Στην εποχή της μετα-αλήθειας —ο όρος κατοχυρώθηκε γρήγορα στην τραμπ-αλισμένη εποχή μας—, όλες οι ενδείξεις και οι μετρήσεις δείχνουν πως οι αναγνώστες των «ψευδών ειδήσεων» αυξάνονται διαρκώς, υποβαθμίζοντας την εγκυρότητα των ΜΜΕ και εκτινάσσοντας την «εξατομίκευση της πληροφορίας» μέσω του πληθωρικού Διαδικτύου. Όπως μάλιστα έδειξε πρόσφατα το σχετικό κουίζ του Guardian,[1] στη νέα μετάλλαξή τους τα ψευδή νέα μπορούν να προκύπτουν ή να απορρέουν από τις πραγματικές ειδήσεις, ενώ η σύγχυση ακόμη και του μορφωμένου αναγνώστη είναι πλέον δεδομένη.

Μπαίνουμε σε μια ακόμη δραματική φάση στην πορεία της χώρας και της Ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα κατάφερε να μας οδηγήσει στο δίλημμα «Νέα μέτρα ή μνημόνιο». Όλες οι διακηρύξεις για αναδιάρθρωση του χρέους, για χαμηλά πλεονάσματα, για αποτελεσματική διαπραγμάτευση πήγαν περίπατο.

Η κυβερνητική πλειοψηφία έχει μπλέξει. Αν ψηφίσει τα προληπτικά μέτρα-με όποια επικοινωνιακά κόλπα και αν χρησιμοποιήσει- θα γίνει περίγελος αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όλα τα στελέχη «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» ότι δεν θα εγκρίνουν νέα μέτρα.

Η Ελληνική Δημοκρατία, με εκπρόσωπο την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου, και η Ισραηλιτική Κοινότητα της Αθήνας με τον πρόεδρό της Μίνο Μωυσή τιμούν σήμερα στην Αθήνα την Ημέρα Μνήμης Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, σε εκδήλωση με κεντρικό ομιλητή τον Ρόναλντ Λοντέρ, πρόεδρο του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου.

«Σε κατανοώ, έχεις δίκιο, αλλά εμένα με ψηφίζει ο κουρέας του Μονάχου» – ήταν η απάντηση του κ. Σόιμπλε σε Ελληνα ομόλογό του, ο οποίος επιχειρηματολογούσε ότι τα μέτρα που απαιτούσαν να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση ήταν από κοινωνική άποψη πολύ σκληρά και από οικονομική άποψη αδικαιολόγητα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά τα κριτήρια με τα οποία συχνά το Eurogroup λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις παραμένουν εθνικά. Αυτό έγινε και την περασμένη Πέμπτη. Το Eurogroup αποφάσισε για την Ελλάδα, έχοντας κατά νου τον κουρέα του Μονάχου και τον συνάδελφό του, τον κουρέα του Αμστερνταμ.

Η επιστροφή στην κανονικότητα - οικονομική, πολιτική - αποτελεί το μείζον ζητούμενο για την Ελλάδα του 2017. Αλλά η κανονικότητα εδράζεται κυρίως σε μια βασική πολιτιστική αξία, την εμπιστοσύνη. Εάν ωστόσο μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει την άμεση προοπτική της Ελλάδας, αυτή είναι η «αβεβαιότητα».

Τα πάντα εμφανίζονται αβέβαια. Τα πάντα μπορούν δυνητικώς να συμβούν, από το σχετικά καλύτερο ως το χειρότερο σενάριο. Βεβαίως το ίδιο λίγο-πολύ συμβαίνει και στην Ευρώπη αλλά και στο ευρύτερο παγκόσμιο σύστημα.

Επειτα από 95 χρόνια θητείας στη δημόσια ζωή, η εφημερίδα που κρατάτε ίσως να μη βρίσκεται τις επόμενες ημέρες στη συνηθισμένη θέση της στα περίπτερα. Μπορεί μέσα στις σελίδες της να πέρασε η πολιτική, πνευματική, οικονομική ζωή της χώρας, να αποτυπώθηκαν οι ελπίδες, τα πάθη και οι παθογένειες της κοινωνίας, αλλά οι αμείλικτες οικονομικές συνθήκες, τα εκδοτικά λάθη και η διαρκής πολιτική στοχοποίησή της πιέζουν για υποστολή της σημαίας της.

Η επιγραμματική φράση είναι κόσμημα και όπλο του λόγου επειδή συνδυάζει την αισθητική απόλαυση που μας χαρίζει η ευθύβολη βραχυλογία με την ακρίβεια του χτυπήματος που βρίσκει τον στόχο του.

Κλασικό παράδειγμα της πρώτης το περίφημο «Veni, vidi, vici» του Ιούλιου Καίσαρα, ενώ το φονικό σχόλιο του Γεωργίου Παπανδρέου για τον Γρίβα («Εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος»), δείχνει πώς μπορούμε να στήσουμε κάποιον στον τοίχο με πέντε λέξεις.

Η αντίστροφη μέτρηση για μια συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών ή για δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων με τελική κατάληξη τη διενέργεια εκλογών έχει ήδη ξεκινήσει.

Κορυφαίοι τραπεζικοί παράγοντες και σύσσωμος ο επιχειρηματικός κόσμος θεωρούν ως λογικό και πιθανότερο ενδεχόμενο το κλείσιμο της συμφωνίας για να απελευθερωθεί η χώρα από τα δεσμά της β’ αξιολόγησης.

Πώς το είχε πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην πρώτη αξιολόγηση; «Καήκαμε αν φτάσουμε Μάιο». Το είχε πει κάπου στον Φεβρουάριο και τελικά πιάσαμε Ιούνιο. Βάσει του αρχικού χρονοδιαγράμματος, η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον Φεβρουάριο του 2016. Τώρα θα είμαστε ευτυχείς εάν αυτή κλείσει 12 μήνες μετά.

Ιδού λοιπόν που η πολιτική και η γεωπολιτική διαπερνούν και πάλι σαν ηλεκτρικό ρεύμα τις δυτικές κοινωνίες. Η μεταπολεμική Δημοκρατία, «βαρετή» για τα γούστα κάποιων, Γάλλων συνήθως, διανοουμένων αποκτά ένα νέο επικίνδυνο ενδιαφέρον καθώς επελαύνουν στη μια μετά την άλλη χώρα οι ακροδεξιοί, οι λαϊκιστές και οι ψεύτες. Οι ΗΠΑ, που θα επέβαλλαν τη «μονοκρατορία» τους στον μεταδιπολικό κόσμο όπως φοβόντουσαν διάφοροι, αριστεροί συνήθως, διανοούμενοι, απομονώνονται.

...Ο ΣΥΡΙΖΑ, για να γιορτάσει τα 2 του χρόνια στην εξουσία, διοργάνωσε μια φιέστα, μια γιορτή, μια Κυριακή του Μάη και μια σαρακοστή. Κόσμος πολύς, πλήθη χαρωπά, κύμβαλα αλαλάζοντα, κέφι, μπρίο, μόνο το μουσκάρι του κέτερινγκ σόλα βγήκε.

Η δική μας πρόσκληση είναι ξεκάθαρη: να ενώσουμε τις δυνάμεις μας όλα τα κόμματα, οι κινήσεις και τα πολιτικά στελέχη του ευρύτερου χώρου της της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου. Να συνδιαμορφώσουμε όλοι μαζί τις προϋποθέσεις για την επιτυχή πορεία προς έναν ισχυρό προοδευτικό φορέα απέναντι στις αδιέξοδες πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και τις συντηρητικές πολιτικές της ΝΔ. Κανείς δεν περισσεύει.

Η δική μας πρόσκληση είναι να πάμε σε ευρύτερες διαδικασίες που θα ανασυγκροτήσουν τον χώρο. Ο κατακερματισμός δεν μας εκφράζει και πολιτικά και ιδεολογικά.