Μια αιρετική άποψη για τη ΔΗΜΑΡ

Οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν και μας γέμισαν με απορίες, συμπεράσματα και προσδοκίες. Η επανεκλογή της κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας μιας κι η σύνθεση της είναι παρόμοια με αυτή που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και δε διαφαίνεται διάθεση για σοβαρότητα. Η επιστροφή των επίορκων και τα χτεσινα καραγγιοζιλίκια στο στράτευμα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας.

Όσοι συμμετείχαμε στις εκλογές ως υποψήφιοι, δώσαμε τη μάχη για την ύπαρξη της Δημοκρατικής Αριστεράς και την επόμενη μέρα. Οι όροι δεν ήταν ευνοικοί όμως ο καθένας από εμάς έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Το αποτέλεσμα το αξιολογώ ως θετικό όχι όμως σαν το βέλτιστο δυνατό μιας και δεν καταφέραμε να εκτοπίσουμε μια εγκληματική οργάνωση από την τρίτη θέση της προτίμησης των συμπολιτών μας. Φαντάζομαι ότι όσοι είμαστε σήμερα εδώ, μέλη της ΚΕ και απλά μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς συμφωνούμε οτι το κόμμα υπάρχει και δεν πασοκοποιήθηκε. Διαφορετικά, αν το διαλύσαμε, τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;

Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εύκολη και έχει προβλήματα. Όποιος το αρνείται ή πίστευε ότι όλα θα ήταν αγγελικά πλασμένα δεν έχει καμμία επαφή με την πραγματικότητα. Αρχικά είναι δύσκολη γιατί η «κληρονομιά» που κουβαλάει το ΠΑΣΟΚ λόγω της πολυετούς διακυβέρνησης της χώρας δεν ειναι υπερασπίσιμη από εμάς. Αλλά μήπως κι εμείς ως brand name ΔΗΜΑΡ προκαλούμε ντελίριο ενθουσιασμού; Έρχονται όλοι και μας αγκαλιάζουν; Αν κάτσει κάποιος και σκεφτεί ότι ένα κόμμα που αριθμεί μόλις 5 χρόνια ζωής θεωρείται από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τόσο τοξικό και φταίει για το 90% των δεινών που συμβαίνουν σήμερα θα τρελαθεί. Μας χρεώνουν τα πάντα!

Επίσης, η συνεργασία με το Πασόκ δημιουργεί την αίσθηση της ανασυγκρότησης του ίδιου του Πασόκ. Εκεί εμείς πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και να δώσουμε τη μάχη για να αφήσουμε το στίγμα μας. Πρέπει να πιστέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας. Να αναδείξουμε τα λάθη που έγιναν στις προηγούμενες δεκαετίες και να πείσουμε τους εταίρους μας να κάνουν μια γενναία αυτοκριτική χωρίς μισόλογα. Η ευκαιρία που μας παρουσιάζεται δεν πρεπει να πάει χαμένη όπως εκείνη της συμμετοχής μας στην κυβέρνηση που ναι μεν μπήκαμε αλλά χωρίς να έχουμε συναίσθηση του πόσο σημαντικοί είμαστε, δεν πιστέψαμε σε αυτό το εγχείρημα και αναλωθήκαμε σε λάθη που οδήγησαν την πραγματική χλεύη του κόμματος λόγω του μόνιμου «παρών» και των κόκκινων γραμμών που όλο και ξεθώριαζαν! Ένα κόμμα χλευάστηκε και λοιδωρήθηκε έχοντας μόνο ένα χρόνο διακυβέρνησης στην πλάτη του λόγω της συνεχούς αμφισημίας του. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είμαστε σίγουροι κι αποφασιστικοί, αλλιώς να μην πάμε καθόλου. Στη συνέχεια, οφείλουμε να προωθήσουμε την ανανέωση στα πρόσωμα και δεν εννοώ ηλικιακά. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει αρκετά φθαρμένα πρόσωπα τα οποία αποδοκιμάζονται απο το σύνολο της κοινωνίας. Από την άλλη, εγω στη μικρή προεκλογική εκστρατεία που έκανα, γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους που ήταν επίσης υποψήφιοι και δεν ειναι προβεβλημένοι. Αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και οι χειρισμοί χρειάζονται μεγάλη προσοχή. Όμως η τοποθέτηση του Προέδρου στη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου είναι ένα πολύ θετικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

Τωρα ας γυρίσουμε στα αμιγώς δικά μας. Επαναλαμβάνω οτι η συνεργασία με το Πασόκ είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα το οποίο θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Όμως ειλικρινά, τι άλλες επιλογές είχαμε (εκλογικά); Να κατέβουμε αυτόνομα; Το πρότεινε καποιος; Ή μήπως είναι πολιτική απόφαση να μην κατέβουμε καθόλου και ο καθένας ας ψήφιζε ότι γούσταρε; Υπάρχει κανένας εδώ μέσα που πιστεύει πραγματικά οτι η αποχή από τις εκλογές, θα μας έδινε τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με αυτούς που απείχαν ή με όσους διαφωνούν με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα; Μου θυμίζει την κουβέντα που είχα με έναν πρώην συντροφο προεκλογικα που μου προτεινε, να διαλύσουμε τη Δημαρ ως κομμα να την κάνουμε ομιλο προβληματισμού γιατι δε γίνεται να απευθυνόμαστε σε ενα λαο που βάζει στη Βουλή το Λεβέντη και όχι την Ανανεωτική Αριστερά.

Αυτές οι απόψεις είναι ελιτίστικες γιατι ο καθένας νομίζει για τον εαυτό του οτι ειναι κάτι ανώτερο από τους άλλους. Ας βγούμε λίγο από το μικρόκοσμο μας επιτέλους, διαφωνεί κανείς οτι αυτή η χώρα έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν; δε γίνεται ο κάθε Ελληνάρας να θεωρεί οτι αυτός μπορεί να κάνει ότι γουστάρει αλλά οι πολιτικοί του να έχουν παιδεία Σκανδιναβίας! Δε μπορούμε ως κόμμα να γυρίσουμε στην εποχή του παρών! Η Δημαρ πρεπει να ξαναγίνει ενα κομμα που θα παίρνει θέση δυναμικά απέναντι στα προβλήματα προτείνοντας τις δικές της λύσεις όπως έκανε ο προεδρος στην ομιλία του στη βουλή για τη φορολογία των αγροτών. Δεν ειμαστε εδω για να κάνουμε συζητησεις για το πως θελουμε την αριστερα σε ενα ιδεατο περιβάλλον σε μια ιδεατη χωρα. Δυστυχως, συγνώμη που το χαλάω σε ορισμένους αλλά υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα προβλήματα εκεί έξω. Όπως είναι η ανεργία ας πούμε και σε αυτα πρεπει να τοποθετηθούμε. Η ιδεολογική συζήτηση αφορά κάποιους σε αυτήν εδώ την αίθουσα, όχι την τετραμελή οικογένεια στο Κερατσίνι που ψηφίζει Χρυσή Αυγή επειδή δεν έχει να πληρώσει τον Ενφια. Το 2012 που η Δημαρ πήρε 6% σε δυο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, πιστεύετε οτι το πήρε επειδή ξαφνικά 6% του εκλογικού σώματος μαγεύτηκε απο την Ανανεωτική Αριστερά ή επειδή είπαμε ότι θα δώσουμε λύση και τη δώσαμε; Μετά γιατί μας εγκατέλειψαν; Επειδή απογοητεύτηκαν απο τα ιδανικά της Ανανεωτικής Αριστεράς ή επειδη δεν κατάλαβαν τις παλινδρομήσεις μας; Ας είμαστε ρεαλιστές, μετα την αποχώρηση μας απο την κυβέρνηση, τι προτείναμε; Απλα κλειστήκαμε στο καβούκι μας κυνηγώντας φαντάσματα μέσα στο κόμμα αντί να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα. Το 2015 που ψηφίζουν παιδιά που είναι γεννημένα το 1997, τι σημαίνει ανανεωτική αριστερα γι αυτους; Πόσοι νομίζετε οτι ξέρουν την άνοιξη της Πράγας; Οι πιο διαβασμένοι άντε να ξέρουν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου χωρίς όμως να καταλαβαίνουν τι προκάλεσε τα επόμενα χρόνια. Μη με παρεξηγήσετε όμως, προφανώς τα οσα πρεσβεύει η ίδια η Ανανεωτική Αριστερά όπως η εναντίωση μας στο λαικισμο και η καταδίκη της βίας είναι ακόμα επίκαιρα, όμως θα πρέπει να διατυπώνονται με σαφήνεια για να είναι κατανοητά σε μία γενιά που είναι η γενιά της κρίσης και των μνημονίων. Κι όπως ανέφερα και προηγουμένως, χρειάζονται λιγότερες θεωρητικές πολιτικες αναλύσεις και περισσότερες χειροπιαστές προτάσεις.

Μιας κι ανέφερα την ανεργία, κανεις δε μπορεί να τη μειώσει σε ενα χρόνο, ούτε ο Χάρι Πότερ με το μαγικο του ραβδί. Όμως μπορούμε με απλά λόγια να πούμε τι πρέπει να γίνει για να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία. Πρέπει η χώρα να κυβερνηθεί, για να αρχίσει να απορροφά κονδύλια του ΕΣΠΑ (0 ευρω στην πρωτη φορα αριστερα), να γίνουν κάποιες δημόσιες επενδύσεις, να γίνουν κάποια δημόσια έργα για να επανεκκινήσει η οικονομία. Επίσης μετα την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, άμα επέλθει μια στοιχειώδης πολιτικη σταθερότητα, θα αρχίσουμε σιγα σιγα να κάνουμε συζήτηση για ιδιωτικές επενδύσεις μετά από διάφορα προαπαιτούμενα όμως όπως η φορολογική μεταρρύθμιση κλπ. Το κράτος ως μεγάλος εργοδότης μας τελείωσε, χρειάζεται αποτελεσματικό κράτος για την προσέλκυση επενδύσεων και για την άσκηση της κοινωνικής πολιτικής.