Πολύς λόγος για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων τις τελευταίες μέρες, αλλά περί τίνος πρόκειται;

Με τη φράση «Ευρώπη δύο ή πολλαπλών ταχυτήτων» ή «ευέλικτης ολοκλήρωσης» (flexible integration) ή «διαφοροποιημένης ολοκλήρωσης» (differentiated integration) ή «μεταβλητής γεωμετρίας» (variable geometry) υπονοείται ένα καθεστώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) όπου κάποιες χώρες-μέλη προχωρούν ταχύτερα και βαθύτερα στην ενοποίηση, ενώ κάποιες άλλες παραμένουν πίσω ή εντελώς εκτός. Ωστόσο η Ευρώπη των «δύο ή πολλαπλών ταχυτήτων» δεν είναι εντελώς καινούργια.

Η δημοσκόπηση «Σφυγμός» της Prorata, που διενεργήθηκε για λογαριασμό της «Εφημερίδας των Συντακτών» από 1 έως 3 Μαρτίου, επιβεβαίωσε ότι οι πολίτες βλέπουν ευνοϊκά τη συγκρότηση νέου, ενιαίου κόμματος της Κεντροαριστεράς.
Επ’ αυτού, θεωρώ αναγκαίες οκτώ βασικές επισημάνσεις:
Στον δημόσιο διάλογο συνήθως γίνεται λόγος για «νέο φορέα», χωρίς να προσδιορίζεται με σαφήνεια αν νέος φορέας σημαίνει νέο κόμμα ή συμπαράταξη κομμάτων, κινήσεων και προσώπων. Προσωπικά πιστεύω στις καθαρές λύσεις. Με άλλα λόγια, στην ανάγκη ενός νέου, σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Τα βήματα για να φτάσουμε στο ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος προφανώς και μπορούν να συζητηθούν.

Πώς συναντιούνται πολιτισμός και νέα γενιά στην Ελλάδα του 2017; Σχεδιάζονται πολιτιστικές πολιτικές με επίκεντρο τη νέα γενιά και στόχο να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της;

Από την χώρα μας πάντα έλειπε η ευρύτερη διάδοση του πολιτισμού, η ουσιαστική επένδυση σε αυτόν και η βαθιά συνειδητοποίηση ότι η πρόσβαση στον πολιτισμό έχει προεκτάσεις στην ψυχοκοινωνική μας ανάπτυξη, στην αντίληψη και τον τρόπο ζωής μας.

Οι δυνατότητες πολιτιστικής έκφρασης των νέων μέσα από τις υπάρχουσες δομές περιορίζονται. Μουσεία, θέατρα, καλλιτεχνικοί οργανισμοί, βιβλιοθήκες ή θεσμοί χάραξης πολιτιστικής πολιτικής κλείνουν ή λειτουργούν πλέον υποστελεχωμένοι και υποχρηματοδοτούμενοι.

Γιατί για λόγους ιστορικούς (η ήττα του Εμφυλίου) η Αριστερά στην Ελλάδα ορίζεται με ηθικολογικούς και όχι πολιτικούς όρους. Ετσι η Αριστερά στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως πολιτική εκκλησία και όχι ως πολιτική παράταξη. Μια εκκλησία άσπιλη, αμόλυντη και προπάντων αδιάφθορη. Αν κάποια πολιτική παράταξη αποδειχτεί «βρώμικη» και διεφθαρμένη, αυτό δεν είναι Αριστερά. Αν κάποιος αριστερός ηγέτης φανεί ψεύτης, ρουσφετολόγος, ανίκανος, αγράμματος, αδαής, κουτσαβάκης, ολιστικός ή και διεφθαρμένος, τότε αυτός δεν είναι αριστερός. Αριστερά είναι μια ηθικολογία και ό,τι δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ιδέα δεν είναι Αριστερά. Τι μας λέτε; Ανοησίες.