Γιατί είναι δύσκολες οι μεταρρυθμίσεις; Γιατί, ενώ το κόστος τους είναι άμεσο, το όφελός τους είναι μελλοντικό – είναι η σύντομη απάντηση. Η κυβέρνηση που θα θελήσει να τις κάνει πληρώνει άμεσα το πολιτικό κόστος (την αποδοκιμασία από όσους θίγονται από αυτές), ενώ το όφελος είναι μελλοντικό και αβέβαιο – ενδέχεται να μην προλάβει να έχει κάποιο πολιτικό όφελος όταν/αν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς και να ενισχύουν την ανάπτυξη.

«Απαιτείται ένα γενναίο άνοιγμα σε όλο τον προοδευτικό κόσμο», για να γίνει «ο προοδευτικός αριστερός πόλος πλειοψηφική δύναμη στην ελληνική κοινωνία απέναντι στη ΝΔ και να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές», δηλώνει ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επαναφέρει στην τάξη ή δεν απομακρύνει από την κυβέρνηση τον Αδωνι Γεωργιάδη. Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ας αφήσουμε κατά μέρος την εκδοχή να απαιτήσει ο αρχηγός της Δεξιάς από τον υφιστάμενό του, αλλά αντιπρόεδρο του κόμματος και πρωτοκλασάτο υπουργό, να μην ξεπερνά τα όρια, να μην εκτίθεται τρεις φορές τη μέρα στις τηλεοράσεις, να αποφεύγει τις εν θερμώ παρεμβάσεις τουιτάροντας κατά ριπάς και ανακαλώντας σε χρόνο ρεκόρ τις επίμαχες αναρτήσεις του. Είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί.

Αυτή η ερώτηση κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στις συζητήσεις χιλιάδων μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Στόχος μας είναι η υπόθεση αυτή να απασχολήσει πολλούς περισσότερους το επόμενο διάστημα. Κυρίως τη νέα γενιά, όπου στις τελευταίες εκλογές αναδειχθήκαμε πρώτο κόμμα.

Η de facto συνεργασία Τουρκίας - Συρίας στο Κουρδικό, η οποία διαμορφώθηκε με μεσολαβητή τον Πούτιν, είναι το επίκεντρο μιας ευρύτερης περιφερειακής δυναμικής. Μιας δυναμικής η οποία στην εξέλιξή της θα συμπεριλάβει το Ιράν και το Ιράκ και η οποία αν εκτυλιχτεί χωρίς εμπόδια θα αποκαταστήσει τις σταθερές των περιφερειακών ισορροπιών της περιόδου 1946-58.

Η κλιμάκωση των αντιδράσεων γύρω από την ταινία Joker σηματοδοτεί κατά τη γνώμη μου δύο πράγματα:

1. Την ευκολία με την οποία ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα γύρω από τη σχέση ψυχικής υγείας και βίας υιοθετεί χωρίς καμία αμφισβήτηση την προσέγγιση της ταινίας, ότι δηλαδή κάποιος με σοβαρή ψυχική ασθένεια είναι αναγκαστικά και βίαιος. Με τον τρόπο που αναπαριστά η ταινία τους ψυχικά πάσχοντες, ουσιαστικά συνεισφέρει στην περαιτέρω εδραίωση κοινωνικών στερεοτύπων και στίγματος για όσους υποφέρουν από παρόμοια νοσήματα.

“ ... ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ 4,5 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΙΚΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ’37 ΚΑΙ ΤΟ ΠΔ ΤΟΥ ΄91;”!

O ορυμαγδός, που ακολούθησε την επέμβαση της αστυνομίας στους δύο κινηματογράφους που πρόβαλαν το ΤΖΟΚΕΡ, ανέδειξε με τα παρακολουθήματα και την ακραία συζήτηση ένα σημαντικό ζήτημα.

Μερικά πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο άσχημα. Το 1990, ο αριθμός των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο που ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας ήταν 1 δισεκατομμύριο 890 εκατομμύρια. Το 2015, είχε μειωθεί σε 735 εκατομμύρια. Πρόκειται για σπουδαίο επίτευγμα, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι σε αυτά τα 25 χρόνια ο πληθυσμός της Γης αυξήθηκε σημαντικά: ως ποσοστό του συνόλου, ο αριθμός των ακραία φτωχών έπεσε από 36% σε 10%.

Με τις επιλογές της η Αγκυρα τεστάρει τις αντοχές, τα αντανακλαστικά, τη θέληση και τον πατριωτισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Η καταγραφή που κάνει την ικανοποιεί.

Η Κύπρος κινδυνεύει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. Εχει να αντιμετωπίσει έναν επιθετικό ρεβανσιστή Ερντογάν, ο οποίος αμφισβητεί ευθέως τις διεθνείς συνθήκες, το διεθνές δίκαιο και τα κυρίαρχα δικαιώματα της Μεγαλονήσου στη θάλασσα. Επιπλέον, η Κύπρος βρίσκεται δίπλα στις εστίες πολέμου και συγκρούσεων. Εκεί όπου η Τουρκία νομίζει ότι δικαιούται να ορίζει το ποιος «είναι τρομοκράτης» και να καταπατά τον διεθνή νόμο. Η συμπεριφορά της Τουρκίας στη Συρία θυμίζει εκείνη της Γερμανίας στην Πολωνία το 1939. Η κατάσταση για την Κύπρο δυσκολεύει και εξαιτίας του γεγονότος ότι:

Το βράδυ της Κυριακής δεν μπορούσα να κοιμηθώ και χάζευα. Πού χαζεύει κανείς σήμερα; Στο διαδίκτυο. Και έτσι παρακολούθησα όλη αυτή την εποποιία της σαχλαμάρας να φουσκώνει μέχρι να γίνει ένα «ακατάλληλον για ανηλίκους», το θέμα της εβδομάδας. Κάποτε λέγαμε για την αυτοαναφορικότητα των σόσιαλ μίντια, για τις τρικυμίες σε ποτήρι που ξεσπάνε και μαίνονται με σφοδρότητα για ένα 24ωρο χωρίς να τις παίρνει κανείς χαμπάρι, έξω από το φέισμπουκ και το τουίτερ. Όχι πια. Τώρα η «αληθινή» ζωή είναι συνέχεια των κοινωνικών δικτύων, ο δημόσιος διάλογος καθορίζεται από αυτά.

Κι όμως, αυτό που μοιάζει με «ελληνικό παράδοξο» είναι ίσως η επιτομή του νεοφιλελευθερισμού: καταστολή στη σκέψη, περιστολή της ελευθερίας, ασύστολη λιτότητα. Κι ίσως ο «Τζόκερ» τους τρομάζει τόσο πολύ γιατί συνομιλεί με τους Τζόκερ εντός μας.

Ενας ψιλόλιγνος οστεώδης άνδρας ζωγραφίζει ένα τεράστιο χαμόγελο στο βαμμένο λευκό πρόσωπό του. Ο Αρθουρ Φλεκ, επαγγελματίας κλόουν, ετοιμάζεται για δουλειά. Σε λίγα λεπτά μια ομάδα από χαμίνια τον κλέβουν και τον πλακώνουν στο ξύλο.

Όχι, δε θα διαβάσετε μια ακόμη κριτική για την πολυσυζητημένη ταινία. Δεν είμαι άλλωστε ο κατάλληλος να το κάνω. Ούτε, όμως, και μια ανάλυση για την ψυχική υγεία και τη μεταφορά της στον κινηματογράφο. Το γεγονός ότι ο Τοντ Φίλιπς δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει ότι το Gotham City είναι η Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ΄80 μας προκαλεί να προσεγγίσουμε τα γεγονότα έξω από το σύμπαν της DC Comics, να τα εντάξουμε στον ιστορικό χρόνο και να συζητήσουμε για το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται.