Το πραξικόπημα απετράπη, ας μη γλείφουμε τις πληγές…

Τα γεγονότα είναι γνωστά, η επίτευξη συμφωνίας και η υπεύθυνη στάση της Βουλής απέτρεψαν μια νέα εθνική καταστροφή. Με τη δημιουργία τετελεσμένων και με ουσιαστική περιφρόνηση της λαϊκής εντολής, έγινε μια απόπειρα υφαρπαγής απόφασης για ρήξη με την Ευρώπη και για την de facto επιβολή μειοψηφικών απόψεων για τη στρατηγική θέση της χώρας. Ωστόσο, η ισχυρή πλειοψηφία της Βουλής, που δημοκρατικά εκφράζει τη σταθερή βούληση του ελληνικού λαού να μετέχει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, έφραξε το δρόμο σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό. Ενα πραξικόπημα απετράπη.

Και τώρα;..

Τώρα, καλό θα ήταν να ξεφύγουμε από την εθνική γοητεία της θλίψης επί των πεπραγμένων, από την αποχαυνωτική νοσταλγία κάθε μη εφικτού και από την «αριστερή» αναπαραγωγή βολικών μοιρολογιών για την/περί τη συμφωνία. Ας επεξεργαστούμε και ας προχωρήσουμε στη διευρυμένη αναπαραγωγή σκέψεων, ιδεών και προτάσεων σχετικά με αυτό που πρέπει να κάνουμε, πώς θα το κάνουμε, ποιοι, με ποιους, πότε, ώστε να φτάσει η χώρα στον προορισμό που, με τις εκλογές, έχει προσδιορίσει ο ελληνικός λαός.

Γιατί η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Οσα έχουν συμφωνηθεί και ήδη νομοθετούνται από τη Βουλή, αφενός έχουν συνέπειες που πρέπει να τύχουν σύνθετης διαχείρισης, αφετέρου δεν είναι παρά η εγγύηση που βάζουμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για να έχουμε το δικαίωμα να συνεχίσουμε τη συζήτηση για Γ΄ Μνημόνιο και για το μεγάλο χρηματοδοτικό πακέτο που θα το συνοδεύσει – ένα πακέτο μεγαλύτερο ακόμη κι από το πρώτο που μας είχε δοθεί από την Ευρώπη το 2010. Δεν θα μας δοθεί εύκολα – θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο, κάποιοι δεν θέλουν να μας δοθεί ολωσδιόλου.

Η συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι πολύ δύσκολη – δεν υπάρχει αμφιβολία. Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι: (α) Χωρίς συμφωνία η καταστροφή θα είχε επέλθει, ότι η κοινωνία, η δημοκρατία και τα εθνικά συμφέροντα θα αντιμετώπιζαν εφιαλτικές καταστάσεις αργότερα ή συντομότερα. (β) Τα αρνητικά σημεία της συμφωνίας είναι διορθώσιμα στην πορεία εφαρμογής της, ανάλογα με την επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί με αυτήν. (γ) Με τη σύναψη της συμφωνίας δημιουργούνται αξιόλογες δυνατότητες και ευκαιρίες για αντισταθμιστικές πολιτικές και μέτρα που, σταδιακά, θα απαλύνουν σε μεγάλο βαθμό όποιο υφεσιακό αποτύπωμα των εισπρακτικών μέτρων.

Σημαντικό, λοιπόν, από αναπτυξιακή σκοπιά είναι το «πακέτο Γιουνκέρ», μέσω του οποίου θα μπορέσουμε προκαταβολικά να εισπράξουμε ένα συγκριτικά μεγαλύτερο μέρος από τα 35 δισ. ευρώ που μας αναλογούν μέσω ΕΣΠΑ και άλλων ευρωπαϊκών ταμείων (αγροτικές επιδοτήσεις κ.λπ.) για τα επόμενα χρόνια. Ενώ, ήδη, γίνονται δειλά βήματα στην επαναλειτουργία των τραπεζών, θα συνεχιστεί η παροχή του 60ευρου μέσω της αύξησης του ELA, εγκρίθηκε από το Eurogroup η έναρξη των διαπραγματεύσεων για να μας χορηγηθεί το νέο, τρίτο δάνειο από τον ESM και, τέλος, μας εγκρίθηκε το δάνειο-γέφυρα, ύψους 7 δισ. ευρώ, για την πληρωμή δόσεων που οφείλουμε σε ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Αλλά, όλα αυτά είναι απολύτως ανεπαρκή. Από μόνα, δεν θα μας λύσουν κανένα πρόβλημα.

Ολα αυτά μαζί δεν θα μπορούσαν να ανατρέψουν την πορεία ύφεσης και καταστροφής θέσεων εργασίας που άρχισε το 2008, συνεχίζεται ακόμη σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα επεκταθεί σε όλο το 2015 και απειλεί άμεσα το επόμενο, το 2016.

Οι ιθύνοντες, όσοι έχουν τον πρώτο λόγο και την ευθύνη για την πορεία του τόπου, δεν έχουν χρόνο «να γλείφουν τις πληγές» ούτε να θλίβονται άπραγοι και αμήχανοι για τις βλαβερές συνέπειες της συμφωνίας. Η συμφωνία θα ήταν έως πολύ καλύτερη, εάν δεν είχε μεσολαβήσει το 5μηνο της καταστροφής – αλλά αυτά δεν είναι της ώρας...

Τώρα, αυτό που προέχει, το αληθινά επείγον, είναι η εφαρμογή με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, σε πνεύμα ειλικρινούς εθνικής συνεννόησης, ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων παντού, σε όλη τη γραμμή, σε όλες τις σφαίρες, από την κρατική διοίκηση και τη Δικαιοσύνη μέχρι τις τράπεζες των θαλασσοδανείων (ώστε να αποδεσμευτούν πόροι από το τέλμα του παρασιτισμού και των «ημετέρων») μέχρι το άμεσο άνοιγμα των αγορών στις δυνάμεις του υγιούς ανταγωνισμού. Αυτό που προέχει, δηλαδή, είναι η άσκηση συνεκτικής πολιτικής υπέρ των επενδύσεων, που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και θα επιτύχει να προσελκύσει ξένα ιδιωτικά μακροπρόθεσμα κεφάλαια, από αυτά που υπερίπτανται αναζητώντας ευκαιρίες στα κοιτάσματα υποτιμημένων αξιών που κρύβονται στην Ελλάδα. Αυτό θα κρίνει την επιτυχία μιας εθνικής προσπάθειας – και όχι, βεβαίως, η εξονυχιστική φιλολογική ερμηνεία της συμφωνίας από τους «πολύ αριστερούς» λογιοτάτους…