Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας τείνουμε να πιστεύουμε ότι σχεδόν όλα στον κόσμο περιστρέφονται γύρω από εμάς. Αυτά που γίνονται, έχουν νόημα είτε για να μας «υποστηρίξουν», είτε για να μας «υπονομεύσουν». Δεν θα μπορούσε η περίπτωση της Λιβύης να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό.

Είτε γίνουν το 2022 είτε το 2023, η προοπτική των εκλογών άρχισε να επηρεάζει κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές.

Hδη, μέσα στο κυβερνητικό μπλοκ κάτι σαλεύει. Βουλευτές δηλώνουν ότι δεν θα συνεχίσουν να υπερψηφίζουν νομοσχέδια εφόσον οι αρμόδιοι υπουργοί συνεχίσουν να τους αγνοούν, υπουργοί διαμηνύουν ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν το «επιτελικό κράτος» να συνεχίσει να τους αγνοεί, «μύρισε εκλογές» και όλοι δοκιμάζουν τα περιθώρια να βρεθούν σε καλύτερη θέση για να εξυπηρετήσουν την εκλογική πελατεία.

Οι NYTimes δημοσίευσαν πρόσφατα μια μελέτη σύμφωνα με την οποία στις «κόκκινες» περιφέρειες που είχαν ψηφίσει με μεγάλη πλειοψηφία Τραμπ καταγράφονταν, στα τέλη Οκτωβρίου, 25 θάνατοι από covid σε κάθε 100.000 κατοίκους. Στις «μπλε» περιφέρειες που είχαν αντίστοιχα μεγάλη πλειοψηφία ψηφοφόρων υπέρ των Δημοκρατικών οι θάνατοι ήταν τρεις φορές λιγότεροι: 7,8 ανά 100.000 κατοίκους!

Το 2017 ο υποψήφιος Μακρόν τόνιζε ότι μια ισχυρή Γαλλία είναι νοητή μόνον εντός μιας ισχυρής Ευρώπης. Αμέσως μετά την εκλογή του στις ομιλίες του στην Πνύκα και στη Σορβόννη έθεσε ψηλά τον πήχη τασσόμενος υπέρ μιας ουσιαστικής εμβάθυνσης της ευρωπαϊκές ολοκλήρωσης.

Γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο,αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην Δημοκρατία και στην επαναφορά της ελευθερίας στην πατρίδα μας απο την χούντα των συνταγματαρχών.Ομως η επαναφορά αυτή πρώτιστα έγινε εξ αιτίας τη τραγωδίας της Κύπρου , μετά το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου,την Χούντα του Σαμψών, και την επέμβαση των Τούρκων που ως κατάληξη είχε τον διαχωρισμό της μεγαλονήσου σε δύο τμήματα ,με τραγικά αποτελέσματα για τους Ελληνοκυπρίους που έχασαν τα πάντα ,ανθρώπινες ζωές και περιουσίες .

Διανύουμε μια χρονική περίοδο όπου η κοινή γνώμη, ο κάθε πολίτης, με πολλούς επικοινωνιακούς τρόπους «βομβαρδίζονται» στοχευμένα με ένα ιδιότυπο τρόπο «ενημέρωσης»!

Αιχμή της συγκυρίας οι πολιτικές διεργασίες που εξελισσόταν στις ηγεσίες των κομμάτων και η προσπάθεια όλων των συστημικών κέντρων να αποσιωπήσουν από τις ενημερώσεις τους τα περιεχόμενα των πολιτικών και των προγραμματικών θέσεων που πρεσβεύουν τα ηγετικά σχήματα.

Η επέτειος της εξέγερσης του 1973 στοιχειώνει τη σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΛΑΟΣ ● Ο πυρήνας του «επιτελικού κράτους», οι πιο στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, έχουν δημόσια καταγγείλει τον εορτασμό της επετείου, έχουν επιχειρηματολογήσει εναντίον του αντιδικτατορικού ξεσηκωμού και έχουν ταχθεί στο πλευρό των απολογητών του χουντικού καθεστώτος.

Υπάρχει εσωτερικός εχθρός; Παλιότερα, σε εποχές που η δημοκρατία ήταν είδος εν ανεπαρκεία, ο εσωτερικός εχθρός ήταν ο κομμουνισμός και οι παραφυάδες του. Παρακολουθούνταν λοιπόν όσοι πίστευαν σ’ αυτόν ή τον αντιμετώπιζαν με συμπάθεια. Ηταν απειλή για το καθεστώς. Η ΚΥΠ και η Ασφάλεια είχαν στήσει μηχανισμούς ελέγχου, προκειμένου να σώσουν τη χώρα από τους επικίνδυνους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους (τη μισή Ελλάδα δηλαδή, αν προσθέσουμε τους αριστερούς, τους κεντροαριστερούς και κάμποσους κεντρώους), που προετοίμαζαν τον τρίτο γύρο είτε με ένοπλα μέσα είτε με πρακτικές πεζοδρομίου.

Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Δικές τους οι ανεξίτηλες μνήμες από τα συγκλονιστικά βιώματα και τις μοναδικές στιγμές της εξέγερσης, δικό τους και το ξεπέρασμα των ορίων τους μέσα στη συλλογική τους λειτουργία.

Το Πολυτεχνείο πρέπει να ανήκει στη σημερινή γενιά, που με τα δικά της οράματα και συνθήματα, προσδίδει το δικό της περιεχόμενο στους αγώνες της. Ωσότου και αυτή παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη…

Η εκλογική νίκη του Σολτς, απρόσμενη μέχρι πριν από μερικούς μήνες, διέψευσε όσους είχαν αναγγείλει κάπως πρόωρα τον θάνατο της Σοσιαλδημοκρατίας και αναπτέρωσε το ηθικό της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η (σχεδόν βέβαιη) επάνοδος κυβέρνησης με επικεφαλής σοσιαλδημοκράτη στην ισχυρότερη χώρα της Ε.Ε.

Το ερώτημα αυτό είναι παράλληλο με το ερώτημα γιατί είχαμε τόσο πολλούς αγανακτισμένους. Τόσο πολλούς που κάποια στιγμή έγιναν κυβέρνηση. Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ψήφισε το 36% ως αριστερό κόμμα αλλά ως αντιμνημονιακό. Γι’ αυτό και τώρα που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αντιμνημονιακό κόμμα, δυσκολεύεται πολύ να επανακτήσει την παλιά δυναμική του.

Θα έλεγα χωρίς επιφύλαξη ότι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου, όπως και κάθε άλλη επέτειος, τώρα είναι περισσότερο αναγκαίος από κάθε άλλη φορά. Και θα προσπαθήσω να στηρίξω την άποψη αυτή. Ισως κάποιοι εύλογα θα διερωτηθούν: Πέρασαν κοντά πέντε δεκαετίες από τότε που οι νέοι αγωνίστηκαν, πολλοί έδωσαν και το αίμα τους, για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Σήμερα όμως και Δημοκρατία έχουμε αλλά και Ελευθερία. Γιατί συνεπώς η έμφαση στην επέτειο;