Το ευκταίο θα ήταν, το πολιτικό προσωπικό να μπορέσει να απαλλαγεί από τον ιδιάζοντα αυτισμό του και, σε κάποιο πνεύμα εθνικής συνεννόησης, να επιδιώξει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να διατυπωθούν ορισμένες κατευθύνσεις με έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή για την πορεία της χώρας. Εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον παραμένει τόσο άρρωστο το πολιτικό σύστημα ώστε να επιβιώνει διχάζοντας τον ελληνικό λαό, καλλιεργώντας παντοιοτρόπως και πανταχόθεν τον ιδιότυπο ρατσισμό «είτε εμείς είτε αυτοί» (όπου «αυτοί» είναι κάτι περίπου σαν μιάσματα...), η χώρα θα συνεχίσει να διατρέχει τον κίνδυνο (και να προκαλεί τον φόβο) ενός Grexit.

Το Συνέδριο πρέπει να αποτελέσει μία ανοιχτή διαδικασία διαλόγου, προγραμματικής ανανέωσης και ανοιχτής επικοινωνίας με τους πολίτες. Στη ΔΗΜΑΡ δεν μας αφορά ένα Συνέδριο που θα περιορίζεται σε μία δημόσια εικόνα συμμαχίας γύρω από το ΠΑΣΟΚ. Το Συνέδριο οφείλει να σηματοδοτήσει την επανεκκίνηση της προοδευτικής παράταξης που συνθέτει διαφορετικές ιστορικότητες, αφετηρίες και ευαισθησίες σε μία νέα πολιτική πρόταση. Για μία μεγάλη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, για μία ισχυρή ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ.