Βλέπω την ελληνική κοινωνία σε υποχώρηση. Εχει χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, χαμηλότερες προσδοκίες και τάση αυτοπεριορισμού και αυτοσυντήρησης. Είναι λιγότερο διεκδικητική και περισσότερο υπολογιστική. Προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα -τα οποία θεωρεί μάλιστα νομίμως και καλώς αποκτηθέντα. Δεν βάζει ερωτηματικό στον τρόπο λειτουργίας της.

Δεν βλέπω δηλαδή δείγματα αναστοχασμού της προσωπικής ζωής του καθενός μας και της κοινωνικής ζωής μας στο σύνολό της. Η σημερινή κοινωνία είναι ανοιχτή αλλά αβαθής, έχει περιθώρια να δείξει κοινωνική αποδοχή, κατανόηση ή διεθνιστικό πνεύμα (βλέπε προσφυγικό), όμως επιφυλάσσεται να εκτεθεί.

Άναψε η συζήτηση και ο καυγάς με αφορμή τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν επαναστάτης ή δικτάτορας; Στην Ελλάδα, υπήρξε πλούσια η αρθρογραφία των τελευταίων ημερών, αλλά και οι αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια. Άλλοι εξέφραζαν τη λύπη τους για έναν μεγάλο επαναστάτη που έφυγε και άλλοι δεν έκρυβαν τη χαρά τους για έναν δικτάτορα που επιτέλους πέθανε.