Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου, κατ’ ουσίαν, καλείται να αποφασίσει πώς θα πορευτεί από εδώ και πέρα. Τι θα γράφουν οι ράγες πάνω στις οποίες θα βαδίσει.

Ουσιαστικά αναζητείται το «νέο εθνικό πρόταγμα» και ταυτόχρονα οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούν να το υλοποιήσουν. Τα πράγματα είναι πλέον δεδομένα: από τη μία έχεις μια παλαιοκομματική ΝΔ, η οποία ακολουθεί πλήρως την πολιτική που κατήγγελλε, ακυρώνοντας τα αλήστου μνήμης Ζάππεια (1, 2, 3 κ.ο.κ.). Μια ΝΔ που τοποθετεί σε κρίσιμα πόστα παιδιά του κομματικού σωλήνα προκειμένου να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Πλην λίγων εξαιρέσεων, επιλέγει υπουργούς επιρρεπείς στο ρουσφέτι και στις συντεχνίες και πρόσωπα από τον πάγκο της Πολιτικής Ανοιξης ή του ερεβώδους Δικτύου 21. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απίστευτη επιλογή για το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού.

Από την άλλη έχεις έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. «Ετσι, χωρίς πρόγραμμα», που έλεγε και η Μαρία Ρεζάν. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα ταλαντεύεται αν ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος ή κοινωνικός αγωνιστής. Αν το ευρώ είναι φετίχ ή όχι. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που στο δίλημμα Τατσόπουλος ή... γουναράδικα επιλέγει το δεύτερο.

Αυτό, λοιπόν, είναι το δυστύχημα της χώρας. Οτι δηλαδή την ώρα που αχνοφέγγει η μεταμνημονιακή περίοδος το προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων, ενώ αυτό που - κατά την ποδοσφαιρική αργκό - «ζεσταίνεται» είναι ακόμα χειρότερο.

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο αποκτά ξεχωριστή αξία η κίνηση των 58. Διότι σε πολιτικό, κοινωνικό, ακαδημαϊκό και τεχνοκρατικό επίπεδο συγκεντρώνει ή απευθύνεται σε ό,τι καλύτερο έχει ο χώρος της Κεντροαριστεράς και της προοδευτικής μεταρρύθμισης. Αυτή η μεγάλη προοδευτική (συμ)παράταξη είναι η μόνη που μπορεί να προχωρήσει την αναγκαία ανασυγκρότηση της Ελλάδας εντός του ευρώ και να καταθέσει ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο που θα λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της χώρας, αλλά και της κοινωνίας.

Προϋπόθεση για να προχωρήσει το εγχείρημα είναι να ανταποκριθούν στο κάλεσμα όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, φορείς, πρόσωπα. Αφήνοντας στην άκρη τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, τις αγκυλώσεις των πολιτικών χώρων, τα συμπλέγματα των προσώπων, αλλά και την επετηρίδα! Παντρεύοντας την εμπειρία με τη φρεσκάδα, μέσα από την ώσμωση των ανθρώπων που αποδεδειγμένα στήριξαν τις μεταρρυθμίσεις και έκλεισαν τα αυτιά τους στις σειρήνες του λαϊκισμού με μια νέα γενιά που έχει εξαιρετικές σπουδές, κοσμοπολιτισμό, έχει μοχθήσει για τα προς το ζην και θέλει και μπορεί να προσφέρει στον τόπο, χωρίς να αναζητεί την κάρτα μέλους του κόμματος για να μπει στο δημόσιο.

Προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντική την παρουσία της ΔΗΜΑΡ. Εύχομαι, έστω και την ύστατη ώρα, η ηγεσία της να ακούσει την κοινωνία, να αλλάξει στάση και να συμμετάσχει στο εγχείρημα. Η ΔΗΜΑΡ από την ίδρυσή της και για μεγάλο διάστημα δημιούργησε υψηλές προσδοκίες. Δεν πρέπει να τις διαψεύσει την πιο κρίσιμη στιγμή.