαν το ΟΧΙ.

Και προς τις δύο πλευρές, η ειλικρίνεια των διαθέσεων αξιολογείται, κατ΄αρχάς και κατ’ αρχήν, με ένα μεγάλο και ενσυνείδητο συγγνώμη.

Το οποίο ακόμα, δεν έχει εκστομισθεί!!