«Μετά από μια δεκαετία αποτυχημένων προσπαθειών διάσωσης της Ελλάδας, η Γερμανία και τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη, μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πρέπει να δοκιμάσουν μια διαφορετική προσέγγιση. Μια προσέγγιση που θέτει ως προτεραιότητα την αναζωογόνηση της οικονομίας».

Η φράση είναι από ένα editorial των New York Times, που δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη, την επομένη του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, με τον εύγλωττο τίτλο: «Σώστε την Ελλάδα, σώζοντας την οικονομία της πρώτα».

Πριν από λίγες μέρες, η αντιπρόεδρος του Die Linke κ. Σάρα Βάγκενχεντ πρότεινε ένα νέο δημοψήφισμα για την Ελλάδα, με στόχο την τελική έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Rheinische Post, η κ. Βάγκενχεντ δήλωσε πως «αν η Ελλάδα βλέπει τις προοπτικές της για την οικονομία της εντός ενός σκληρού νομίσματος, όπως το ευρώ, αυτό θα πρέπει να το αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Ωστόσο, πολλά δείχνουν ότι η ανάκαμψη της χώρας θα ήταν λίγο ευκολότερη έξω από αυτόν τον κορσέ (δηλαδή το ευρώ)». Ασκώντας μάλιστα κριτική στον γερμανό υπουργό Οικονομικών κ. Σόιμπλε, είπε ότι εξαπατά επί χρόνια το γερμανικό λαό, «παρ’ όλο που ο ίδιος ξέρει ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξέρει ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει»

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν θα ψηφίσει μέτρα απαράδεκτα τα οποία έρχονται ως προϊόν μιας αναποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Η αξιολόγηση έπρεπε να κλείσει χθες, το 2016, εγκαίρως και, όπως λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, αν αυτό είχε γίνει δεν θα χρειαζόταν αυτά τα νέα απαράδεκτα μέτρα.

Βρισκόμαστε στην κατάσταση όπου συνεχίζεται μία αναποτελεσματική διαπραγμάτευση και στην οποία δεν ξέρει κανένας τι προτείνει και σε τι συμφωνεί η κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας ήρθε στη Βουλή και δεν μίλησε ούτε για τη μείωση των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου, ούτε για τις ομαδικές απολύσεις, για το μόνο που είπε ήταν ότι δέχθηκε την προληπτική νομοθέτηση και μάλιστα με μία απίστευτη επιχειρηματολογία ότι έτσι νομοθετούμε και σε άλλα νομοσχέδια εκ των προτέρων!

Θα μπορέσει τελικά η Ελλάδα να σταθεί, να (παρα)μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ);
Το εφιαλτικό ερώτημα ξαναπροβάλλει αμείλικτο. Ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι φθάνουν στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της Ελλάδας στην ΕΕ είναι εντελώς αβέβαιο ή ακόμη και προδιαγεγραμμένο: η χώρα θα αναγκασθεί αργά ή γρήγορα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και εάν βεβαίως συμβεί αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει και την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το συμπέρασμα ότι, αντίθετα με τις άλλες χώρες που μπήκαν και βγήκαν από πρόγραμμα/ μνημόνιο (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος), η Ελλάδα συνιστά μια «ξεχωριστή, ειδική περίπτωση» εμπεδώνεται ολοένα και περισσότερο.

Μετά το Eurogroup της Δευτέρας, η κυβερνητική ηγεσία καλλιεργεί ένα πανηγυριώτικο κλίμα απόλυτα ταιριαστό με τον Καρνάβαλο και απολύτως ασύμβατο με την πραγματικότητα, την κρισιμότητα των καιρών και τα καθήκοντά της.

Με ηχηρές δηλώσεις, υπουργοί διαλαλούν ότι «η εποχή των θυσιών έχει τελειώσει», η κρίση είναι παρελθόν, «φεύγουμε απ’ τα μνημόνια, αλλάζουμε εποχή». Και από το Μέγαρο Μαξίμου δίνουν τον τόνο, εκδίδοντας ανακοινώσεις με ευτελέστατο ή/και ψευδές προπαγανδιστικό περιεχόμενο, που ίσως δυσχεράνουν τη χώρα στις διαπραγματεύσεις που αρχίζουν την Τρίτη. Οταν, για παράδειγμα (ως μαθητές του Βαρουφάκη), εκθέτουν πρόσωπα του Eurogroup ή παρουσιάζουν κάποιες πρώιμες συζητήσεις ως αποφάσεις, δήθεν, και ως περιφανείς νίκες της «πολιτικής διαπραγμάτευσης».

Oλο αυτό το γαϊτανάκι της απίθανης επικοινωνιακής ευρηματικότητας απευθύνεται σε εκείνους που θέλουν στήριξη και επιχειρήματα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν ακόμα λόγους να αποφεύγουν την αναγνώριση του λάθους τους

Ενα από τα επίδικα ζητήματα που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, είναι το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ψέματα για να τις κερδίσει πριν από δύο χρόνια.
Διάβασα λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον το κείμενο του Κύρκου Δοξιάδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» («Το ψέμα ως πολιτική έννοια») και θα αποπειραθώ να πω δυο λόγια σχετικά, όχι για να αναιρέσω αλλά για να προσθέσω.
Ομολογώ πάντως ότι βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, επειδή τα λόγια μου μπορεί να εκληφθούν ως έμμεση συνηγορία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγμα παράξενο, δεδομένου ότι η ιδέα που έχω για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς χειρότερη από εκείνη του φίλου Κύρκου.

Πολλές αναλύσεις έχουν δει το φώς της δημοσιότητας για το πότε είναι το τέλος της μεταπολίτευσης. Η περίοδος από το 1974 με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ως η εποχή της μεταπολίτευσης για την Ελλάδα με χαρακτηριστικά την παγίωση της Δημοκρατίας στη χώρα μας , την ομαλή λειτουργία του Κοινοβουλευτισμού και τις μεγάλες αλλαγές που έγιναν στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Η είσοδος της χώρας μας στην Ε.Ε και στη συνέχεια η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη θεωρούνται τα σημεία κλειδιά που άλλαξαν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων που ξέραμε για πριν το 1974.

Θα συμφωνήσουμε ότι όλοι οι λαϊκιστές έχουν την ίδια μούρη, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζει η διακυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ με τη δική μας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρουσιάζουν την ίδια απλοϊκότητα στην προσέγγιση σύνθετων φαινομένων, δείχνουν την ίδια περιφρόνηση προς την αλήθεια, έχουν τις ίδιες εμμονές, φτιάχνουν τους ίδιους εχθρούς, έχουν ακόμη και την ίδια φρασεολογία.

Η τροπολογία για τις αποζημιώσεις των κατοίκων του Δημοτικού Διαμερίσματος Μόριας Λέσβου που κατέθεσαν 5 υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αφορά ένα πραγματικό πρόβλημα που ταλαιπώρησε την περιοχή.
Η κυβέρνηση οφείλει να αποκαταστήσει τις ζημιές που προκλήθηκαν στις ιδιοκτησίες των κατοίκων άμεσα. Έχει ήδη καθυστερήσει πάνω από ένα χρόνο δημιουργώντας επιπρόσθετα προβλήματα σε ανθρώπους που συνέβαλαν στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης όταν η επίσημη πολιτεία ήταν απούσα.
Όμως η κάλυψη της δαπάνης για τις αποζημιώσεις των κατοίκων της Μόριας από τα ανταποδοτικά παράβολα που πληρώνουν για την έκδοση και ανανέωση των αδειών διαμονής τους οι μετανάστες πάσχει νομικά αλλά κυρίως προκαλεί στο συμβολικό επίπεδο.

Σαν έτοιμοι από καιρό…
Οργίασαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο οι αναρτήσεις στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή ένα ρεπορτάζ(;), με αναφορά στη κα Γεννηματά και την άποψή της, για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κρίσης στη χώρα και τη πιθανότητα να συμβάλλει ή όχι, η παράταξή της, για την δημιουργία του επόμενου κυβερνητικού σχήματος…

Ποιος αλήθεια το περίμενε αυτό; Ο ΣΥΡΙΖΑ δυο χρόνια μετά την πρώτη άνοδό του στην κυβέρνηση και όχι στην εξουσία, όπως υποστηρίζουν και τα λενινιστικά στελέχη του, πανηγυρίζει την επιστροφή της τρόικα! Δανειστές και κυβέρνηση συμφώνησαν ότι πρέπει να συμφωνήσουν.

Είναι καλό ότι δεν είχαμε ρήξη. Η συμφωνία επιστροφής της τρόικα έδωσε παράταση ζωής στην κυβέρνηση αλλά και στη χώρα. Ουσιαστικά η κυβέρνηση συμφώνησε να υπογράψει τη μείωση των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Τι πήρε; Μήπως τα μεσοπρόθεσμα τοκοχρεολύσια; Όχι φυσικά. Μήπως τον διακανονισμό του χρέους; Ούτε για πλάκα. Μήπως πήραν την ποσοτική χαλάρωση; Αστειεύεστε;