Τα λεγόμενα «θεσμικά αντίβαρα» της οικονομικής κρίσης, έτσι όπως εξαγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό στην πρόσφατη φιέστα για τη συνταγματική αναθεώρηση, διεκδικούν, υποτίθεται, την αναβάθμιση της άμεσης δημοκρατίας : απλή αναλογική, δημοψηφίσματα, εκλογή του ΠΤΔ από τη βάση, δημόσιες συνελεύσεις και συνεχείς λαϊκές διαβουλεύσεις για το «νέο σύνταγμα», τη «νέα μεταπολίτευση» και τη «νέα Ελλάδα». Τυπικά, οι προτάσεις αυτές προέρχονται μέσα από το διανοητικό οπλοστάσιο μιας αριστεράς που παραδοσιακά θεωρούσε τον —κάπως ακαθόριστο— «λαό» ως το κατεξοχήν πολιτικό υποκείμενο της δράσης της∙ άλλοτε για την κοινωνική επανάσταση, άλλοτε για το «αντιστασιακό έθνος», άλλοτε για την αντιμνημονιακή αγανάκτηση.

Καταδικάζουμε απερίφραστα τόσο την εισβολή στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης που πλήττει βάναυσα το δικαίωμα στην θρησκευτική ελευθερία όσο και τους βανδαλισμούς στα γραφεία των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Είναι επιθέσεις βίας, βαθιά αντιδημοκρατικές, με έναν κοινό παρονομαστή την ανοχή στην ανομία από ένα κράτος, απλώς παρακολουθητή των εξελίξεων. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί. Απαιτούνται άμεσα ενέργειες για την ουσιαστική αντιμετώπισή της.

Υπάρχει όμως και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο σε ορισμένους, μια λογική σύμφωνα με την οποία ανθρωπισμός είναι η παντελής απουσία του κράτους, ενώ μια υποτυπώδης αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων θα σημαίνει κατάργηση δικαιωμάτων.

Δεν είναι αυτές οι διαχρονικές θέσεις του χώρου της Αριστεράς και αν ορισμένοι έχουν αυτές τις θέσεις βλάπτουν και την Αριστερά και την χώρα.