Μέσα σε λίγους μήνες, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, κατάφερε να ανατρέψει τα αποτελέσματα αρκετών προσπαθειών στην Ανώτατη Παιδεία.

Σίγουρα πολλές από τις αλλαγές που είχαν γίνει δεν ήσαν τόσο σπουδαίες όπως πολλοί υποστηρικτές τους και διαπύρσιοι αντίπαλοι της συγκυβέρνησης διατείνονται. Για παράδειγμα τα συμβούλια των ιδρυμάτων είχαν φτιαχθεί ακολουθώντας ορισμένα εξωτερικά γνωρίσματα των αμερικανικών συμβουλίων, παραγνωρίζοντας ένα σύστημα σχέσεων αρμοδιοτήτων κρατικών και πολιτειακών δομών που υπάρχουν εκεί, λες και ένας βαλκανικός μιμητισμός μερικών επιφανειακών εξωτερικών γνωρισμάτων θα μετέτρεπε αύθις τα ΑΕΙ μας σε ΜΙΤ.

Όμως κάποιες αλλαγές ήσαν θετικές, όπως για παράδειγμα η αναβάθμιση του ΔΕΠ, με την κατάργηση της ψήφου των φοιτητών και των διοικητικών στην εκλογή πρυτάνεων. Επίσης ο επανακαθορισμός της έννοιας του ασύλου είχε πολλά θετικά στοιχεία που ουσιαστικά διεύρυναν την ελευθερία έκφρασης και δράσης των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας διότι δημιουργούσαν ευκαιρίες περιορισμού φασιστικών συμπεριφορών συγκεκριμένων ομάδων.

Δυστυχώς, η έπαρση της εξουσίας όταν συμβαδίζει με την απειρία οδηγεί σε βιαστικές αποφάσεις και συνεπώς σε λάθη.

Η παιδεία χρειάζεται ανατρεπτικό και επαναστατικό τρόπο σκέψης αλλά συντηρητικό τρόπο δράσης.

Βήματα ουσιαστικά και προοδευτικά που πρέπει να τα εισάγουμε αργά και πολύ προσεκτικά.