Κανόνες ή κανόνια
Στάθης Σταυρόπουλος, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2005-09-19
Στην αρχή οι Ναζί μπουζούριαζαν κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες. Μετά εξολόθρευσαν μέσα σε μια
νύχτα (των «μεγάλων μαχαιριών») την ενοχλητική λαϊκιστική τους πτέρυγα, τα ΕΣ-Α. Μετά αφάνισαν
Εβραίους, ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους, ιεχωβάδες
και σαλούς. Οταν ήρθε η σειρά του νοικοκύρη
να τον κρεμάσουν, δίπλα του υπήρχε μόνον η συνενοχή του. (Πασίγνωστη αλλά καθόλου εμπεδωμένη ιστορία)...
Δεν μπορεί να υπάρξει αριστερός μακαρθισμός χωρίς να ξέρει ότι είναι σταλινισμός. Η «Δημοκρατική Αμυνα»
(μάλιστα η επιθετική) δεν μπορεί να ζητά απαγορεύσεις ακόμα και των φασιστών, διότι καταντά φασιστική η ίδια. Σύγχρονο παράδειγμα η Γαλλία. Δέχθηκε ότι μπορεί να υπάρχουν «εγκλήματα γνώμης» (ανακίνηση
του «μίσους» φέρ’ ειπείν) και τώρα αναγκάζεται σε ειδεχθείς δίκες, με
αποτέλεσμα να δικάζει... ένα ευρώ πρόστιμο τους διανοουμένους της, είτε δεξιούς είτε αριστερούς, μπας και ξεμπερδέψει, διότι πάντα βρίσκεται ο μαλάκας ή ο κομφορμιστής που θα ενάγει όποιαν... ιδέα δεν του αρέσει. Συνελόντι ειπείν, Αριστερά που ζητάει απαγορεύσεις οργανώσεων (να τίθενται εκτός νόμου) των αντιπάλων της ή τους φοβάται ή (αν είναι φασίστες) γίνεται σαν κι αυτούς...
«Από τις πρώτες μέρες της Δημοκρατίας, ο εφιάλτης πως τα δικά της ιδεώδη θα στρέφονταν εναντίον της, έχει στοιχειώσει τα όνειρά της»
Τομ Χόλλαντ «Ρουβίκων».
***
Είναι χρόνια τώρα που μου κάνει εντύπωση η επιμονή της Αριστεράς σε μιαν αντίφαση με τον εαυτό της: τις απαγορεύσεις.
Με μιαν επιμονή και μιαν ευκολία άκρως εντυπωσιακές. Για τη σύγχρονη Αριστερά. Διότι η παλιότερη, και εκεί που υπήρξε κρατική εξουσία, και εκεί που υπήρξε κίνημα κυρίαρχο ιδεολογικώς, ή επαναστατικά προσπάθησε να πάρει την εξουσία, έδωσε λαμπρά δείγματα καταστολής, απαγορεύσεων, φυλακίσεων, διώξεων, πογκρόμ και φόνων. Απ’ τους αναρχικούς της Ισπανίας στα 1936, έως τους Σταλινικούς όπου γης και χρόνου.
Απ’ όλα αυτά η Αριστερά θα έπρεπε κάτι να έχει μάθει και τουλάχιστον ότι η «Δημοκρατική Αμυνα» δεν μπορεί να ’ναι προληπτικά κατασταλτική, διότι αυτό ανοίγει τον δρόμο στην Τυραννία. [Και στην (αντι)τρομοκρατία τύπου Γκουαντάναμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία].
Τελευταίο κρούσμα αυτής της μακράς και κακής παράδοσης της Αριστεράς είναι το αίτημά της (σχεδόν απ’ το σύνολό της) για απαγόρευση μιας τραμπουκοσύναξης νεοφασιστών (εγχωρίων και ξένων) σ’ ένα όποιο σημείο της ελληνικής επικράτειας.
Εχω την ισχυρά πεποίθηση ότι στον φασισμό η Αριστερά αντιπροβάλλει τις ιδέες της και τον ανθρωπισμό της. Οι απαγορεύσεις είναι το ίδιο φασιστικές με τον φασισμό που θέλουν να αντικρούσουν.Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στην (έστω και ταξική μας) Δημοκρατία είναι το μόνον όπλο που μπορεί να συντρίψει τον φασισμό και τις αποκρουστικές του ιδέες.
Δεν λέω ότι οι απαγορεύσεις «ηρωποιούν» τους φασίστες, αυτό είναι το λιγότερο, λέω ότι οι απαγορεύσεις υπονομεύουν την Αριστερά και τη Δημοκρατία, δηλαδή ωφελούν τους φασίστες.
Λένε ορισμένοι Αριστεροί ότι δεν ζητούν την απαγόρευση της προπαγάνδισης των ιδεών, αλλά την απαγόρευση των εγκληματικών πράξεων των φασιστικών συμμοριών. Μα για αυτό υπάρχει ο ποινικός κώδικας, οι νόμοι. Και υπάρχουν για όλους. Και για τους φασίστες και για όσους μετέρχονται φασιστικών μεθόδων είτε δηλώνουν πρόσκοποι είτε επαναστάτες είτε καλόγριες.
***
Αλλά όμως επ’ αυτού φαίνεται να υπάρχει σύγχυση βαθειά κι αξιοπερίεργη. Πρώτον, κατά το φάσμα της. Σχεδόν σύνολη η Αριστερά από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ έως ομάδες πολιτών και οργανώσεις νεολαίας· Δήμοι, Σύλλογοι, συνδικαλιστές, αλλά και πλήθος δημοκρατικοί πολίτες, κεντρώοι τε και δεξιοί, όλοι ζήτησαν με θέρμη την απαγόρευση της φασιστοσύναξης! Δεύτερον, κατά το βάθος της. Οι σκέψεις
«το σκεπτικό» που συνοδεύει αυτό το αίτημα αντιφάσκει με τον στόχο του (δείχνοντας ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις). Καλό παράδειγμα αυτής της παθολογίας είναι η ανακοίνωση του Δίκτυου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Οπου πάει η λογική ανακολουθία και η πολιτική κωλοτούμπα σύννεφο.
Αφού μας διαβεβαιώνει (η ανακοίνωση) ότι «η απαίτηση εκ μέρους μας της απαγόρευσης του Φεστιβάλ μίσους και γενικότερα της λειτουργίας των φασιστικών και ναζιστικών οργανώσεων (σ.σ.: όπα! να τις απαγορεύσουμε κιόλας;) επ’ ουδενί αφορά την ελευθερία της έκφρασης» (σ.σ.: τότε προφανώς θα εκφράζονται ελεύθερα στις κατακόμβες) μας εξηγεί ότι «πρόκειται για συμμορίες, οι οποίες δεν προπαγανδίζουν γενικά ιδέες έστω ρατσιστικές και μισαλλόδοξες, αλλά εμπράκτως και συστηματικά κακοποιούν ή δολοφονούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αναρχικούς κ.τ.λ.». Ωραία, θα έλεγε κανείς, αυτό σημαίνει ότι τα εν λόγω αποβράσματα παραβαίνουν τους νόμους και συλλαμβάνονται.
Οχι λέει το Δίκτυο: τέτοιες συμπεριφορές «κατά τη γνώμη μας ολίγον εμπίπτουν στην τήρηση των νόμων ή του ποινικού κώδικα. Κυρίως αφορούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των σύγχρονων κοινωνιών, τη δυνατότητά μας, με άλλα λόγια, διεκδικώντας την ελευθερία να αφαιρούμε κάθε ελευθερία από τους έχθρους της» (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Μένω άφωνος! Ο εκφυλισμός του αντιφασισμού σε κατασταλτική (με τη βοήθεια μάλιστα του κράτους) προληπτική απαγόρευση. Ο εκφυλισμός της αριστερής ταξικής ηθικής σε αποκρουστική θεωρητική υπεροψία, που νομιμοποιεί δυνατότητες απ’ το λιντσάρισμα ώς την ελέω μυαλού «κόκκινη» τρομοκρατία τύπου 17Ν. Στην ουσία ένας χυδαίος θεόθεν μιλιταρισμός: του Κρίνειν, Δικάζειν και Τιμωρείν.
Σε τι διαφέρουν απ’ τις πρακτικές των ΕΣ-Α αυτές οι θεωρίες; «Τη στέρηση της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας» ζητούσε μόνον ο Γκαίμπελς (διαβάστε τον). Αυτό το μείγμα πολιτικής ορθότητας και τυχοδιωκτισμού (:«ολίγον εμπίπτουν») συνιστά πολιτικό και νομικό πρωτογονισμόν ολκής. Πολιτικό αμοραλισμό και στάση χωρίς αρχές. Οι ιδέες της Αριστεράς δεν χρειάζονται τη βοήθεια των μπάτσων για να αντιμετωπίσουν τον φασισμό.
νύχτα (των «μεγάλων μαχαιριών») την ενοχλητική λαϊκιστική τους πτέρυγα, τα ΕΣ-Α. Μετά αφάνισαν
Εβραίους, ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους, ιεχωβάδες
και σαλούς. Οταν ήρθε η σειρά του νοικοκύρη
να τον κρεμάσουν, δίπλα του υπήρχε μόνον η συνενοχή του. (Πασίγνωστη αλλά καθόλου εμπεδωμένη ιστορία)...
Δεν μπορεί να υπάρξει αριστερός μακαρθισμός χωρίς να ξέρει ότι είναι σταλινισμός. Η «Δημοκρατική Αμυνα»
(μάλιστα η επιθετική) δεν μπορεί να ζητά απαγορεύσεις ακόμα και των φασιστών, διότι καταντά φασιστική η ίδια. Σύγχρονο παράδειγμα η Γαλλία. Δέχθηκε ότι μπορεί να υπάρχουν «εγκλήματα γνώμης» (ανακίνηση
του «μίσους» φέρ’ ειπείν) και τώρα αναγκάζεται σε ειδεχθείς δίκες, με
αποτέλεσμα να δικάζει... ένα ευρώ πρόστιμο τους διανοουμένους της, είτε δεξιούς είτε αριστερούς, μπας και ξεμπερδέψει, διότι πάντα βρίσκεται ο μαλάκας ή ο κομφορμιστής που θα ενάγει όποιαν... ιδέα δεν του αρέσει. Συνελόντι ειπείν, Αριστερά που ζητάει απαγορεύσεις οργανώσεων (να τίθενται εκτός νόμου) των αντιπάλων της ή τους φοβάται ή (αν είναι φασίστες) γίνεται σαν κι αυτούς...
«Από τις πρώτες μέρες της Δημοκρατίας, ο εφιάλτης πως τα δικά της ιδεώδη θα στρέφονταν εναντίον της, έχει στοιχειώσει τα όνειρά της»
Τομ Χόλλαντ «Ρουβίκων».
***
Είναι χρόνια τώρα που μου κάνει εντύπωση η επιμονή της Αριστεράς σε μιαν αντίφαση με τον εαυτό της: τις απαγορεύσεις.
Με μιαν επιμονή και μιαν ευκολία άκρως εντυπωσιακές. Για τη σύγχρονη Αριστερά. Διότι η παλιότερη, και εκεί που υπήρξε κρατική εξουσία, και εκεί που υπήρξε κίνημα κυρίαρχο ιδεολογικώς, ή επαναστατικά προσπάθησε να πάρει την εξουσία, έδωσε λαμπρά δείγματα καταστολής, απαγορεύσεων, φυλακίσεων, διώξεων, πογκρόμ και φόνων. Απ’ τους αναρχικούς της Ισπανίας στα 1936, έως τους Σταλινικούς όπου γης και χρόνου.
Απ’ όλα αυτά η Αριστερά θα έπρεπε κάτι να έχει μάθει και τουλάχιστον ότι η «Δημοκρατική Αμυνα» δεν μπορεί να ’ναι προληπτικά κατασταλτική, διότι αυτό ανοίγει τον δρόμο στην Τυραννία. [Και στην (αντι)τρομοκρατία τύπου Γκουαντάναμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία].
Τελευταίο κρούσμα αυτής της μακράς και κακής παράδοσης της Αριστεράς είναι το αίτημά της (σχεδόν απ’ το σύνολό της) για απαγόρευση μιας τραμπουκοσύναξης νεοφασιστών (εγχωρίων και ξένων) σ’ ένα όποιο σημείο της ελληνικής επικράτειας.
Εχω την ισχυρά πεποίθηση ότι στον φασισμό η Αριστερά αντιπροβάλλει τις ιδέες της και τον ανθρωπισμό της. Οι απαγορεύσεις είναι το ίδιο φασιστικές με τον φασισμό που θέλουν να αντικρούσουν.Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στην (έστω και ταξική μας) Δημοκρατία είναι το μόνον όπλο που μπορεί να συντρίψει τον φασισμό και τις αποκρουστικές του ιδέες.
Δεν λέω ότι οι απαγορεύσεις «ηρωποιούν» τους φασίστες, αυτό είναι το λιγότερο, λέω ότι οι απαγορεύσεις υπονομεύουν την Αριστερά και τη Δημοκρατία, δηλαδή ωφελούν τους φασίστες.
Λένε ορισμένοι Αριστεροί ότι δεν ζητούν την απαγόρευση της προπαγάνδισης των ιδεών, αλλά την απαγόρευση των εγκληματικών πράξεων των φασιστικών συμμοριών. Μα για αυτό υπάρχει ο ποινικός κώδικας, οι νόμοι. Και υπάρχουν για όλους. Και για τους φασίστες και για όσους μετέρχονται φασιστικών μεθόδων είτε δηλώνουν πρόσκοποι είτε επαναστάτες είτε καλόγριες.
***
Αλλά όμως επ’ αυτού φαίνεται να υπάρχει σύγχυση βαθειά κι αξιοπερίεργη. Πρώτον, κατά το φάσμα της. Σχεδόν σύνολη η Αριστερά από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ έως ομάδες πολιτών και οργανώσεις νεολαίας· Δήμοι, Σύλλογοι, συνδικαλιστές, αλλά και πλήθος δημοκρατικοί πολίτες, κεντρώοι τε και δεξιοί, όλοι ζήτησαν με θέρμη την απαγόρευση της φασιστοσύναξης! Δεύτερον, κατά το βάθος της. Οι σκέψεις
«το σκεπτικό» που συνοδεύει αυτό το αίτημα αντιφάσκει με τον στόχο του (δείχνοντας ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις). Καλό παράδειγμα αυτής της παθολογίας είναι η ανακοίνωση του Δίκτυου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Οπου πάει η λογική ανακολουθία και η πολιτική κωλοτούμπα σύννεφο.
Αφού μας διαβεβαιώνει (η ανακοίνωση) ότι «η απαίτηση εκ μέρους μας της απαγόρευσης του Φεστιβάλ μίσους και γενικότερα της λειτουργίας των φασιστικών και ναζιστικών οργανώσεων (σ.σ.: όπα! να τις απαγορεύσουμε κιόλας;) επ’ ουδενί αφορά την ελευθερία της έκφρασης» (σ.σ.: τότε προφανώς θα εκφράζονται ελεύθερα στις κατακόμβες) μας εξηγεί ότι «πρόκειται για συμμορίες, οι οποίες δεν προπαγανδίζουν γενικά ιδέες έστω ρατσιστικές και μισαλλόδοξες, αλλά εμπράκτως και συστηματικά κακοποιούν ή δολοφονούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αναρχικούς κ.τ.λ.». Ωραία, θα έλεγε κανείς, αυτό σημαίνει ότι τα εν λόγω αποβράσματα παραβαίνουν τους νόμους και συλλαμβάνονται.
Οχι λέει το Δίκτυο: τέτοιες συμπεριφορές «κατά τη γνώμη μας ολίγον εμπίπτουν στην τήρηση των νόμων ή του ποινικού κώδικα. Κυρίως αφορούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των σύγχρονων κοινωνιών, τη δυνατότητά μας, με άλλα λόγια, διεκδικώντας την ελευθερία να αφαιρούμε κάθε ελευθερία από τους έχθρους της» (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου).
Μένω άφωνος! Ο εκφυλισμός του αντιφασισμού σε κατασταλτική (με τη βοήθεια μάλιστα του κράτους) προληπτική απαγόρευση. Ο εκφυλισμός της αριστερής ταξικής ηθικής σε αποκρουστική θεωρητική υπεροψία, που νομιμοποιεί δυνατότητες απ’ το λιντσάρισμα ώς την ελέω μυαλού «κόκκινη» τρομοκρατία τύπου 17Ν. Στην ουσία ένας χυδαίος θεόθεν μιλιταρισμός: του Κρίνειν, Δικάζειν και Τιμωρείν.
Σε τι διαφέρουν απ’ τις πρακτικές των ΕΣ-Α αυτές οι θεωρίες; «Τη στέρηση της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας» ζητούσε μόνον ο Γκαίμπελς (διαβάστε τον). Αυτό το μείγμα πολιτικής ορθότητας και τυχοδιωκτισμού (:«ολίγον εμπίπτουν») συνιστά πολιτικό και νομικό πρωτογονισμόν ολκής. Πολιτικό αμοραλισμό και στάση χωρίς αρχές. Οι ιδέες της Αριστεράς δεν χρειάζονται τη βοήθεια των μπάτσων για να αντιμετωπίσουν τον φασισμό.
