Από το η ελπίδα έρχεται, που είχαμε τον Ιανουάριο του 15, όπως τότε πίστεψε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ακόμη ένα μεγαλύτερο κομμάτι πιστεύει πως πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα. Το να διαπιστώνει κανείς σήμερα την κοινωνική και οικονομική κρίση της χώρας είναι το προφανές, αυτό όμως που βρίσκεται απειλητικά πίσω απ’ αυτή τη διαπίστωση είναι ότι οι πολίτες είναι πλέον απελπισμένοι και όχι «αγανακτισμένοι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι θα φέρει τον καραμανλισμό της περιόδου 2007-2009, με τον κ. Τσίπρα στον ρόλο του Καραμανλή. Αποδείχθηκε όχι απλά ψέμα, ούτε καν αυταπάτη, αλλά χειραγώγηση.
Με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ξεγέλασε τους πάντες.

Μετά τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο πολλοί, με ιδιαίτερη ένταση, προσπαθούν να αποτιμήσουν την περίπτωσή του και πάντα από μια δεδομένη οπτική γωνία. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά. Ο Κάστρο υπήρξε ένας άνθρωπος της ρήξης και ως τέτοιος δημιούργησε έντονες πολώσεις. Αλλωστε, αναμετρήθηκε με πάθος με τα μεγάλα διακυβεύματα του περασμένου αιώνα: Τον ιμπεριαλισμό, την επανάσταση, τον Κομμουνισμό, τον ολοκληρωτισμό.

Τι να γράψει όμως κανείς για τον Φιντέλ, ιδίως αν ήταν από τους ήρωες των εφηβικών του χρόνων; Και για ποιον Φιντέλ να γράψει;

Σε μια προσπάθεια να αλλάξει την ατζέντα για να μην αναμετρηθεί με την κοινωνική απογοήτευση από την τρέχουσα ασκούμενη πολιτική, η κυβέρνηση εστιάζει στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, στη νέα συμφωνία για το χρέος και στην ανάπτυξη. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά, λέει η κυβέρνηση, είναι η πολιτική σταθερότητα, και άρα, ο εξορκισμός κάθε σκέψης για εκλογές, καθώς αυτές θα εξέπεμπαν λανθασμένα μηνύματα στους εταίρους, στους δανειστές αλλά και στους πιθανούς επενδυτές. Όπως άλλωστε διαβεβαιώνει σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση έχει ορίζοντα τριετίας.

Το μήνυμά μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΟΛΟ. Η ανάγνωσή του όμως, πάντα εξαρτάται και από τα ματογυάλια που το εξετάζεις…

...Οι διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό σκηνικό υπάρχουν. Μόνο που τις αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά από αυτές που ισχυρά συγκροτήματα επιδιώκουν να επιβάλλουν ως ισχύουσες.

Δεν είναι από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη οι αντι- ΣΥΡΙΖΑϊκές δυνάμεις. Σπεύδω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι μιλώντας ιστορικά αλλά κυρίως πολιτικά η πραγματική διχοτομία είναι «δεξιά- αριστερά». Αυτή δεν έπαψε να υπάρχει. Αλλιώς διατυπωμένο, με ευρύτερους όρους, όπως γίνεται ευρύτερα αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία: «πρόοδος-συντήρηση». Ομιλούμε για τον «προοδευτικό – συντηρητικό χώρο». Ο προσδιορισμός των δύο πόλων δεν εξαφανίζει το κομμάτι που παραδοσιακά ένιωθε ως «κεντρώος χώρος». Απλώς, σήμερα αυτή η προσέγγιση καθίσταται ευκολότερα κατανοητή και εξ αιτίας και της ευρύτατης αποδιάρθρωσης των μεσαίων στρωμάτων.

Υπάρχει μια ισχυρή σχολή σκέψης στην Αθήνα για τα μείζονος σημασίας θέματα εξωτερικής πολιτικής (αυτά και μόνο που έχουν βαπτισθεί «εθνικά θέματα» λες και όλα τα άλλα, παιδεία, οικονομία, περιβάλλον, υγεία είναι λιγότερο εθνικά), η οποία ουσιαστικά πρεσβεύει και εισηγείται να μην υπάρξει καμιά λύση ούτε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (θέματα Αιγαίου κ.λπ.) ούτε στο κυπριακό πρόβλημα κ.λπ.

Απλές αλλά και δύσκολες παραδοχές γιατί προσκρούουν σε μύθους και στερεότυπα.

• Το Κυπριακό δεν αρχίζει το 1974. Δεν είναι μόνο θέμα εισβολής και κατοχής. Είναι και θέμα εισβολής και κατοχής. Με ευθύνη και των δύο πλευρών χύθηκε αίμα τη δεκαετία του ’60. Ανασφάλεια αισθάνονται και οι δυο κοινότητες.

Όλα δείχνουν ότι και η σημερινή κυβέρνηση θα έχει την τύχη της προηγούμενης. Οι δημοσκοπήσεις και κυρίως η πραγματική ζωή επιβεβαιώνουν ότι το κυβερνητικό εγχείρημα της Αριστεράς οδηγείται στη δύση του.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής για να αντιληφθεί ότι μόνο μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης είναι σε θέση να προχωρήσει πιο αποτελεσματικά τις όποιες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές-ειδικά για το χρέος-και να προωθήσει στο εσωτερικό τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους.

Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη πλην μιας μεγάλης σε έκταση πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικής αποδοκιμασίας της διακυβέρνησής του, σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο και αν λάβουν χώρα εθνικές εκλογές, θα συνιστά έκπληξη μεγατόνων. Είναι τέτοια η ζημία στη χώρα από την διακυβέρνησή του που δεν αφήνει περιθώρια ανάκαμψης και αντιστροφής του κλίματος.
Παραμένουν βέβαια αρκετά ερωτήματα στο τραπέζι με βασικότερο την κατάσταση στην οποία θα παραδώσει τη χώρα στην όποια επόμενη κυβέρνηση. Μία καλή εξέλιξη θα ήταν να μην έχει επέλθει κάποια μείζονος σημασίας μη αναστρέψιμη καταστροφή

Με την Κούβα του Κάστρο συνηθίζουμε να διαπράττουμε ένα θεμελιώδες σφάλμα. Τη συγκρίνουμε με τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες, εντελώς έξω από το γεωγραφικό και ιστορικό της πλαίσιο. Δεν τη συγκρίνουμε ούτε με το Μεξικό, ούτε με την Ονδούρα, ούτε φυσικά με την Κολομβία...

Ηταν πια νύχτα όταν μετά από 12 ώρες σε αεροπλάνο της Air France έφθασα στο αεροδρόμιο της Αβάνας. Ηταν Φεβρουάριος του 2008, αλλά έκανε ζέστη. Λογικό. Ημουν στους τροπικούς. Ο ιμάντας για την παραλαβή των αποσκευών άρχισε να γρυλίζει ενθουσιασμένος. Υστερα από 45 λεπτά δεν είχε βγει ούτε μία βαλίτσα. Στην ώρα, πίστευες πια ότι θα έβγαζες το ταξίδι στην Κούβα με όσα φορούσες.

Η όλη συζήτηση που προέκυψε περί υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 θα ήταν πολύ κωμική αν δεν γινόταν σε καιρούς άκρως σοβαρούς. Σε επίπεδο τακτικής, εάν η Νέα Δημοκρατία επιθυμεί ψήφους κεντρώων ή και κεντροαριστερών, ας τις αποχαιρετήσει. Και μόνον η σύμπνοια με τον τωρινό υπουργό Αμυνας αρκεί για να της γυρίσουν την πλάτη ψηφοφόροι που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ανάγκη.

Σε ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάιο του 2015 ο Αλ. Τσίπρας είχε πει ότι η κυβέρνησή του θα κάνει στροφή 360 μοιρών (αντί για 180) στα εργασιακά σε σχέση με τις προβλέψεις των προηγούμενων μνημονίων επαναφέροντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη διαιτησία και είχε τότε διακωμωδηθεί για την επική γκάφα.

Ενάμιση χρόνο μετά αποδείχθηκε ότι η ρήση του πρωθυπουργού έμελλε να είναι προφητική, αφού θα κάνει το ανέκδοτο πραγματικότητα και όχι μόνο θα αποδεχθεί τις ρυθμίσεις που θεσπίστηκαν για τις εργασιακές σχέσεις με τις προβλέψεις των προηγούμενων μνημονίων, αλλά θα δεχθεί ακόμη επαχθέστερες.

Με τις αναποτελεσματικές πολιτικές που ασκούνται δεν μπορεί να βγει από την κρίση. Μόνο αν συμφωνηθούν και υλοποιηθούν, στο πλαίσιο της εθνικής συνεννόησης, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την εξοικονόμηση δαπανών σε όλους τους τομείς πολιτικής θα μπορέσει να σταματήσει η φορομπηχτική πολιτική που επιτείνει τον φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους για να καταστεί βιώσιμο. Αλλά ας μην υπάρχουν νέες αυταπάτες, ακόμη και να ρυθμιζόταν το χρέος, γρήγορα θα φτάναμε στο ίδιο σημείο εάν δεν υιοθετηθεί ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο.