Θα μπορέσει τελικά η Ελλάδα να σταθεί, να (παρα)μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ);
Το εφιαλτικό ερώτημα ξαναπροβάλλει αμείλικτο. Ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι φθάνουν στο συμπέρασμα ότι το μέλλον της Ελλάδας στην ΕΕ είναι εντελώς αβέβαιο ή ακόμη και προδιαγεγραμμένο: η χώρα θα αναγκασθεί αργά ή γρήγορα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και εάν βεβαίως συμβεί αυτό είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει και την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το συμπέρασμα ότι, αντίθετα με τις άλλες χώρες που μπήκαν και βγήκαν από πρόγραμμα/ μνημόνιο (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος), η Ελλάδα συνιστά μια «ξεχωριστή, ειδική περίπτωση» εμπεδώνεται ολοένα και περισσότερο.

Μετά το Eurogroup της Δευτέρας, η κυβερνητική ηγεσία καλλιεργεί ένα πανηγυριώτικο κλίμα απόλυτα ταιριαστό με τον Καρνάβαλο και απολύτως ασύμβατο με την πραγματικότητα, την κρισιμότητα των καιρών και τα καθήκοντά της.

Με ηχηρές δηλώσεις, υπουργοί διαλαλούν ότι «η εποχή των θυσιών έχει τελειώσει», η κρίση είναι παρελθόν, «φεύγουμε απ’ τα μνημόνια, αλλάζουμε εποχή». Και από το Μέγαρο Μαξίμου δίνουν τον τόνο, εκδίδοντας ανακοινώσεις με ευτελέστατο ή/και ψευδές προπαγανδιστικό περιεχόμενο, που ίσως δυσχεράνουν τη χώρα στις διαπραγματεύσεις που αρχίζουν την Τρίτη. Οταν, για παράδειγμα (ως μαθητές του Βαρουφάκη), εκθέτουν πρόσωπα του Eurogroup ή παρουσιάζουν κάποιες πρώιμες συζητήσεις ως αποφάσεις, δήθεν, και ως περιφανείς νίκες της «πολιτικής διαπραγμάτευσης».

Oλο αυτό το γαϊτανάκι της απίθανης επικοινωνιακής ευρηματικότητας απευθύνεται σε εκείνους που θέλουν στήριξη και επιχειρήματα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν ακόμα λόγους να αποφεύγουν την αναγνώριση του λάθους τους

Ενα από τα επίδικα ζητήματα που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, είναι το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ψέματα για να τις κερδίσει πριν από δύο χρόνια.
Διάβασα λοιπόν με μεγάλο ενδιαφέρον το κείμενο του Κύρκου Δοξιάδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» («Το ψέμα ως πολιτική έννοια») και θα αποπειραθώ να πω δυο λόγια σχετικά, όχι για να αναιρέσω αλλά για να προσθέσω.
Ομολογώ πάντως ότι βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, επειδή τα λόγια μου μπορεί να εκληφθούν ως έμμεση συνηγορία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγμα παράξενο, δεδομένου ότι η ιδέα που έχω για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφώς χειρότερη από εκείνη του φίλου Κύρκου.