Ι. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δεδομένη από την αρχή τής προεκλογικής περιόδου.

ΙΙ. Ο λαός δεν ήθελε 2ες εκλογές, που θα ήταν κακή εξέλιξη για τη χώρα, εξάλλου, κατά γενική ομολογία. Τούτο σημαίνει ότι πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να είναι κυβερνητικοί εταίροι (με δεδομένη την πρωτιά του Συριζα) έπρεπε να λάβουν υπόψη τους το στοιχείο αυτό και όχι να εμφανίζονται κάπως «ναι μεν θα συνεργαστώ, αλλά θα τον πηγαίνω …. πηδώντας τον συριζα». Μιλώ κυρίως για το Ποτάμι, που ήταν στη συγκυρία αυτή ο εν δυνάμει εταίρος. Σαν ακραίο παράδειγμα της εσφαλμένης αυτής τακτικής φέρνω εκείνο που όταν αρνήθηκε ο Σαμαράς το ντιμπέιτ, βγήκε ο ΣΘ και είπε, «καλώ εγώ τον Τσίπρα σε ντιμπέιτ», κάπως σαν να τον κατατρόπωνε, αντί του Σαμαρά!!. Όταν ο ψηφοφόρος βλέπει κάτι τέτοιο, δηλ. είτε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης – είτε να σκέπτεται ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα βρίσκεται συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού, το «λύνει» δίνοντας αυτοδυναμία ή περίπου αυτοδυναμία και πριμοδοτεί έναν σίγουρο εταίρο.

ΙΙΙ. Δεν μπορεί να εννοηθεί οποιαδήποτε μίζερη και για «επιμέρους ζητήματα» στάση απέναντι στην νέα Κυβέρνηση και μάλιστα πριν απ΄ οτιδήποτε. Μακάρι να πετύχει!, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι πρέπει να αυτοπεριοριστεί κανείς στην κριτική του.

ΙV. Ο κ. Τσίπρας νομίζω ότι γνωρίζει ότι είναι άλλο πράγμα να είναι κανείς αρχηγός κόμματος και άλλο Πρωθυπουργός, με απεριόριστες, σχεδόν, δυνατότητες πρωτοβουλιών και αποφάσεων, μακριά από κάμποσα (όχι όλα – προς αποφυγή παρεξηγήσεων) κολλημένα μυαλά που ενδημούν στις οργανώσεις του Συριζα.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, ωστόσο υπάρχουν περιθώρια αλλαγών, ακόμα και άμεσων. Εξαρτάται από τον Πρωθυπουργό και μια ηγετική ομάδα 8-10 ατόμων. Κατά πόσο είναι αποφασισμένοι να ενεργήσουν γρήγορα και στοχευμένα. Η Ιστορία τής χώρας αυτό διδάσκει. Όταν έγιναν μείζονες και ουσιαστικές αλλαγές, έγιναν από έναν στενό πυρήνα κάποιας φωτισμένης ομάδας ηγετών (Ελ. Βενιζέλος, Κων. Καραμανλής της μεταπολίτευσης) σε οξεία κόντρα πολλές φορές και με το εσωτερικό των κομμάτων τους.

Στο χέρι τους και μόνο είναι, λοιπόν.