Η πανδημία απέδειξε με τον χειρότερο τρόπο ότι μπορούν άνετα να χωρέσουν εκπτώσεις σε δικαιώματα. Βέβαια η στοχευμένη και σταθερή επιδίωξη της κυβέρνησης για καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων ξεκινάει πριν από την πανδημία, από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία.

Η μάστιγα είναι η ανεργία. Κι αν κάποιοι αρέσκονται σε συγκρίσεις όπου εμφανίζεται η Ελλάδα να συμβαδίζει με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, η εικόνα καταρρέει στο πιο σημαντικό μέγεθος μιας οικονομίας, τον αριθμό απασχολουμένων και ανέργων. Στην ανεργία (όπως και στο χρέος…) είμαστε η χειρότερη χώρα, στην υψηλότερη θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης, με ποσοστά υπερδιπλάσια από τον μέσον όρο Ευρωζώνης και Ε.Ε., με υπερδιπλάσια ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών, με μακροχρόνια ανέργους 60% πάνω από τα ευρωπαϊκά ποσοστά.

Παρά την εκτόξευση της ανεργίας τους τελευταίους μήνες (σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ οι εγγεγραμμένοι άνεργοι τον Ιούλιο «εκτοξεύτηκαν» στα 1.095.997 άτομα, αριθμός αυξημένος κατά 125.796 σε σχέση με τους 970.201 που είχαν καταγραφεί έναν χρόνο νωρίτερα, δηλαδή αύξηση 12,97%), η κυβέρνηση διά υπουργικών αποφάσεων άρχισε το «ξήλωμα» του προγράμματος «Συν-Εργασία», κάνοντας πολύ ευκολότερες τις απολύσεις για χιλιάδες εργαζομένους.

Σήμερα κατατίθεται, κατά πάσα πιθανότητα, στη Βουλή νομοσχέδιο που θα προβλέπει δέσμη μέτρων προστασίας των εργαζομένων και των ανέργων, από τις συνεχιζόμενες επιπτώσεις της πανδημίας στην αγορά εργασίας.

Το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων επιχειρεί, με τις νέες ρυθμίσεις, να περιορίσει την εργοδοτική αυθαιρεσία εις βάρος των εργαζομένων, καθότι οι καταγγελίες για αναγκαστικές άδειες άνευ αποδοχών, για παράνομες υπερωρίες και για εκβιασμούς εις βάρος των εργαζομένων έχουν χτυπήσει κόκκινο.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, η καταπιεζόμενη εργατική τάξη ήταν πιο συνεκτική και οργανωμένη και θεωρούνταν φορέας της κοινωνικής χειραφέτησης. Σήμερα οι καταπιεζόμενοι έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά είναι λιγότερο ορατοί και σίγουρα πολύ λιγότερο οργανωμένοι. Είναι τα οικονομικά ευάλωτα πρόσωπα, με προσωρινή και επισφαλή εργασία, με χαμηλές αμοιβές και περιορισμένη πρόσβαση στις υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας. Μόνον ένα φιλόδοξο μεταρρυθμιστικό σχέδιο, που θα οδηγεί σε ένα νέο μοντέλο κοινωνίας, μπορεί να ανταποκριθεί στα αιτήματα και τις ανάγκες για προστασία και δικαιοσύνη που προβάλλει αυτή η νέα «πέμπτη τάξη».

Η λειτουργία των σμυριδωρυχείων εξασφαλίζει όχι μόνο την εξόρυξη της σμύριδας, που θεωρείται ποιοτικά η καλύτερη στον κόσμο, αλλά και την ασφάλιση εκατοντάδων εργατών που προέρχονται αποκλειστικά από τα χωριά της ορεινής Νάξου. Κατά συνέπεια, η συνέχιση της λειτουργίας των σμυριδωρυχείων δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση αυτών των ανθρώπων, αλλά με τη συνέχιση σε σημαντικό βαθμό της ζωής των χωριών της ορεινής Νάξου