Θα ακουστούν πολλά για τη στάση του Φώτη Κουβέλη στην τελευταία συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Θα είναι πολλοί όσοι θα προσπαθήσουν να του φορτώσουν ακαμψία και ευθύνες για το ναυάγιο. Τίποτε όμως δεν μπορεί να ακυρώσει το βασικό συμπέρασμα: επιτέλους, κάποιος πολιτικός σέβεται τον εαυτό του.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προέταξε τη συνέπεια των λόγων του και την προσωπική του αξιοπρέπεια απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που εμφανώς επιχειρεί να τσαλακώσει τους εταίρους του. Να βγάλει στην άκρη εκείνους που τον έκαναν Πρωθυπουργό με την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί να απουσιάζει από καμιά πολιτική ανάλυση. Γιατί δεν είναι θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς και καλών τρόπων. Είναι πολιτική επιλογή -από την πλευρά του Πρωθυπουργού- και έδειχνε ότι αλλού το πήγαινε. Αυτό το χάλασε ο Κουβέλης, στο μέτρο που του αντιστοιχούσε.

"Ήταν η ΕΡΤ λόγος να πέσει η κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές;", θα ρωτήσει κάποιος. Ασφαλώς όχι. Αλλά πέφτοντας η κυβέρνηση δεν πηγαίναμε απαραιτήτως σε εκλογές. Υπήρχαν και άλλες λύσεις - απλώς, δεν περιλάμβαναν τον σημερινό Πρωθυπουργό. Και δεύτερον, αν κάποιος έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του για την κατάσταση που προέκυψε λόγω της ΕΡΤ, αυτός ήταν ο Σαμαράς που δημιούργησε και το πρόβλημα. Τον κίνδυνο τον εκλογών ο Σαμαράς τον δημιούργησε - προφανώς σκοπίμως.

Ο Κουβέλης του έδωσε το περιθώριο να αλλάξει πολιτική. Έκανε όση υπομονή χρειάζονταν για να αποκαταστήσει ο Πρωθυπουργός τη βλάβη που επέφερε και στη χώρα και στη δικομματική συνεργασία. Δεν το έκανε - ή προσπαθούσε να παραπλανήσει με τερτίπια και ηρωικές δηλώσεις του Τύπου «δεν κάνω πίσω, αν θέλετε ρίξτε με». Ωραίος εταίρος.

Είναι δυνατόν να υπάρχει εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό; Είναι δυνατόν να υπάρχει Πρωθυπουργός χωρίς εμπιστοσύνη; Αυτό ακριβώς έκανε ο Φώτης Κουβέλης: ζήτησε από τον Σαμαρά να αποκαταστήσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης. Να κάνει πίσω, επειδή κατά γενική ομολογία αυτός βρισκόταν εν αδίκω. Αυτός τίναξε στον αέρα τη συνεργασία του με τα άλλα δυο κόμματα με μια παράλογη και παράνομη μονομερή ενέργεια. Αυτός τους είχε αγνοήσει για να προβεί σε μια κίνηση την όποια μόνο η Χρυσή Αυγή στήριξε και αυτό ίσως προσφέρεται για πολιτικά συμπεράσματα. Το σύστημα Σαμαρά έκανε παιχνίδια πίσω από την πλάτη των υπολοίπων.

Ο Σαμαράς δεν άλλαξε γραμμή, επί της ουσίας. Έπαιζε πάντα με το χαρτί ότι οι δυο άλλοι εταίροι θα φοβηθούν τις εκλογές. Και πήγαινε να τους φορτώσει και την ευθύνη που ο ίδιος είχε για το ενδεχόμενο να προκηρυχτούν πρόωρα. Αυτό είναι εκβιασμός. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ απλώς τον αρνήθηκε, γιατί πολιτική με εκβιασμούς δεν γίνεται. Ούτε με υποκρισία, στηρίζοντας μια κυβέρνηση της οποίας τον επικεφαλής -ευλόγως- δεν εμπιστεύεσαι. Διέσωσε την αξιοπιστία του, αλλά και την τιμή του πολιτικού που δεν μπορεί να είναι φτερό στον άνεμο. Αυτή η στάση τώρα βάλλεται. Στην ουσία όμως θα κριθεί στον χρόνο. Και, πάντως, δίνει αξία στην έννοια της πολιτικής, της Αριστεράς και της προσωπικής συνέπειας.

Από εδώ και πέρα δεν κρίνεται ο Κουβέλης. Κρίνονται οι άλλοι δύο. «Εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα», κατά τον στίχο του Ελύτη. Μέχρι να κριθούν όλοι μαζί στις κάλπες.