Με αφορμή την πυρκαγιά στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στον Ασπρόπυργο γίναμε ακόμα μία φορά μάρτυρες τις ατέρμονης επανάληψης μιας εκ των αγαπημένων φράσεων των διοικούντων: δεν είμαι αρμόδιος. Ολοι δήλωσαν αναρμόδιοι όταν επί πέντε ημέρες το Λεκανοπέδιο «ποτίζεται» με διοξίνη, ένα εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό χημικό, το οποίο θα βρίσκουμε στο νερό και στην τροφική αλυσίδα τα επόμενα χρόνια και που θέτει σοβαρά ζητήματα δημόσιας υγείας.

Προσωπικά θεωρώ ότι η πιο ενοχλητική εικόνα είναι αυτή του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος, ο οποίος αποδεδειγμένα έχει ιστορία στους περιβαλλοντικούς αγώνες, να επικαλείται αναρμοδιότητα και να επιρρίπτει ευθύνες στους προκατόχους του, αντί να είναι ο μπροστάρης στη μάχη για την αντιμετώπιση της καταστροφής. Είναι νομίζω ένα κλασικό, δυστυχώς, παράδειγμα του τι γίνεται όταν κάποιος περνάει στην «άλλη πλευρά».

Δεν θα σχολιάσω τη στάση του υπουργείου Υγείας που εξέδωσε οδηγίες για τον τοπικό πληθυσμό όταν μύριζε εμφανώς σε όλη την Αττική, ούτε της Περιφέρειας σε σχέση με το αναφερόμενο κόστος της επιχωμάτωσης και την ιστορία με τον εργολάβο γιατί θα χαθεί η ουσία του ζητήματος, ούτε την απουσία άμεσης αντίδρασης από την Περιφερειακή Ενωση Δήμων Αττικής για ένα θέμα το οποίο αφορά το σύνολο των κατοίκων του Λεκανοπεδίου.

Στα θέματα δημόσιας υγείας αυτής της έκτασης και αυτής της σοβαρότητας χρειάζεται άμεση αντίδραση η οποία να ξεπερνάει τυχόν ζητήματα αρμοδιότητας, ασυνεννοησίας των υπηρεσιών και έλλειψης σχεδιασμού. Η δικαιολογία ότι ήταν ιδιωτικό έργο, παράνομο ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να κρύψει την ανικανότητα και την αβελτηρία ενός συστήματος, το οποίο φυσικά δεν είναι τωρινό, αλλά πάντα κρίνουμε αυτούς που έχουν τώρα την ευθύνη, άσχετα από την αρμοδιότητα και ειδικά σε τέτοια θέματα.

Είναι πιθανόν οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου να μην έχουν αντιληφθεί τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει η υγεία τους, άλλωστε δεν έχουμε όλοι τις αναγκαίες γνώσεις και πληροφορίες, αλλά πρέπει όλοι να απαιτούμε από τους «αρμοδίους» την ενδεδειγμένη αντίδραση.