Όταν είχατε αναλάβει, κύριε Μουζάλα, σας είχα προτείνει σε μια συνάντησή μας -και ξέρετε πόσο προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε στο συγκεκριμένο θέμα- να γίνει ένα Εθνικό Συμβούλιο Μεταναστευτικής Πολιτικής. Είχατε πει ότι θα γίνει μια διακομματική Επιτροπή. Δεν έγινε ούτε αυτή. Λέω ότι αν είχαν γίνει κάποια τέτοια στοιχεία, θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερη συζήτηση και να μην έχουμε και αυτό το διχαστικό κλίμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας που αναδείχθηκε από τοποθετήσεις σήμερα ανθρώπων και της Κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας.

Ο πρώην υπουργός Νίκος Χριστοδουλάκης μιλά στο Liberal για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Οικονομία, τις προϋποθέσεις ανάκαμψης, το χρέος και τις μεγάλες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο Δημόσιο. Στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του καταθέτει επίσης συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, αναφέρεται στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και απαντά στο ερώτημα για το αν θα επιστρέψει στην πολιτική. Θεωρεί υπαρκτό το ενδεχόμενο ενός 4ου μνημονίου στην Ελλάδα, εκφράζει προβληματισμό για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, εκτιμά ότι η οικονομία θα συνεχίσει να σέρνεται όσο η κυβέρνηση απωθεί τις επενδύσεις, ενώ προβλέπει ότι το σίριαλ με τις τηλεοπτικές άδειες θα έχει ακόμη πολλά επεισόδια.

Ήταν το 2000 όταν στελέχη κυρίως από την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ υποστηρίζαμε δημόσια την επιλογή της κυβέρνησης Σημίτη για την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Τότε πολλά κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ σίγησαν στο όνομα του πολιτικού κόστους. Οπως και τώρα που ισχυροί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν να πάρουν θέση για την αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών από Ομολογιακό σε μάθημα γνώσης των θρησκειών.Οι διαφαινόμενες μάλιστα υπαναχωρήσεις της σημερινής κυβέρνησης στη συγκεκριμένη περίπτωση και στο συνολικό θέμα του χωρισμού Εκκλησίας - Κράτους συνιστούν οπισθοδρόμηση.

Εάν ανατρέξει κάποιος στο 1975, χρόνο που η Ελλάδα υπέβαλε την αίτηση για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση (τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα - ΕΚ) θα διαπιστώσει ότι ο κύριος λόγος για την απόφαση αυτή (από πλευράς Κωνσταντίνου Καραμανλή και όχι μόνο) ήταν η εδραίωση και προστασία της δημοκρατίας που μόλις έναν χρόνο πριν είχε αποκατασταθεί στη χώρα.

Η ενότητα και ανανέωση της Δημοκρατικής Παράταξης με τη δημιουργία ενός ισχυρού φορέα της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας θα προχωρήσει γιατί αποτελεί αίτημα χιλιάδων προοδευτικών πολιτών, αλλά και γιατί αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Το εγχείρημα όμως αυτό θα προχωρήσει εφόσον διαμορφωθεί ένας αξιόπιστος οδικός χάρτης που δεν θα αφήνει ξανά περιθώρια για παρελκυστικές τακτικές, άσκοπες προστριβές και σκόπιμες καθυστερήσεις, ούτε για την επανάληψη λαθών που συνέτειναν στην πρόσφατη εμπλοκή των διαβουλεύσεων.

Από που και ως που οι μεταρρυθμιστικές ιδέες της δικής μας αριστεράς έχουν σχέση με τις νεοφιλέλευθερες κυβερνητικές πολιτικές?

Ποιος είπε ότι η κουλτούρα της Ανανεωτικής αριστεράς έχει σχέση με τον λαϊκισμό,την εξαπάτηση,τα παιχνίδια εξουσίας,την θεωρία "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"?

Ποιος μας καθορίζει ότι όποιο ΠΑΣΟΚ μετακομίζει στον ΣΥΡΙΖΑ εξαγνίζεται και όποιο είναι στην ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ κουβαλά τις αμαρτίες του παρελθόντος?

Γιατί η σοσιαλδημοκρατία ήταν αρνητική παρέκκλιση όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και χρήσιμη δύναμη όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση?

Ας σοβαρευτούμε...

Στο μέτωπο που έχει ανοίξει κατά των προτάσεων Φίλη για τη μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών από ομολογιακό σε μάθημα ιστορίας των ιδεών της θρησκείας υπάρχουν πολλές σκόπιμες παρανοήσεις. Αφήνω κατά μέρος γραφικές αντιδράσεις σαν αυτές του εκπροσώπου τύπου των ΑΝΕΛΛ, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι το κόμμα του «προχωρά πάντα μαζί με την Παναγία» ή κάποιους άλλους του «προοδευτικού» χώρου που φοβούνται ότι ο Φίλης μας οδηγεί στην «αθεΐα».

Άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει. Είναι η γραμμή εκείνων που θεωρούν πως το θέμα είναι μόνο ένας αντιπερισπασμός της κυβέρνησης για να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε πρόσφατα μια λογική διαβεβαίωση, όσο μπορεί να είναι λογικό ό,τι εκπορεύεται από έναν πολιτικό με το δικό του παρελθόν: «όποιος σήμερα σκέφτεται εκλογές δεν μπορεί παρά να είναι ανόητος, όποιος δε τις ζητάει δυο φορές ανόητος», είπε.

...Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το κατρακύλισμα της χώρας. Το 1974, ήταν ο μόνος θεσμός που κυριολεκτικά δεν τον άγγιξε η Μεταπολίτευση. Επί πολλά χρόνια αναλώθηκε σε μάχες ενάντια στα βήματα που επιχείρησαν πρώτα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και στη συνέχεια ο Ανδρέας Παπανδρέου, για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου και το καθεστώς των μειονοτήτων. Τι να πρωτοθυμίσω;
Την εναντίωσή της, το 1977, με ογκώδη συλλαλητήρια, στον νόμο του Ευάγγελου Αβέρωφ για τους αντιρρησίες συνείδησης; Την αντίθεσή της στο «αυτόματο» διαζύγιο; Ή την ακραία θέση που πήρε για τον πολιτικό γάμο, τον οποίο, όπως κάθε τόσο μας θυμίζει ο άγιος Καλαβρύτων, εξακολουθεί επίσημα να χαρακτηρίζει «πορνεία»;

Πρόσφατα η δημόσια συζήτηση εστιάστηκε ξανά στο πώς υπολογίστηκε το έλλειμμα του 2009 αλλά για τους λάθος λόγους. Οχι για να μάθουμε τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν στη διόγκωσή του και πώς θα τα αποφύγουμε στο μέλλον αλλά μόνο για το ύψος του ώστε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό άλλοθι. Μερικοί πιστεύουν ότι αν το νούμερο βρεθεί λάθος και μικρότερο, θα είναι ο από μηχανής θεός της απαλλαγής της ΝΔ από τις ευθύνες για την κρίση. Αλλοι πάλι νομίζουν ότι αν βρεθεί σωστό και μεγάλο, θα δικαιώσει τους χειρισμούς του ΠαΣοΚ μετά τις εκλογές του 2009 και του Μνημονίου που ήλθε λίγους μήνες μετά.

Στην Ελλάδα ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αποδίδει όλα τα δεινά του τόπου στις ακολουθούμενες «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές. Και όμως είμαστε η χώρα που έχει έρθει λιγότερο απ’ όλες τις άλλες ευρωπαϊκές αντιμέτωπη με τέτοιες πολιτικές. Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Κάτι πολύ ανησυχητικό συμβαίνει στην κοινωνία, αλλά τα «κεντροαριστερά επιτελεία» είναι απασχολημένα με παιχνιδάκια τύπου blame game ή επί το ελληνικότερο με το παιχνίδι του «μουντζούρη». Τα τελευταία ευρήματα της δημοσκόπησης της Κάπα Research («Το Βήμα», 11.9.2016) θα έπρεπε να είχαν ήδη ανησυχήσει αυτά τα επιτελεία. Αλλά πού...

Τις προάλλες είχα πάει σε υποκατάστημα γνωστής τράπεζας για να κανονίσω κάποια πράγματα σχετικά με τον λογαριασμό μου.
Ο υπάλληλος στο γκισέ μού είπε όταν τελειώσαμε ότι έπρεπε να πάρω μια υπογραφή από τον διευθυντή.
Τον βρήκα μακριά από τους υπόλοιπους, στον δικό του χώρο, διακοσμημένο με ένα αφηρημένο έργο τέχνης, κάτι ανάμεσα σε πίνακα και γλυπτό. Ηταν καθισμένος σε πολυθρόνα με ψηλή ράχη και στο επιβλητικό γραφείο του δέσποζε η οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Οταν τον πλησίασα όμως και του έδωσα το χαρτί πρόσεξα και κάτι άλλο: δίπλα στον υπολογιστή υπήρχε μια εικόνα της Παναγίας, πλαισιωμένη από δύο μικρότερες που δεν μπόρεσα να δω ποιου αγίου ήταν. (Υπάρχει προστάτης άγιος των τραπεζών;)