Μετά τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο πολλοί, με ιδιαίτερη ένταση, προσπαθούν να αποτιμήσουν την περίπτωσή του και πάντα από μια δεδομένη οπτική γωνία. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά. Ο Κάστρο υπήρξε ένας άνθρωπος της ρήξης και ως τέτοιος δημιούργησε έντονες πολώσεις. Αλλωστε, αναμετρήθηκε με πάθος με τα μεγάλα διακυβεύματα του περασμένου αιώνα: Τον ιμπεριαλισμό, την επανάσταση, τον Κομμουνισμό, τον ολοκληρωτισμό.

Τι να γράψει όμως κανείς για τον Φιντέλ, ιδίως αν ήταν από τους ήρωες των εφηβικών του χρόνων; Και για ποιον Φιντέλ να γράψει;

Σε μια προσπάθεια να αλλάξει την ατζέντα για να μην αναμετρηθεί με την κοινωνική απογοήτευση από την τρέχουσα ασκούμενη πολιτική, η κυβέρνηση εστιάζει στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, στη νέα συμφωνία για το χρέος και στην ανάπτυξη. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα αυτά, λέει η κυβέρνηση, είναι η πολιτική σταθερότητα, και άρα, ο εξορκισμός κάθε σκέψης για εκλογές, καθώς αυτές θα εξέπεμπαν λανθασμένα μηνύματα στους εταίρους, στους δανειστές αλλά και στους πιθανούς επενδυτές. Όπως άλλωστε διαβεβαιώνει σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, η κυβέρνηση έχει ορίζοντα τριετίας.

Το μήνυμά μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΟΛΟ. Η ανάγνωσή του όμως, πάντα εξαρτάται και από τα ματογυάλια που το εξετάζεις…

...Οι διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό σκηνικό υπάρχουν. Μόνο που τις αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά από αυτές που ισχυρά συγκροτήματα επιδιώκουν να επιβάλλουν ως ισχύουσες.

Δεν είναι από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη οι αντι- ΣΥΡΙΖΑϊκές δυνάμεις. Σπεύδω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι μιλώντας ιστορικά αλλά κυρίως πολιτικά η πραγματική διχοτομία είναι «δεξιά- αριστερά». Αυτή δεν έπαψε να υπάρχει. Αλλιώς διατυπωμένο, με ευρύτερους όρους, όπως γίνεται ευρύτερα αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία: «πρόοδος-συντήρηση». Ομιλούμε για τον «προοδευτικό – συντηρητικό χώρο». Ο προσδιορισμός των δύο πόλων δεν εξαφανίζει το κομμάτι που παραδοσιακά ένιωθε ως «κεντρώος χώρος». Απλώς, σήμερα αυτή η προσέγγιση καθίσταται ευκολότερα κατανοητή και εξ αιτίας και της ευρύτατης αποδιάρθρωσης των μεσαίων στρωμάτων.

Υπάρχει μια ισχυρή σχολή σκέψης στην Αθήνα για τα μείζονος σημασίας θέματα εξωτερικής πολιτικής (αυτά και μόνο που έχουν βαπτισθεί «εθνικά θέματα» λες και όλα τα άλλα, παιδεία, οικονομία, περιβάλλον, υγεία είναι λιγότερο εθνικά), η οποία ουσιαστικά πρεσβεύει και εισηγείται να μην υπάρξει καμιά λύση ούτε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (θέματα Αιγαίου κ.λπ.) ούτε στο κυπριακό πρόβλημα κ.λπ.