Η εκδήλωση με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα θέτει ξανά στο δημόσιο διάλογο τους τρόπους με τους οποίους γίνεται από όλους τους πολιτικούς χώρους η εκμετάλλευση των συμβόλων και της Ιστορίας. Είναι μια συζήτηση που δεν αφορά μόνο τα κομμουνιστικά ή τα αριστερά σύμβολα.

Άκουσα πολλούς δημοκράτες να τιμούν τον Νίκο Μπελογιάννη. Τι όμως τιμούν αυτοί στον Μπελογιάννη; Θα μπορούσαν και θα έπρεπε να τιμούν ένα άνθρωπο που αγωνίστηκε κατά των ναζί και έναν άνθρωπο που έπεσε για τις ιδέες του. Θα μπορούσε αυτός και οι άλλοι τρεις σύντροφοί του να αποκηρύξουν τις ιδέες τους για να επιζήσουν.

...Που είναι λοιπόν η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση; Ίσως μόνο στο σύνθημα και στην συντηρητική και παρωχημένη εδώ και πολλές δεκαετίες εμμονή για διανομή των συγγραμμάτων στους φοιτητές (και μάλιστα ανεξάρτητα από το εισόδημά τους) αντί για την κατάργηση και δημιουργία βιβλιοθηκών και ηλεκτρονικών διδακτικών συγγραμμάτων ανοικτής πρόσβασης όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο όπως π.χ στην ιατρική: πρόκειται για τεράστια σπατάλη μέσω της οποίας το δημόσιο συντηρεί τους εκδότες (δαπανώνται παραπάνω για διανομή συγγραμμάτων από όσα η συνολική κρατική επιχορήγηση για την λειτουργία των πανεπιστημίων: €72 εκατομμύρια για συγγράμματα για τους φοιτητές των Πανεπιστημίων - €66 εκατομμύρια για λειτουργικά έξοδα όλων των Πανεπιστημίων της χώρας)

Παρέμβαση στη θεματική ενότητα: Εκπαίδευση-Ερευνα-Καινοτομία, του Συνεδρίου του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή με θέμα «Κρίση – Μεταρρυθμίσεις – Ανάπτυξη», 27-28 Μαρτίου 2017

Ανήκω στην πρώτη γενιά Ελλήνων και Ελληνίδων που ωφελήθηκαν ιδιαίτερα από την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ. Η Ευρώπη μάς έδωσε ευκαιρίες για σπουδές, υποτροφίες, σταδιοδρομία. Αρχίσαμε να νιώθουμε την έννοια της πατρίδας διαφορετικά - πιο διευρυμένα. Η ταυτότητά μας άρχισε να γίνεται πιο σύνθετη. Περισσότερο έντονα αισθάνονται οι νεότερες γενιές με αντίστοιχες εμπειρίες. Η Ευρώπη είναι το δεύτερο σπίτι μας.

Εξήντα χρόνια Συνθήκης της Ρώμης. Εξήντα χρόνια από το κατ’ εξοχήν μετανεωτερικό κείμενο. Το Σάββατο 25 Μαρτίου συμπληρώνονται ακριβώς εξήντα χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης στην ιταλική πρωτεύουσα με την οποία δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) που μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Είχε προηγηθεί βεβαίως η Συνθήκη των Παρισίων (1952) με την οποία συστήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) ως το πρόπλασμα που οδήγησε στην ΕΟΚ.

«Οι κύριοι Σουμάν, Αντενάουερ, Ντε Γκάσπερι και Ζαν Μονέ διακρίνονται από εξαιρετικά χαρίσματα [...]: δεν διεκδίκησαν όμως ποτέ τον ρόλο των δημιουργών μιας εργατικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης». Ετσι έγραφε το 1954, αρκετά πριν από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης (1957), ο F. Perroux, ένας κλασικός μη Σοσιαλιστής της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα - και παραγνωρισμένα - στιγμιότυπα της αντιπαράθεσης των ολλανδικών κομμάτων εν όψει των εκλογών της περασμένης εβδομάδας ήταν η βαθμιαία μετατόπιση του Κόμματος της Ελευθερίας του Γκέερτ Βίλντερς στο (προνομιακό για αυτό, υποτίθεται) ζήτημα του δημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Να κλείσει η αξιολόγηση; Ή μήπως να αναβληθεί, να κάνουμε εκλογές και να συνεχιστεί από μία άλλη κυβέρνηση, που θα είναι πιο «αξιόπιστη»; Ή μήπως να τρενάρει μέχρι το φθινόπωρο, μήπως βγει άλλη κυβέρνηση στη Γερμανία, πιο φιλική στην Ελλάδα; Αλλά, κι αν κλείσει τώρα, πώς να κλείσει; Πάση θυσία ή μήπως (καλύτερα!..) χωρίς επιπλέον θυσίες; Και είναι ηθικό να αποδεχτούμε νέα μέτρα; Ή μήπως καλύτερα για τη χώρα (και το μέλλον της Ευρώπης!..) να μην κλείσει, αν το αντίτιμο είναι επώδυνα μέτρα;

Η αντίληψη «διαπραγματεύομαι άρα υπάρχω» έχει κοντά, ή μάλλον πήλινα πόδια και δυστυχώς μεγάλο κόστος. Η παράταση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας με το μη κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης και επιφέρει παράταση της λιτότητας, και προκαλεί την αναβολή κάθε ιδέας ανάληψης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, από τις πιο μικρές (π.χ. η αγορά ενός στοιχειώδους και αναγκαίου μηχανολογικού εξοπλισμού, μια επί πλέον πρόσληψη), έως και τις βεβαιωμένες επιλογές ξένων funds για μεγάλες επενδυτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα με καθοριστικές θετικές επιπτώσεις στην απασχόληση. Το «κόστος» από την δήθεν διαπραγμάτευση του 2015 ήταν το 3ο Μνημόνιο -ως μη όφειλε-, με τα επιπλέον 86 δισ., το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls. To «κόστος» από τη νέα δήθεν διαπραγμάτευση θα είναι... ένα 4ο Μνημόνιο για τo 2019 και 2020, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε τι επιπλέον -τελικώς- θα περιέχει. Και μάλιστα... χωρίς να διαφαίνεται μια νέα χρηματοδότηση.

Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ διαχέεται ολοένα και περισσότερο μια αίσθηση απογοήτευσης.
Και δεν το λένε μόνο οι δημοσκοπήσεις. Εχει σαφώς αλλάξει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Η αρχική αισιοδοξία, ο δυναμισμός και η προσδοκία της αλλαγής που ευαγγελίζεται η άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία για πρώτη φορά, όλα έχουν ουσιαστικά εκπνεύσει και διατηρούνται εν ζωή σε επικοινωνιακό μόνο επίπεδο με ενέσεις ρητορικής ανατρεπτικότητας.
Πώς πρέπει να διαβάσουμε αυτή την απογοήτευση;

Κατ’ αρχάς, ποιοι αποτελούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ; Σίγουρα όχι εκείνοι που μέσα στη μαύρη απελπισία τους τον ψήφισαν γιατί ήθελαν από κάπου να πιαστούν.

Αν αυτά τα ποτά και οι γυναίκες, που έφαγαν - κατά τον πικραμένο Γερούν Ντεϊσελμπλούμ - τα λεφτά των ανθρώπων του Νότου, ήταν απλώς ένα ζαλισμένο από μια εκλογική πανωλεθρία lapsus linguae, δεν θα είχε και πολλά να συζητήσει κανείς.

«Ξυπνά μια νέα δημοκρατική συνείδηση;» αναρωτιόμασταν πριν από κάποιο καιρό παρακολουθώντας τη μαχητικότητα των διαδηλώσεων στις ΗΠΑ μετά την εκλογή του Τραμπ («ΤΑ ΝΕΑ», 28-29/1/2017). Τελικά μπορεί να μην είναι μόνο ευχή. Μπορεί και να είναι μια πραγματικότητα, που δηλώνει την παρουσία της χωρίς ακόμα να εγγυάται τη σταθερότητά της. Οι ολλανδικές εκλογές έδωσαν άλλο ένα σήμα. Tα ποσοστά των ακροδεξιών μετρήθηκαν μικρότερα από τα αναμενόμενα, κυρίως όμως υπήρξε πολιτική κινητοποίηση και σημαντική άνοδος της εκλογικής συμμετοχής.

Συνήλθε σήμερα το Κ. Σ. Σ. της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και συζήτησε τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και την πορεία προς το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, και αποφάσισε τα ακόλουθα.

1. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη υποστηρίζει την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και αντιτίθεται στις λογικές της Ευρώπης των πολλαπλών επιλογών και ταχυτήτων.

2. Επισημαίνει και πάλι τους κινδύνους από την παράταση της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας στην Οικονομία που δημιουργούν οι Κυβερνητικοί χειρισμοί, με δυσβάστακτο κόστος για όλους τους Έλληνες και ιδιαίτερα αυτούς που έχουν κτυπηθεί από την κρίση.