Λογική και ευαισθησία

Από τη μια οι μνημονιακοί ταλιμπάν, που δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει κατώτατος μισθός, προειδοποίηση απόλυσης και αποζημίωση. «Μα, θα χαλάσουμε τη συμφωνία για τέτοιες λεπτομέρειες;» λένε.

Από την άλλη οι αντιμνημονιακοί κουφιοκεφαλάκηδες, που θέλουν «όλα ή τίποτα». Να μη δεχτούμε τίποτα, να πετάξουμε έξω την τρόικα και τα παρόμοια. Αυτοί τα θεωρούν όλα σικέ, δεν γίνεται -λένε- καμιά διαπραγμάτευση κλπ.

Υπάρχει χώρος μεταξύ αυτών των συμπληγάδων; Να που υπάρχει. Τον εκφράζει το μικρό κόμμα της ΔΗΜ.ΑΡ, που εξελίσσεται σε μια φωνή λογικής και ευαισθησίας αλλά και αποφασιστικής παρέμβασης, όπου χρειάζεται. Οσοι το ψήφισαν στις εκλογές γι’ αυτό το ψήφισαν. Για να αποτελέσει ανάχωμα στον κάθε είδους παραλογισμό.

Η σύγκριση με τους άλλους δυο κυβερνητικούς εταίρους είναι συντριπτικά υπέρ της. Ο Σαμαράς μιμείται όλο και περισσότερο τον Γιώργο Παπανδρέου. Σε κάθε δέκα κουβέντες που λέει οι πέντε είναι «θα σώσω την Ελλάδα». Να την σώσει αλλά ας πει στον Στουρνάρα και στον Βρούτση να λένε και κανένα «όχι». Για να πάρουμε, δηλαδή, τη δόση πρέπει να πολλαπλασιαστούν οι απολύσεις και να κερδίσουν τη μισή αποζημίωση οι εργοδότες; Γιατί δέχτηκαν να το συζητήσουν αυτό;

Στο ΠΑΣΟΚ από την άλλη έχουν χάσει κάθε μπούσουλα. ’Αλλα λένε τη μία κι άλλα την άλλη. Τη μια στηρίζουν την κυβέρνηση, την άλλη απειλούν να καταψηφίσουν τα μέτρα. Χτες είχαν την εξής μεγαλοφυή ιδέα. Να ζητήσουν -λέει- «να επιμεριστούν δίκαια οι περικοπές στις συντάξεις». Και «να βρεθεί η χρυσή τομή στην κλίμακα της φορολογίας». Όποιος καταλάβει τι εννοούν, να το το πεί και σε μας.

Απέναντι στους δυο-έμπειρους υποτίθεται - κυβερνητικούς εταίρους- το μικρό κόμμα του Φώτη Κουβέλη έκανε το αυτονόητο. Αντέδρασε όταν είδε ότι η τρόικα βρήκε παπά και είπε να θάψει άλλους πεντέξι. Εντάξει, να κόψουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα (καθόλου εντάξει, δηλαδή, αλλά για χάρη της συζήτησης), αφού υπάρχει ακόμη έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Αλλά ποιον δημοσιονομικό στόχο θα εξυπηρετήσει η εξαφάνιση του χρόνου προειδοποίησης, ώστε οι εργοδότες να απολύουν γρήγορα, εύκολα και φτηνά;

Κανέναν. Και πολύ καλά αντέδρασε ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος. Σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχουν περιθώρια να κερδίσεις κάτι παραπάνω, αν οι απέναντι καταλάβουν ότι είσαι αποφασισμένος. Οσοι ανησυχούν μήπως «χαλάσει η συμφωνία», ας ησυχάσουν. Λέτε η Μέρκελ να διακινδυνεύσει να γίνει μπάχαλο η ευρωζώνη, για να μην ψαλιδιστούν λίγο οι υπερφίαλες αξιώσεις των κατώτερων υπαλλήλων της;

Ποτέ δεν κατάλαβα τι δουλειά είχε η ΔΗΜ.ΑΡ σ’ αυτό το κυβερνητικό σχήμα, αλλά η σημερινή στάση της είναι πολλαπλώς ωφέλιμη. Φυσικά, οι μαξιμαλιστές όλα αυτά τα θεωρούν άνευ αξίας. Τα θέλουν «όλα ή τίποτα». Προσπερνούν την μειονεκτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Είναι οι υπερφίαλοι της άλλης πλευράς.

Όμως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όσοι έχουν κυβερνητικοί προοπτική (ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) θέλουν να μη γίνει η συμφωνία, να πέσει τώρα η κυβέρνηση και να βρεθούν αυτοί με την καυτή πατάτα στα χέρια. Είναι πολύ φρονιμότερο γι’ αυτούς να εξασφαλίσει η χώρα κι αυτή τη χρηματοδότηση, ώστε να μην τη ιαχειριστούν -αν ποτέ κληθούν- σε συνθήκες πλήρους κατάρρευσης.