Ο σημαντικός ρόλος του Φώτη Κουβέλη

Και ξαφνικά το πολιτικό σκηνικό απέκτησε μια πρωτόγνωρη ένταση. Μετά τις τελευταίες δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη, αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά ο κομβικός ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα.

Στη «βιβλιοθήκη σχολίων» των μεγάλων ξένων ειδησεογραφικών δικτύων υπάρχει ένα πρόσφατο άρθρο έγκυρης βρετανικής εφημερίδας που αναφέρεται στον Φώτη Κουβέλη ως ένα από τα πιο τολμηρά πολιτικά πρόσωπα υψηλού κύρους της ελληνικής πραγματικότητας. Θα ήταν το λιγότερο πολιτικά εμπαθής όποιος Έλληνας δεν αναγνωρίσει στον αρχηγό της Δημοκρατικής Αριστεράς τα χαρακτηριστικά της σοβαρότητας και του πολιτικού ρεαλισμού.

Αν γυρίσουμε λίγους μήνες πίσω θα θυμηθούμε ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν αυτή που σήκωσε το πιο σημαντικό βάρος για τη δημιουργία της τότε τρικομματικής κυβέρνησης.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Δημοκρατική Αριστερά είναι το σοβαρό φιλοευρωπαϊκό αριστερό ελληνικό κόμμα.

Η τότε τρικομματική κυβέρνηση πήρε ξεχωριστή «αίγλη» από τη συμμετοχή της Αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας. Σε μεγάλο βαθμό το Μέγαρο Μαξίμου προφύλαξε τη συγκεκριμένη σχέση.

Όταν η Δημοκρατική Αριστερά κατανόησε ότι τόσο οι χαμηλόβαθμοι όσο και οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των δανειστών ελάχιστα ενδιαφέρονται για την πολιτική σταθερότητα της Ελλάδας, ορθώς αποχώρησε από την κυβέρνηση περιφρουρώντας με αυτόν τον τρόπο την ίδια την πολιτική της ύπαρξη στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Τον τελευταίο καιρό θεσμικοί, επιχειρηματικοί και… άλλοι παράγοντες διαβλέπουν τη μεγάλη σημασία της ύπαρξης της ΔΗΜ.ΑΡ. στην πολιτική ζωή. Σε μια κοινωνία που η μεσαία τάξη σχεδόν εξαφανίζεται, ο παραδοσιακός αστός Έλληνας πολίτης θα μπορούσε να βρει ύστατο σύμμαχο, για τη ζωή του που διαλύεται, στην πολιτική ενός σοβαρού αριστερού κόμματος, το οποίο θα καθόριζε τις κόκκινες γραμμές και για την πολιτική της κυβέρνησης.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα μπορούσε να «επιβάλλει» την πολιτική που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών, τα δάνεια και τις κάρτες, αλλά και το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της νεανικής ανεργίας και της ανεργίας της ηλικίας των 50. Η ίδια η συγκυβέρνηση θα έπρεπε να αναδείκνυε αυτόν τον ξεχωριστό ρόλο της Δημοκρατικής Αριστεράς και να τον περιφρουρούσε.

Μα η ΔΗΜ.ΑΡ. αποχώρησε μόνη της, θα αντιτείνει πολύ σωστά ο ψύχραιμος παρατηρητής. Εδώ ακριβώς είναι και το κομβικό σημείο για τον ελληνικό αστικό χώρο.

Κορυφαίος ξένος ανταποκριτής, γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, υποστήριζε προ ημερών ότι η Δημοκρατική Αριστερά ήταν το «ήπαρ» της ελληνικής σοβαρής πολιτικής τάξης. Μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση η πολιτική τάξη έμεινε χωρίς ήπαρ.

Πόσο μπορεί να ζήσει, όμως, ένας οργανισμός χωρίς ήπαρ; Ελπίζουμε όταν απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα, ψάχνοντας τότε τον κομβικό και σταθεροποιητικό ρόλο του Φώτη Κουβέλη, να μην είναι αργά για την ελληνική αστική τάξη…