Και όμως, στην Καλλιθέα βρέθηκαν άνθρωποι διατεθειμένοι να επενδύσουν, συνολικά, 400 εκατ. ευρώ στην ελληνική κεντρική τηλεοπτική αγορά. Αν ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν το λιμάνι του Πειραιά από τους Κινέζους. Ομως για ποιο λόγο ήθελαν να δώσουν τόσα λεφτά στην τηλεόραση;

ΤΩΡΑ που «κάθισε η σκόνη» που «σήκωσε» η διαδικασία για την δημοπρασία των 4 τηλεοπτικών αδειών, καλό είναι να διατυπώσουμε ορισμένα ερωτήματα. Αφελή ίσως, πλην όμως ικανά να δημιουργήσουν (επιπλέον) προβληματισμό γύρω από το θέμα που μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου και μετά:

Η κυβέρνηση, μπορεί να μην κατάφερε τον περιορισμό έστω, του φαινομένου της διαπλοκής με τους μιντιάρχες (άλλωστε δεν αποτελούσε ποτέ πραγματική φιλοδοξία της), αλλά πέτυχε κάτι που επιθυμούσε από την αρχή: Να ξαναμοιράσει την τράπουλα στον τηλεοπτικό χώρο και να προσδοκά βάσιμα πως από την νέα τάξη πραγμάτων θα βγει κερδισμένη.

Η κυβέρνηση αντί να λύσει ένα πρόβλημα δημιούργησε πολλά περισσότερα στην τηλεοπτική αγορά. Έπρεπε να μπει τάξη στο άναρχο τηλεοπτικό πεδίο, όμως η κυβέρνηση με τις κινήσεις της δεν διασφάλισε τον στόχο αυτό. Στην ψηφιακή εποχή δεν είναι δυνατόν το κράτος να καθορίζει συγκεκριμένο αριθμό αδειών και μάλιστα τεσσάρων. Το συνολικό ποσό που θα μπει στα ταμεία του κράτους δεν είναι δυνατόν να αποτελεί το μοναδικό κριτήριο επιτυχίας. Εξάλλου εάν οι άδειες ήταν περισσότερες, βάσει και των προσφορών, το ποσό που θα έμπαινε στα ταμεία του κράτους δεν θα ήταν υψηλότε