Ευρώ… «Γενετική Μετάλλαξη» ή «Πυρηνικό Ατύχημα» ;

Ευρώ… ένα δυνατό, ένα σκληρό νόμισμα. Πόσο σκληρό όμως, αλήθεια είναι; Πολύ σκληρό απέναντι στις αγορές, ή μήπως πολύ σκληρό απέναντι στους λαούς που το στηρίζουν;

Έχει γίνει πολύς λόγος για τη χώρα μας και για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για να μπει στη ζώνη του ευρώ. Η συντριπτική πλειοψηφία τραπεζιτών και ηγετών της Ευρώπης είναι υποστηρικτές και διακινητές της άποψης του πόσο εσφαλμένη και καταστροφική για την ΟΝΕ ήταν η είσοδός μας στο ευρώ. Η ηγετική ευρωπαϊκή αντίληψη σήμερα για την Ελλάδα, είναι πως αποτελούμε οικονομικό καρκίνωμα και μάλιστα επιθετικής μορφής.

Αλήθεια, πόσο «κακοί» είμαστε εμείς οι Έλληνες; Είμαστε τόσο ραδιούργοι που καταφέραμε και παραπλανήσαμε τόσους οικονομικούς αναλυτές παγκοσμίου αναγνωρισιμότητας, τόσους ευρωπαίους ηγέτες και τους παρουσιάσαμε εικονικά νούμερα, τρυπώνοντας στο ευρώ, κάτω από τη μύτη τους; Ας μη γελιόμαστε! Μόνο αυτή δεν μπορεί να είναι η αλήθεια! Η Ελλάδα αποτελεί το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Θα μπορούσαν να μας πουν οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι συμπολίτες μας, σε πόσες απολύσεις αντιστοιχεί η απώλεια κερδών κατά 2% στις επιχειρήσεις που εργάζονται;

Ευρωπαίοι συμπολίτες, οφείλετε να γνωρίζετε ότι τα δάνεια που δώσατε στην Ελλάδα, επιστρέφουν πολλαπλάσια σε εσάς. Αυτό συμβαίνει καθώς με τα δάνειά πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοί μας, που με τη σειρά τους αγοράζουν ευρωπαϊκά προϊόντα, με αποτέλεσμα να εξασφαλίζετε κι εσείς την ανάπτυξη της βιομηχανίας . Δε θα πρέπει να ξεχνάτε επίσης, πως με τα δάνεια αυτά εκτελούνται τα δημόσια έργα μας, και αγοράζονται εξοπλισμοί των οποίων οι προμηθευτές είναι και πάλι ευρωπαίοι (Siemens, υποβρύχια, φρεγάτες, κτλ…). Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, σημαντικό μέρος των δανείων επιστρέφει σε εσάς και μάλιστα υπό τη μορφή ρευστού, «ζεστού» χρήματος.

Το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» αποτελεί κυρίαρχη αντίληψη των Ελλήνων από το ’80 και μετά, με μια ειδοποιό διαφορά. Από το ’80 μέχρι και το ’08 το σύνθημα δεν το φωνάζαμε, αλλά το απολαμβάναμε. Το ’09 το φωνάξαμε αλλά έκτοτε, ουδέποτε το απολαύσαμε. Δημόσιοι υπάλληλοι με μισθούς διπλάσιους και τριπλάσιους από αυτούς της συλλογικής σύμβασης, πρωθυπουργικές παροχές, πελατειακές συναλλαγές, λαδόσημα και Ελλάς το Μεγαλείο σου!

Μπορεί άλλοι να μας έβαλαν το περίστροφο στο κρόταφο αλλά εμείς και μόνο εμείς πατήσαμε τη σκανδάλη. Μάθαμε να ζούμε δίχως αύριο και τώρα μπροστά στην ανέχεια σηκώνουμε άμυνες απέναντι σε μια πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά «χρεωκοπημένη κοινωνία».

Η Δημοκρατική Αριστερά το λέει, το φωνάζει αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, εδώ και καιρό, στο βαθμό που η ΕΕ δεν θα αποφασίσει την επί της ουσίας πολιτική της ενοποίηση, αυτή η ΕΕ θα τροφοδοτεί, θα γεννά αποσυσπειρώσεις, θα «ελέγχει» οικονομίες… θα γεννά χώρες, οι οποίες θα κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες, ή όπως ακούγεται σε διαφορετικούς ομόκεντρους κύκλους μέσα στην ΕΕ. Όσο οι ηγέτες της Ευρωζώνης αδυνατούν να αναλάβουν τις «ευρωπαϊκές» τους ευθύνες , φοβούμενοι το εθνικό πολιτικό τους κόστος, ενισχύοντας συνολικά τη κρίση και πολλαπλασιάζοντας τις επιπτώσεις της, το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης του ευρώ θα τρέχει ακόμα.

Αναμφισβήτητα, η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει ότι κύριος στόχος πρέπει να είναι η ανάταξη της χώρας και η παραμονή της στην ευρωζώνη, δίνοντας τη δύσκολη μάχη της δημοσιονομικής εξυγίανσης, της επαναθεμελίωσης της οικονομίας και της δημιουργίας μιας Ελλάδας που θα βρίσκεται σε τροχιά πραγματικής σύγκλισης με τις ισχυρές χώρες. Ο στόχος για παραμονή στο ευρώ αφορά την επιδίωξη για μια Ελλάδα υψηλής απόδοσης σε οικονομικό επίπεδο, λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και διασφάλισης δικαιωμάτων. Και όχι βεβαίως μια Ελλάδα ερειπωμένη οικονομικά και κοινωνικά. Αυτός ο στόχος για τη χώρα μας συνδυάζεται με τον αγώνα για προοδευτικές αλλαγές στην Ευρώπη.

Τώρα όμως είναι η ώρα της έμπνευσης. Η ώρα της ελπίδας. Η ώρα του αγώνα. Τώρα πρέπει να πετάξουμε τις πνευματικές τσίμπλες. Τώρα πρέπει να μάθουμε να απλώνουμε το χέρι μας, όχι ποια για να εισπράξουμε, αλλά επειδή το ξεχασμένο φιλότιμο, μας επιτάσσει να τείνουμε χείρα βοηθείας. Όλοι εμείς βάλαμε «φωτιά» στα «δάση» για να χτίσουμε τα «αυθαίρετά» μας και τώρα που μας τα πήρε όλα η «νεροποντή» πρέπει να μάθουμε πώς να χτίσουμε ξανά όχι το «αυθαίρετό» γιατί και πάλι θα μας το πάρει η επόμενη νεροποντή, αλλά όλα τα «δάση» που «κάψαμε». Τώρα πρέπει ξανά να μάθουμε να «σκάβουμε», να «φυτεύουμε», να «ποτίζουμε», να δημιουργούμε και υπομονετικά να περιμένουμε να δούμε ξανά το «δάσος» της ελληνικής μας ύπαρξης να στέκει καταπράσινο και ανθισμένο, γεμάτο και πάλι «καρπούς» για τις γενιές που έρχονται…

---

Ο Χρόνης Διαμαντόπουλος είναι δημοσιογράφος, μέλος της γραμματείας νέων της Δημοκρατικής Αριστεράς