Την προηγούμενη εβδομάδα, η κοινοβουλευτική επικαιρότητα γνώρισε δύο «μεγάλες στιγμές». Η μία αφορά την ερώτηση 18 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέδειξαν το θέμα του ορισμού των αρχαιολογικών χώρων εντός «του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό». Η άλλη ερώτηση (που τελικώς αποσύρθηκε) προήλθε από 16 βουλευτές της ΝΔ, οι οποίοι συνυπέγραφαν μαζί με τον ανεξάρτητο κ. Νίκο Νικολόπουλο και τον βουλευτή των ΑΝΕΛ κ. Δημήτρη Καμμένο το αίτημα για την εκπλήρωση του «Τάματος του Έθνους περί ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος Χριστού».

Η Κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί «πέτυχε» να έρθει η τρόικα (τώρα κουαρτέτο) στην Ελλάδα.
Δεσμεύτηκε βέβαια για προνομοθέτηση σε μειώσεις του αφορολόγητου, περικοπές των κύριων συντάξεων, αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Με στόχο, να «ικανοποιηθεί το ΔΝΤ», το οποίο δηλώνει ότι θα επιμείνει στις απόψεις του.
Χωρίς πολιτική συμφωνία και με την υπόσχεση για «Αντισταθμιστικά» εφ’ όσον όμως πετύχουμε τους δυσβάσταχτους στόχους για υψηλά πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ), τα οποία θέτουν εμπόδια στην επιστροφή στην ανάπτυξη.
Το ερώτημα είναι σε τι άλλο δεσμεύτηκαν οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ;
Για πόσα χρόνια θα ισχύσει η υποχρέωση για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ;
Τι θα γίνει με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος; Γιατί ο κ. Ντάισελμπλουμ μιλά για συζήτηση μετά το 2018.
Πότε η Ελλάδα θα ενταχθεί στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ; Γιατί αυτό είναι άμεση αναγκαιότητα.