Η πρόσφατη γνωμοδότηση του ΣΤΕ για τον περίφημο «νόμο Παππά» σχετικά με τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημείο τομής στη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Όχι μόνο για αυτά που προηγήθηκαν της απόφασης αλλά κυρίως για αυτά που ακολούθησαν. Τα πρώτα άλλωστε είναι γνωστά: επιχειρώντας όχι τη ρύθμιση αλλά τον έλεγχο των καναλιών, η κυβέρνηση επινόησε έναν εξαμβλωματικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο αρμόδιος υπουργός υφάρπαζε τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ για να κάνει το δικό του επικοινωνιακό show, βάζοντας μερικούς επιχειρηματίες να κοιμούνται σε άβολα ράντζα. Η καραμπόλα ήταν άμεση: τα βοσκοτόπια ενός υπερθεματιστή οδήγησαν στο μαύρο ταμείο μιας τράπεζας και σε de facto αμφισβήτηση της διαδικασίας

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη παραμένει σταθερή στη θέση της για την ανάγκη άμεσης ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Επίσης παραμένουμε σταθεροί στην θέση μας για την ανάγκη συγκρότησης και λειτουργίας του ΕΣΡ, το συντομότερο δυνατόν. Η καθυστέρηση που γίνεται με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και της ΝΔ, δεν πρέπει να συνεχισθεί.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είχε ζητήσει και στην προηγούμενη σχετική Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής, να προηγηθεί της συζήτησης για την συγκρότηση του ΕΣΡ, η επικείμενη τότε απόφαση του ΣτΕ. Είναι προφανές ότι μετά από την απόφαση του Δικαστηρίου, το ΕΣΡ (και μόνον αυτό), έχει την πλήρη αρμοδιότητα για τον διαγωνισμό και την χορήγηση των αδειών. Επομένως είναι αυτονόητο ότι πριν τη Διάσκεψη των Προέδρων, η Κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει άμεσα νομοθ

Μήπως διαφεντεύει τη χώρα ο νόμος του Μέρφι; Το τηλεοπτικό πεδίο ήταν υπερώριμο, η κοινή γνώμη ευνοϊκή σε αλλαγές στην κατεύθυνση της διαφάνειας, ποιότητας και πολυφωνίας της ενημέρωσης. Αλλά η κυβέρνηση, αντί να αναλάβει την ευθύνη μιας δημοκρατικής θεσμικής πρωτοβουλίας για την αποδιάρθρωση του «τριγώνου της αμαρτίας» (πολιτικό σύστημα - τράπεζες - κανάλια), ώστε να θέσει, με νέες πρακτικές, νέους κανόνες και νέα πρότυπα, προτίμησε τα νταραβέρια για να αποκτήσει πόντους μέσα σε αυτό το τρίγωνο, αγνοώντας ακόμη και το Σύνταγμα. Οι νταραβερτζήδες απέτυχαν παταγωδώς. Αυτό είναι το καλό νέο.

Τα βασικά επιχειρήματα όλων όσοι υποστηρίζουν την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων είναι οικονομικής φύσης. Δεν θα υπάρχει διαρροή συναλλάγματος, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα φέρει συνάλλαγμα. Οικονομικώς μπορεί να είναι και έτσι, αλλά αυτή δεν είναι μια φιλελεύθερη άποψη.

Το φιλελεύθερο κράτος δεν είναι αυτό που πιστεύει ότι η ελευθερία έχει αξία επειδή δημιουργεί οικονομικό πλούτο, αλλά αυτό που γνωρίζει ότι χωρίς την ελευθερία οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να αναπτύξουν την ατομική τους αυτοτέλεια. Η καλλιέργεια της ατομικής αυτοτέλειας, αυτονομίας και αξιοπρέπειας των πολιτών είναι ο σκοπός του φιλελευθέρου κράτους.

...Η αποτυχία, όπως γράφω και στο βιβλίο, οφείλεται όχι μόνο στους υφεσιογόνους όρους των μνημονίων, τους οποίους συγκαλύπτουν πολλοί από τους υπεύθυνους συνευρωπαίους πολιτικούς· οφείλεται κυρίως στην ανικανότητα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονταν είτε στην αντιπολίτευση, να αντιμετωπίσουν υπεύθυνα και ορθολογικά τις διαπραγματεύσεις και τις συμφωνίες.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη παραμένει σταθερή στην θέση της ότι θα συμβάλλει θετικά στην συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, ώστε να υπάρξει σωστή ρύθμιση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν την ανεξάρτητη αρχή – και ιδιαίτερα αυτό του Προέδρου – επιβάλλεται να πληρούν αυστηρές προϋποθέσεις ώστε και συμβολικά και ουσιαστικά να μπορούν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ευθύνες αλά και να συγκεντρώνουν την ευρύτερη αποδοχή. Αυτό εξάλλου είναι και το πνεύμα του Συνταγματικού νομοθέτη όπως αποτυπώθηκε ρητά στις διατάξεις του Συντάγματος ,που προβλέπουν την αποδοχή των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής.

Τι έφταιξε; Τι πήγε στραβά; Γιατί αυτό που έμοιαζε πολιτικός θρίαμβος εξελίσσεται σε βαριά ήττα; Η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου έμοιαζε να είναι το καλό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης. Θα της εξασφάλιζε εύκολα και μια πολιτική νίκη επί των αντιπάλων της, Που έχουν τη φωλιά τους λερωμένη. Και μεταρρυθμιστικά διαπιστευτήρια. Και το «αριστερό αποτύπωμα» που αγωνιωδώς ψάχνει.

Σ​​τις δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνεται κανείς κατά τα 3/5 ένοχος και κατά τα 2/5 αθώος, ή κατά τα 14/25 αντισυνταγματικός και κατά τα 11/25 συνταγματικός. Κρίνεται σε απόλυτη τιμή ένοχος, αθώος, συνταγματικός ή μη. Ο εσωτερικός συσχετισμός δεν αποδυναμώνει την τελική απόφαση, που προκύπτει έπειτα από σύγκρουση απόψεων και σκληρή κόντρα όχι μόνο νοοτροπιών αλλά και πολιτικών ή ιδεολογικών αντιλήψεων.

Η απόφαση του ΣτΕ, από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι σύμφωνη με την έως τώρα πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία η αποκλειστική αρμοδιότητα για την διεξαγωγή ενός διαγωνισμού για τις άδειες ανήκει στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ως εκ τούτου, όσοι ασχολούμαστε με το Συνταγματικό Δίκαιο δεν εκπλαγήκαμε καθόλου με το αποτέλεσμα, διότι είχαμε προειδοποιήσει σε όλους τους τόνους για το σοβαρό ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης. Απορώ λοιπόν για την οργισμένη αντίδραση της κυβέρνησης,

Θεωρούμε απαραίτητη και αναγκαία τη ρύθμιση του σημερινού τοπίου των ΠΜΣ. Το προτεινόμενο όμως Ν/Σ εισάγει μια εξισωτική αντίληψη "όλοι μπορούν να έχουν ένα μεταπτυχιακό", ως συνέχεια του "όλοι μπορούν να μπουν στο πανεπιστήμιο". Αυτή η ισοπεδωτική λογική διαπνέει όλο το νομοσχέδιο γι’ αυτό και απουσιάζουν οι έννοιες της πιστοποίησης, της αξιολόγησης και της ποιότητας, αλλά και υπάρχει ίση μεταχείριση όλων των ΠΜΣ ανεξαρτήτως ειδικότητας-εργαστηριακότητας κλπ. Ο ιδιάζων αυτός ακαδημαϊκός λαϊκισμός που προσπαθεί να εισάγει το ν/σ δηλώνοντας ότι θέλει να βάλει τάξη στιγματίζει τους πανεπιστημιακούς ως διπλοθεσίτες ενώ φαίνεται να συγχέει την επιμόρφωση με την έρευνα.

Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε αντιληφθεί μέσες άκρες ποια είναι η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης, δηλαδή η εικόνα που θέλει να έχουμε γι’ αυτήν. Τη συνοψίζω: ναι μεν τα φλογερά προεκλογικά λόγια μας αποδείχθηκαν αυταπάτες, αλλά, σε αντίθεση με τους προηγούμενους, δεν καταθέσαμε τα όπλα και το παλέψαμε όσο μπορούσαμε.

Ναι μεν αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε μέτρα με τα οποία διαφωνούμε, αλλά τι να κάνουμε, δεν γίνεται αλλιώς. Αν επιμέναμε στις αρχικές υποσχέσεις, η χώρα θα βούλιαζε. Οταν λοιπόν μας κρίνετε, θα πρέπει να παραδεχθείτε ότι εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε.

Από το 2008 έχουν κλείσει περίπου 244.00 επιχειρήσεις και μαζί τους εξαφανίστηκαν 843.000 θέσεις εργασίας και 30 δισ. εισόδημα. Αυτό ήταν το άμεσο κόστος της κατάρρευσης του παρασιτικού μοντέλου καπιταλισμού – μεγέθυνσης μέσω της κατανάλωσης με δανεικά, αδιαφορίας για την παραγωγικότητα, καθυστερημένων παραγωγικών δομών, με κράτος και τράπεζες να δημιουργούν μια τέλεια φούσκα, την ελληνική. Η φούσκα έσπασε, το κόστος δεν έχει φανεί στο σύνολό του. Ενα μεγάλο τμήμα του κρύβεται πίσω από τα 65 δισ. ευρώ «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια. Πίσω από αυτά βρίσκονται επιχειρήσεις υπό όρους βιώσιμες και άλλες, σκελετοί.