Πολλοί έχουν πει ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της νεοελληνικής ιδιαιτερότητας είναι ότι οι καινοτομίες, που κατά καιρούς επικρατούν ως κυρίαρχα παραδείγματα ή ως απλές μόδες, λανσάρονται πρώτα στο εξωτερικό και τελικά φτάνουν και σε μας με καθυστέρηση μιας δεκαετίας περίπου.

Αυτό φαίνεται ότι πρόσφατα άλλαξε και δραστικά μάλιστα. Οχι μόνο γιατί στη διαδικτυακή εποχή μας, όταν η πληροφορία κινείται με ταχύτητα φωτός, το χρονικό χάσμα μειώνεται, αλλά κυρίως επειδή, για πρώτη φορά, η μικρή Ελλάς από ουραγός έγινε πρωτοπόρος ή trend setter.

Είναι δυνατόν η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη να μην μπορούν να μας διαβεβαιώσουν κατηγορηματικά και επισήμως για το αν αυτός ο άνθρωπος έχει 600 δισ. ευρώ; Και τι κάνουν για τις καταγγελίες σχετικά με την οργάνωση του; Δεν είναι πια αστείο...

Ο Michael Schmidt-Salomon, φιλόσοφος και κριτικός της θρησκείας μιλά για την απειλή εναντίον της ανοιχτής κοινωνίας, τα όρια της ανοχής και την έννοια «αποτροπή μέσω της ελευθερίας».

Συνέντευξη με τη δημοσιογράφο Lisa Nimmervoll στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard, 24-12-2016

Το σημερινό φαινόμενο της σοσιαλδημοκρατικής υποχώρησης δεν είναι μόνον ελληνικό, αφορά σχεδόν το σύνολο της Ευρώπης, σε κάθε περίπτωση της Νότιας Ευρώπης. Ορισμένοι το χρεώνουν στην ήττα των πολιτικών του μπλερισμού, στη μία ή την άλλη εκδοχή του. Η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπέν, το 1999, σύμφωνα με την οποία «το κράτος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα», απευθυνόμενος σε εργαζομένους που έχαναν τις θέσεις εργασίας τους, θα μπορούσε να είναι μια συμβολική αφετηρία έναρξης της σοσιαλδημοκρατικής κρίσης

Το 2016 ήταν η χρονιά που το διεθνές σύστημα μπήκε σε μια νέα και επικίνδυνη φάση. Ήταν επίσης η χρονιά που στην Ελλάδα απομυθοποιήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί βεβαίως το ολέθριο 2015 με την εγκληματική διαχείριση Βαρουφάκη και την κουτοπόνηρη ελαφρότητα της Χριστοδουλοπούλου. Με τα γνωστά πια αποτελέσματα: παράταση της ύφεσης, εξαέρωση του τραπεζικού συστήματος, capital controls, ανθρωπιστική κρίση με τους πρόσφυγες που αντί να λιάζονται ξεπαγιάζουν εγκλωβισμένοι στα νησιά, πολιτική περιθωριοποίηση της χώρας.

Μια γιγαντιαία ρόδα σαν αυτές των λούνα παρκ στήθηκε, πριν από μερικές ημέρες στο Σύνταγμα, ως χριστουγεννιάτικη ατραξιόν. Ο Δήμος Αθηναίων, μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (ΟΠΑΝΔΑ), συμβλήθηκε με ιδιωτική εταιρεία, η οποία ανέλαβε να στήσει και να λειτουργήσει τη ρόδα, προφανώς έναντι τιμήματος.

Ξαναζούμε αυτές τις μέρες τις «επαναστατικές» αντιστάσεις της Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στην τρόϊκα και ιδιαίτερα στην πολιτική της Γερμανίας. Η απαίτηση των δανειστών να συμμετέχει και το ΔΝΤ στο 3ο μνημόνιο και η επιμονή της Γερμανίας να μην κλείσει η 2η αξιολόγηση χωρίς το ΔΝΤ ( λόγω Γερμανικών εκλογών) αναγκάζει την Κυβέρνηση να ξαναθυμηθεί την αλλοπρόσαλλη πολιτική της του 2015 και να «πουλήσει» στην ενδοχώρα τσαμπουκά και αντίσταση.

Πρόκειται για επιστολή ντροπής. Παίρνουν πίσω με ταπεινωτικό τρόπο όλα όσα έλεγαν.

Για μια ακόμη φορά, εκθέτουν την χώρα, βουλιάζουν στα ψέμματά τους.

Όμως το «μάρμαρο» δυστυχώς το πληρώνει ο Ελληνικός λαός.

Εδώ και λίγο καιρό, η κυβέρνηση έχει ανοίξει ένα νέο γύρο αντιπαράθεσης με τον Σόιμπλε, την Τρόικα και το ΔΝΤ, με προφανή στόχο την καλλιέργεια του γνωστού «αντιστασιακού προφίλ». Προσφάτως, στον γύρο αυτό προστέθηκαν και ορισμένες ψυχαναλυτικές πινελιές, που ενισχύουν το διπλό σενάριο: διαπραγμάτευση αλλά και ρήξη. Στις «χριστουγεννιάτικες» δηλώσεις του, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε όλους αυτούς που, αν και έχουν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, «αυτό το μεγάλο πλεόνασμα ψυχής που έχει κατακτήσει ο ελληνικός λαός δεν θα το καταφέρουν».

Το 2016 χαρακτηρίζεται ως το έτος μέσα στο οποίο ήρθε το τέλος πολλών πραγμάτων και ίσως μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε πριν από είκοσι πέντε χρόνια περίπου, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ηρθε με άλλα λόγια το τέλος της διαδικασίας που, όπως πιστεύαμε, κάπως αναπόφευκτα και μηχανιστικά θα οδηγούσε στην επικράτηση της ανοιχτής οικονομίας της αγοράς και της φιλελεύθερης δημοκρατίας με το τέλος των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων (το «τέλος της ιστορίας» όπως ονόμασε την περίοδο αυτή ο Φρ. Φουκουγιάμα στο περίφημο άρθρο του του 1993).

Στα μεσαία στρώματα συμπεριλαμβάνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες και τμήματα της μισθωτής εργασίας. Το μεσαίου επιπέδου εισόδημα, η μόρφωση και η προσβασιμότητα στις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους των μεσαίων στρωμάτων.

Τα μεσαία στρώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ενώ και η εξέλιξή τους δεν είναι παρόμοια. Στις αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκαν, καθώς 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία 25 χρόνια υπερέβησαν τη φτώχεια. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και την ΕΕ μειώνονται και υποβαθμίζονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και της υλοποίησης μιας πολιτικής αύξησης των ανισοτήτων.

Στα μεσαία στρώματα συμπεριλαμβάνονται ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, ελεύθεροι επαγγελματίες και τμήματα της μισθωτής εργασίας. Το μεσαίου επιπέδου εισόδημα, η μόρφωση και η προσβασιμότητα στις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους των μεσαίων στρωμάτων.

Τα μεσαία στρώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ενώ και η εξέλιξή τους δεν είναι παρόμοια. Στις αναδυόμενες οικονομίες αυξήθηκαν, καθώς 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία 25 χρόνια υπερέβησαν τη φτώχεια. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και την ΕΕ μειώνονται και υποβαθμίζονται ως αποτέλεσμα της χαμηλής οικονομικής μεγέθυνσης αλλά και της υλοποίησης μιας πολιτικής αύξησης των ανισοτήτων.