Βατραχάνθρωποι

Τα ανθρωποφαγικά ρατσιστικά συνθήµατα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιµενικού Σώµατος στην παρέλαση ξάφνιασαν πολλούς. Στον σχολιασµό τους κυριάρχησε η υπηρεσιακή σκοπιά: εξέθεσαν τη χώρα, δηµιούργησαν προβλήµατα στις διεθνείς σχέσεις. Εφταιξε ένας κάποιος υπερβάλλων ζήλος. Ξέρουµε, λένε, ότι οι άνδρες των Ειδικών Δυνάµεων εκπαιδεύονται για οριακές αποστολές και ακραίες καταστάσεις. Αναπόφευκτα και η εκπαίδευσή τους θα είναι οριακή και ακραία. Δεν τραγουδούν παιδικά τραγουδάκια. Τα ξέρουµε όλα αυτά, λένε. Απλώς, τα ακραία συνθήµατα δεν πρέπει να ακούγονται εκτός στρατοπέδου. Η ένδον βία δεν είναι για δηµόσια κατανάλωση και κακώς µερικοί θερµοκέφαλοι έβγαλαν εν δήµω τα εν οίκω. Η προσέγγιση αυτή πάσχει. Εκλαµβάνει τα ρατσιστικά συνθήµατα ως µια ατυχή ηχητική πλαισίωση της παρέλασης, ένα άστοχο σάουντρακ. Οµως τα συνθήµατα είναι αναπόσπαστο µέρος της εκπαίδευσης των Ειδικών Δυνάµεων, είναι η ίδια η εκπαίδευση. Είναι το ιδεολογικό της υπόβαθρο, η νοηµατοδότησή της. Είναι το πλαίσιο που δικαιολογεί τις αυτονόητες υπερβάσεις, σωµατικές, ψυχικές, διανοητικές.

Η βία των συνθηµάτων, το αίµα και το δέρµα των γειτόνων, µετουσιώνει σε λέξεις το «σύνδροµο των Θερµοπυλών»: είµαστε οι τελευταίοι εκλεκτοί που φυλάµε Θερµοπύλες. Εκλεκτοί, εθνικά και φυλετικά. Εκλεκτοί, ηρωικοί και πένθιµοι. Λειτουργούµε µε ένα κλειστό, αυτοαναφορικό σύστηµα αξιών. Ως τέτοιο, µας επιτρέπει σχεδόν τα πάντα. Ας λέτε λοιπόν εσείς, οι νόµοι σας και το διεθνές σας δίκαιο ότι ορισµένες πράξεις απαγορεύονται. Κρατήστε εσείς τις θεωρίες σας.

Εµείς κρατάµε την πράξη.

Συντεταγµένο σώµα που παρελαύνει σε εθνική επέτειο µε τέτοια συνθήµατα ευθέως προσβάλλει τη δηµοκρατική τάξη της χώρας. Οι λιµενι κοί δε µεράκλωσαν, δεν ήρθαν στο κέφι. Εκαναν µια συνειδητή πολιτική πράξη. Επιβεβαίωσαν ότι οι Ειδικές Δυνάµεις, φετίχ για την Ακροδεξιά, συνδέονται υπογείως µε παρακρατικά µορφώµατα. Αυτή η πραγµατικότητα παραγνωρίζεται. Είναι βολικότερη η απλοϊκή θεωρία των λίγων θερµοκέφαλων που επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο.

Η ανακοινωθείσα «παραδειγµατική τιµωρία» των υπευθύνων για τα παρατράγουδα της παρέλασης υπηρετεί αυτή την απλοϊκή θεωρία. Εξάλλου, πάντα οι παραδειγµατικές τιµωρίες επιβάλλονται όταν ένα «µεµονωµένο περιστατικό» κατά λάθος δηµοσιοποιηθεί και διαρκούν όσο διαρκεί το ενδιαφέρον του κοινού. Η ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης και τα αστυνοµικά χαστούκια της Οµόνοιας αυτό δείχνουν: δεν αντιδρούµε στο πρόβληµα αλλά στη δηµοσιοποίησή του. Και πάντως, θα ήταν χρήσιµη η επίσηµη θέση του υπουργείου στο απλό ερώτηµα: πόσα µεµονωµένα περιστατικά συνιστούν ένα φαινόµενο;

Μια τελευταία παρατήρηση.

Οι άντρες αυτού του σώµατος εµπλέκονται στη διάσωση, υποδοχή και φύλαξη µεταναστών. Υπάρχουν καταγγελίες ότι συχνά υλοποιούν επί των µεταναστών το πνεύµα των συνθηµάτων τους. Φυσικά, αν οι αρµόδιοι κρίνουν, µε επιχειρησιακά κριτήρια που εµείς δεν είµαστε βέβαια σε θέση να γνωρίζουµε και δεν αµφισβητούµε, ότι όντως χρειαζόµαστε τέτοια ειδικά σώµατα, καλώς το κρίνουν. Μόνο που δεν µπορεί άνθρωποι εµφορούµενοι από σαρκοβόρες ιδέες να έρχονται σε άµεση επαφή µε κανέναν άλλον εκτός από τους «οµολόγους» τους. Η εκπαίδευσή τους είναι κατάλληλη για να αντιµετωπίσουν αντίστοιχα σώµατα γειτονικών χωρών µε παρόµοιες γνώσεις βυρσοδεψίας. Για δέρµατα θα µιλάνε και τα δικά τους συνθήµατα.

Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου